Intussen in het asiel: Uitersten

Op zondag zwaaien we asielhond Duma uit na een asielverblijf van 713 dagen, op reis naar zijn nieuwe huis, het avontuur tegemoet. Het voelt onwennig en raar leeg, nadat ik wekenlang bijna dagelijks een half uur vrij intensief met hem bezig ben geweest. Rare kunstjes, moeilijke speuroefeningen en terloops wat training in zelfbeheersing.

Eindelijk een baas voor Duma

We zijn dolblij dat onze lieve grote blonde paljas ein-de-lijk een baas heeft gevonden. Tegelijkertijd durven we niet uitbundig enthousiast te doen, want ja, we hebben het wel over Duma. Dezelfde Duma die binnen 10 seconden nadat hij in de auto van zijn nieuwe baas is gestapt al een rol koekjes te pakken heeft.

Zijn nieuwe baas beseft “o ja, die lagen er nog”, glimlacht eens en zegt vervolgens “eet smakelijk jongen”. We geven de plaatsing een grote kans van slagen, maar ja, je wéét het niet. Duma heeft immers een kleurrijke historie tijdens autoritten en zijn nieuwe huis bevindt zich op een paar uur rijden van het asiel. Maandag om 10 uur houden Marianne en ik het niet meer uit en sturen een nieuwsgierige mail aan zijn nieuwe baas.

Herder Femke naar de dierenarts

Intussen hebben we maandag ook contact met de dierenarts over asielhond Femke, een Mechelse herder. Ze heeft vreemde verschijnselen, die sinds afgelopen donderdag dramatisch erger zijn geworden. Het ziet eruit als een soort kramp en krachtverlies in haar schouders en voorpoten. Na drie stappen gaat ze liggen en kan dan niet meer opstaan. Ook braakt ze regelmatig voedsel en slijm. Ze krijgt een injectie met pijnstilling, een extra zachte deken en de rest van de dag roomservice van Marianne.

Blij voor Duma

Maandag om 12 uur komt het antwoord over Duma. De rit is “relatief goed verlopen en de nacht ook. Hij is ontzettend nieuwsgierig en actief” schrijft zijn nieuwe baas. En: “Ik ben blij met hem en verwacht dat alles wel goed komt. En o ja, hij kan ook deuren openmaken.”

We weten zelf eigenlijk niet waarom we ons zo ongerust maken, wat we precies verwachten. We hebben alle vertrouwen in de plaatsing (zouden hem anders ook niet meegegeven hebben) maar tegelijkertijd kennen we de creativiteit van Duma en weten hoe groot de omschakeling moet zijn na bijna twee jaar Stevenshage. Na dit mailtje staan we onszelf eindelijk blijdschap en opluchting toe.

Zorgen om Femke

Dinsdagochtend kijkt dierenarts Suzanne Femke na. Het is geen alledaagse aandoening, zoveel is ons allemaal duidelijk. Dat het ernstig is ook. Ze gaat de filmpjes van Femke voorleggen aan een specialist. Annika draagt Femke van de kennel naar het bos, want dat kan ze zelf al niet meer. De verlammingsverschijnselen verergeren snel. Femke doet enorm haar best, maar ze komt niet verder dan een plas en paar wiebelige stappen.

‘s Avonds verschijnt er een bericht op de asielapp dat de specialist denkt aan myasthenia gravis, waarop Google in de regio Leiden met een ongewone zoekpiek op deze woorden te maken krijgt. Het is een auto-immuun aandoening waarbij de prikkels van de zenuwen niet meer bij de spieren terechtkomen. Spieren in de ledematen, de slokdarm en uiteindelijk ook de ademhalingsspieren. Wat we op internet lezen klopt helaas helemaal bij het beeld dat Femke laat zien.

Pijnlijk besluit

Waar blijdschap zou moeten zijn over de plaatsing van Duma, overheerst woensdag de somberheid over het lot van Femke. We lezen nogmaals alles wat we kunnen vinden, overleggen met dierenartsen en met elkaar. Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat wij de kwaliteit van leven voor Femke niet kunnen waarborgen. Het besluit valt. Dierenarts Suzanne komt langs, zachtjes glijdt Femke weg uit dit leven. Ze is pas twee jaar oud en heeft 318 dagen in het asiel gewoond.

Marianne en Annika hebben haar al die tijd intensief begeleid en zijn behoorlijk ondersteboven. Ze brengen de vaste uitlaters -Femke heeft een beperkte vriendenkring- persoonlijk op de hoogte van het slechte nieuws. Tranen vloeien, somberheid overheerst in Stevenshage.

De tekst gaat verder onder de foto.

Week van uitersten

Binnen 4 dagen maken we het leukste en het naarste mee van wat ons werk inhoudt. We hebben een zorgvuldig overwogen en geïnformeerd besluit genomen over Femke. Toch voelen we gemis en onmacht waardoor het Hoera Duma! gevoel ondersneeuwt. Donderdagochtend krijgen we een hilarisch mailtje over de streken van Duma – zijn nieuwe baas heeft duidelijk schik in Duma’s capriolen – en heel langzaam begint alles weer op zijn plek te vallen.

Lees in onderstaande eerdere blogs hoe Femke in oktober 2017 in het asiel terechtkwam, enkele maanden later nieuwe baasjes vindt, maar daarna helaas toch weer bij ons in het asiel terugkomt:

Intussen in het asiel: Femke twee
Intussen in het asiel: Retour

Laatste blog & nieuws