Intussen in het asiel: Femke twee

Donderdag verlaat ze het asielgebouw, samen met haar nieuwe baasjes. Femke!

Trouwe lezers denken nu wellicht dat de beheerder van het asiel lichtjes vergeetachtig aan het worden is. Poes Femke is immers al maanden geleden geplaatst (klik hier om het blog daarover te lezen). Maar nee. Ik heb het nu over hónd Femke. In oktober komt de Mechelse herder het asiel binnen, geflankeerd door twee politieagenten en met een muilkorf om. Eerder die dag heb ik een van de agenten aan de telefoon met een dringende vraag om hulp. “De situatie in het gezin is onhoudbaar geworden, mogen we haar alsjeblieft naar jullie toe brengen?” Details ken ik op dat moment nog niet, maar de agent in kwestie ken ik wel en ik weet: ze vraagt het niet zomaar. “Kom maar brengen” zeg ik daarom.

Muilkorf

Als de agenten Femke het asiel binnenbrengen, zakt de moed me enigszins in de schoenen. Het hondje staat zo strak als een veer, is behoorlijk mager en zit slecht in haar vacht. Dat is op zich allemaal niet onoverkomelijk.  In het huis heeft ze echter ook geprobeerd de agenten te bijten, vandaar de muilkorf. Het is iets wat ze vaker schijnt te doen bij vreemden. Dat is wel een probleem. Immers, de mensen die haar in het asiel gaan verzorgen, zijn allemaal vreemden voor haar. “We gaan ons best doen,” zeg ik tegen de agenten “maar ik geef geen garanties. Dit is link gedrag en als Mechelaartjes bijten, doen ze dat niet zachtjes.”

Onze hondenverzorgsters zijn allebei vrij. Dus haal ik Syl erbij want die is gek op herders en al helemaal op Mechjes. Het is inmiddels al laat in de middag. Samen met de agenten laat Syl Femke uit in het bos, zet haar in de kennel, doet de muilkorf af en zet water en voer neer. Het licht in de kennel gaat uit, morgen weer een dag.

Team Femke

De volgende ochtend gaat Syl heel voorzichtigjes bij de herder kijken en wordt begroet met een klein kwispeltje dat zegt “jij komt me wel vaag bekend voor”. En al gauw ziet Femke Syl als een rots in de branding van het asielleven. Alle anderen worden met geblaf en gegrom begroet. We besluiten om nieuwe mensen slechts mondjesmaat te introduceren en beginnen met collega’s Annika en Eline, die al gauw toegelaten worden tot ‘team Femke’. Kort daarop volgen Marianne en Conny.

Femke heeft een chip. Als we die checken, blijkt ze nog maar net een jaartje oud. We komen erachter dat ze is gefokt als werkhondje en in het ene jaar van haar bestaan al zeker drie keer van baas is gewisseld. We verspillen verder geen energie aan het napluizen van haar voorgeschiedenis. Die energie besteden we liever aan Femke zelf.

Langzamerhand gaat het beter. Femke begint te snappen dat mensen die voor haar kennel staan uitsluitend goede bedoelingen hebben. Ze komt aan in gewicht en met haar vacht groeit ook haar vriendenkring. Gaandeweg ontpopt ze zich tot een enorme knuffelhond.

Artistiek talent

Daarnaast blijkt Femke over artistieke gaven te beschikken. De modder in ons hondenbos is haar verf, haar voorpoten de penselen en de winterjassen van haar vrienden dienen als canvas. Marianne en Conny, twee van haar beste vriendinnen, lopen er geregeld bij als zwervers. Die de kunstwerken nota bene gewoon in de wasmachine doen in plaats van ze in te lijsten. Het deert Femke niet, de volgende dag maakt ze gewoon weer nieuwe.

Kortom, Femke gaat enorm vooruit, al is herplaatsing toch weer een ander ding. Ze kan nog steeds heel erg schrikken van mensen op straat en ze háát andere honden. Haar beschrijving op internet benadrukt daarom de moeilijke kanten van dit prachtige hondje.

Kandidaat-baasjes

Dan staan er mensen op de stoep die zich door het verhaaltje over Femke niet hebben laten afschrikken en graag meer willen weten. Dat kan, maar eerst willen we alles van hen weten, álles. Als we Femke plaatsen, moeten we ervan overtuigd zijn dat het kans van slagen heeft.

Femke vindt haar kandidaat-baasjes het einde. De kennismaking verloopt soepel, de proefdag valt niet tegen. Femke laat zowel haar uiterste lieve als haar drakerige zelf zien, maakt kennis met de kat en krijgt van hem te horen op welke plek in de rangorde ze komt. Onderaan.

Uitzwaaien

De kandidaat-baasjes krijgen en nemen ruim de tijd om alles goed af te wegen. Dan de beslissing “we gaan ervoor”. We zijn dolblij voor Femke en fluisteren haar in dat ze zich goed moet gedragen. Dat dit echt een prachtige kans is die ze niet moet verprutsen. Femke kijkt ons eens aan met haar bruine kraaloogjes en vraagt of we misschien nog een schilderij willen ten afscheid. “Tuurlijk” knikken haar vrienden en zijn blij dat de verf in het bos bevroren is deze week.

Donderdag is het zover en mag ze mee naar huis. Het zal zeker niet makkelijk worden voor de nieuwe baasjes om Femke ervan te overtuigen dat het ook een optie is om andere honden gewoon te negeren. En dat mensen op straat eigenlijk vrienden zijn die ze nog niet ontmoet heeft. Daar tegenover staat dat ze een superlief, slim en beeldschoon herdertje in huis halen. We zwaaien Femke uit en wensen het drietal – oh nee, sorry poes, het víertal – alle geluk van de wereld!

Laatste blog & nieuws