Ruim twee maanden geleden alweer. Ik voer een afstandsgesprek met de eigenaren van kater Ambrosius. Sinds de komst van hun baby is Ambrosius duidelijk niet in zijn sas en met zijn kattenzusje botert het al langer niet echt lekker. Ze gunnen hem een rustiger en meer relaxed leven.
Medisch dossier
Van tevoren heeft kattenverzorgster Marlies overlegd – met de eigenaren, met de dierenarts, met collega Eline, met mij – of het voor Ambrosius te doen zal zijn. Hij is namelijk een kwetsbaar ventje met een medisch dossier zo dik als mijn pols. Oké, het is een digitaal dossier maar de twintig pagina’s haalt hij makkelijk. En dat voor een kat van pas 11 jaar oud.
Als we bij de dierenarts staan, lijkt hij zich onzichtbaar te willen maken. “Excuseer me dat ik besta” is de indruk die hij me geeft. “Je bent welkom hier, Ambrosius, iedereen heeft het beste met je voor” zeg ik in gedachten tegen hem.
Moeilijk afscheid
Zijn baasjes hebben het begrijpelijkerwijs moeilijk. Als ze hem nog even dag zeggen, zien ze een benepen Ambrosius in een hok, die zich afvraagt welke verkeerde afslag hij nou toch heeft genomen om vandaag hier terecht te komen.
De dagen erop gaat hij -nagenoeg- in hongerstaking, waarop we genoodzaakt zijn om ons geheime wapen in de strijd te gooien: koolvis. Langzaam trekken we hem over de streep met lekkere hapjes. (Die hij eigenlijk niet mag hebben want: hypoallergeen dieet vanwege huidontstekingen.)
Intussen wordt duidelijk dat kater Ambrosius inderdaad vele gezondheidsproblemen had en heeft. Mager met dikke buik, snelle ademhaling, permanent vergrote pupillen, huidallergie, kapotte hakken, gebitsproblemen…de twintig pagina’s worden er gestaag meer. We nemen het stokje over van zijn baasjes en zetten de medische zoektocht c.q. ontdekkingsreis voort: buikecho, medicatie voor zijn lever, bloeddrukmeting, bloedonderzoek, gebitssanering, nog meer medicatie, urineonderzoek, blaasdieet.
Eigen tempo
Elke avond voorzie ik hem van iets extra’s. Knipperend tegen het licht dat hem uit zijn schoonheidsslaapje heeft gewekt, kijkt hij me dan met grote ogen waterig aan. Stiekem -hoewel, stiekem- heb ik van het begin af aan een zwak voor hem, zoals hij je afwachtend en tegelijk vol begrip aan kan kijken. Regelmatig nodig ik hem uit voor een knuffel. Meestal wijkt hij actief. Ambrosius blijft altijd beleefd en zegt tegelijkertijd met zijn houding “mag ik alstublieft overslaan?”. Dat mag. “Jij bepaalt, Ambrosius, ik wacht wel” zeg ik tegen hem. Helemaal blij ben ik als hij -zonder dat ik eten bij me heb- komt melden dat hij “misschien wel twee aaitjes wil”.
Kapotte hakken
Zoals eerder verteld in het blog Een bek vol tanden, gaat het na zijn gebitssanering ietsjes bergop. De inmiddels vrijwel tandeloze Ambrosius krijgt weer wat kleur op zijn wangen en vlees op zijn botten. Hij mag een 1-katpersoonskamer betrekken waar hij zijn spieren kan oefenen. Dan valt ons op dat zijn hakken, vooral de rechter, regelmatig flink bloeden ondanks regelmatig zalven. De ontsteking die er zit, gaat niet vanzelf weg. We moeten drastischer gaan ingrijpen.
Lastige operatie
Weer gaat kater Ambrosius onder het mes. Een lastige plek, zo’n hak. Er is weinig extra huid om de wond mee te sluiten en er zit ook nog eens een beweeglijk gewricht onder, maar dierenarts Suzanne slaagt in haar missie.
Een paar dagen loopt Ambrosius rond met een vrolijk verbonden poot, voorzien van tropisch palmboommotief. Hij laat het verbandje keurig met rust, we zijn trots op hem. Dan moet het verband eraf terwijl de hechtingen nog even blijven zitten. Ambrosius moet dus een kap om. Het eerste vindt hij prima, met de laatste voorwaarde is hij het grondig oneens. Binnen het uur heeft hij de kap afgedankt en op één na alle hechtingen verwijderd. Iets minder trots zij we nu.
Nieuwe hechtingen
Gelukkig kunnen onze dierenartsen met vereende krachten de wond opnieuw hechten en een paar uur later is Ambrosius terug in zijn hokje. Zonder kap. Het verband -ditmaal met vrolijk ijsco motief- laat hij weer onaangeroerd. Vergissen we ons of kijkt hij echt triomfantelijk?
De tijd zal leren of Ambrosius ook dit probleem weet te overwinnen. Of de wond geneest, of zijn pootje behouden kan blijven en ook of al zijn andere kwalen beheersbaar blijven.
Sinds het gewicht van ons zorgenkind stabiel is, heb ik geen directe reden om ’s avonds bij hem op bezoek te gaan. Toch zeg ik hem dan even welterusten. Soms doet hij alsof hij me niet kent, soms zoekt hij voorzichtig toenadering. Hoe dan ook fluister ik hem altijd toe: “je bent lief, je bent wijs, je bent belangrijk”. De laatste week voeg ik daar binnensmonds aan toe “zolang je maar van je hechtingen afblijft”.
Medische kosten
Omdat Ambrosius lief, wijs en belangrijk is, doen we al het mogelijke om hem een zo goed en gezond mogelijke toekomst te geven, ook al zorgt hij in zijn eentje voor aanzienlijke medische kosten. De bijdrage van zijn voormalige baasjes is op. Daarom doen we hierbij een beroep op onze lezers voor een kleine bijdrage in de medische kosten van Ambrosius. Wilt u hem helpen, dan kunt u hier klikken om een donatie over te maken. Alle beetjes zijn welkom. Ambrosius laat het misschien niet meteen merken, maar hij is er blij mee!
Ambrosius is ondertussen natuurlijk ook op zoek naar een nieuw baasje. Klik hier om de volledige beschrijving van Ambrosius te lezen.
UPDATE 29 juni 2019: Klik hier om te lezen hoe het met Jupiter gaat!
Laatste blog & nieuws
Koninklijke onderscheiding voor trouwe vrijwilliger Ellen!
Vandaag is onze vrijwilliger Ellen Cornelisse (85) benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau door burgemeester Jaensch van Oegstgeest. Van honden uitlaten en collecteren tot het verkopen van haar befaamde zelfgemaakte jam: Ellen zet zich al ruim 30 jaar in voor onze asieldieren!
Collectanten gezocht: loop jij met ons mee?
Wil jij de dieren in jouw regio helpen en tegelijk sociaal bezig zijn? Meld je dan aan als collectant tijdens onze jaarlijkse collecteweek van 6 t/m 10 mei. Je bepaalt helemaal zelf hoeveel tijd je eraan besteedt. Je kunt ook samen met iemand anders lopen!
Mijlpaal: Stevenshage 30 jaar in de Stevenshof!
Vandaag is het precies 30 jaar geleden dat toenmalig burgemeester Goekoop ons asiel opende aan de Kenauweg in de Leidse Stevenshof! We laten dit bijzondere jubileum natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Daarbij zijn uw herinneringen ook van harte welkom!
