Het blog is deze week geschreven door kitten Thijs.
Kitten op straat
Ik weet nog dat ik op zoek ben naar mijn moeder. Ik loop buiten en ik heb honger en dorst. Ik ben zó moe, het is warm en nergens is water of koelte of veiligheid. Dan zie ik een soort grote doos met ronde zwarte dingen eronder. Het stinkt naar rubber, maar er is tenminste schaduw. Ik klim erin, zoek een plekje en val als een blok in slaap.
Als de doos ineens begint te grommen en te schudden, word ik met een schok wakker. Ik probeer weg te komen maar ik zit klem. Na een tijdje houdt het grommen en schudden op en hoor ik hele andere geluiden en een mens. Hij mompelt een beetje in zichzelf. Kijkt ook een beetje kwaad. Als hij mij ziet, veranderen zijn ogen en kijkt hij een stuk blijer. Er lopen druppeltjes water van zijn voorhoofd.
Te moe om tegen te stribbelen
Tegen een ander mens zegt hij “ik weet niet of ik alle onderdelen weer op zijn plek krijg, maar voor zo’n klein ding sloop ik desnoods m’n hele auto”. Die andere mens zet me in een plastic bak en samen gaan we in een andere grommende doos. Mijn hoofdje voelt heel zwaar, m’n nekje knakt bijna dubbel en ik kan mijn ogen niet openhouden.
Dan gaan we een grote stenen doos binnen met geuren van een heleboel mensen en dieren. Ik ga van de ene plastic bak in de andere en wéér in een grote grommende doos. Heel even maar. Er zijn weer nieuwe geuren en mensen. Ze kijken naar me, knijpen zachtjes in me en ik voel wat prikken. Ze maken met een slangetje een fles water aan me vast. Ik vertrouw het niet helemaal al ben ik te moe om tegen te stribbelen. Probeer een hapje van de vleespudding die ze voor m’n neus zetten. Ze lijken er blij mee te zijn.
Dromen van mijn moeder
“Hoe noemen we hem?” vraagt een van de mensen. Ik doe mijn ogen dicht en hoop op “Woeste Leeuw met de Mooie Manen” of “Hemelhoog Dansende Sprinkhaan” of desnoods “Makke Beer”. Het wordt “Thijs”. Ik kan me er niet echt druk over maken, zo duf ben ik van alle gebeurtenissen.
Na weer heel even in een grommende doos, krijg ik een eigen plek, koelte en rust. Ik kruip weg achter m’n bed en zak meteen weg in een diepe slaap. Droom van mijn moeder.
De Vlooienkam
Het is heel stil om me heen en donker. Dan hoor ik gestommel en zie het licht aangaan. Een mens met grijs haar komt binnen. Ze praat tegen me op een kinderlijke toon, alsof ik een beetje dom ben. Ze zet me op een aanrecht en geeft me weer van die pudding. Ik voel me iets beter en eet een half bakje. Intussen zegt ze iets over de foute vrienden die ik heb. Terwijl ik helemaal niemand ken die Vlojuh heet. Ook hoor ik iets over De Kam.
Intussen gaat de mens met lange stroken over mijn rug aaien. Ze heeft iets in haar hand en spoelt dat dan af in water. De mens schijnt geen behoefte aan pudding te hebben, dus eet ik maar verder. Dan brengt ze me weer naar bed.
Minder kriebel
Als het allang weer licht is, komt er een ander mens. Met pudding en een schoon dekentje. Ik heb ‘s nachts namelijk een ongelukje gehad. Ik moest zó nodig, maar kon zo gauw geen goede toiletplek vinden.
Later komt de mens met het grijze haar weer langs. Ze aait me weer over mijn hele lijf met het ding. Het voelt bijna alsof mijn moeder me wast en er klinkt automatisch wat gesnor uit mijn keel bij de herinnering. De mens en ik knipogen naar elkaar. De kriebel die ik overal voel wordt minder.
Ik durf een beetje om me heen te kijken en zie de magische zilveren steel waar de pudding uitkomt liggen. Voorzichting tik ik er tegenaan. Het werkt niet. Misschien dat er ook nog een toverspreuk bij hoort.
Eindelijk veilig
De dag is voorspelbaar, dat vind ik prettig. Als het licht wordt, krijg ik pudding en een schoon bed, gaan we spelen en krijg ik aai. Ik ga er spontaan kopjes van geven. Als ik wakker ben – slapen is nog steeds mijn belangrijkste bezigheid – voel ik me stukken beter. Dit doen we een paar keer totdat het donker wordt. Dan doe ik een echt lange dut en begint alles opnieuw.
Er is ophef over wat ik in mijn toilet achterlaat. “Heftig grote spoelworm voor zo’n klein kitten” zeggen ze. Geen idee wat dat betekent. Ik hoor een mens zeggen “Kantje boord. Tijd. Herstel. Pleeggezin”. Geen idee wat dat betekent. Ik kom er vast vanzelf wel achter.
Lees hier het vervolg van dit verhaal.
Kitten Thijs is op het moment van schrijven nog niet plaatsbaar. Klik hier voor een actueel overzicht van alle plaatsbare katten. Wanneer er weer kittens beschikbaar zijn, zullen ze op die pagina en op ons daaraan gekoppelde Instagram account @stevenshageplaatsbaredieren te zien zijn.
Laatste blog & nieuws
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
