Een tijdje geleden alweer, 11 augustus. Er wordt gebeld over een kat die op een hoogwerker zit. We kijken elkaar ietwat verbaasd aan. Een hoogwerker? Hoe komt een kat daar? Maar belangrijker natuurlijk: hoe komt ie er weer af? Voordat we ons echter het hoofd daarover kunnen breken, brengt een medewerker van de dierenambulance de kat al binnen.
De kat is boos. Heel boos. Heb je een prachtig hoog plekje gevonden, word je daar geheel onterecht vandaan gehaald. Blaast ze ons toe.
Als je ook maar één blik haar kant op werpt, klinkt er al een verontwaardigd gegrom. Ze lijkt ongedeerd na haar avontuur. Behalve wat gekrenkte trots en een verbolgen humeur dan.
We noemen haar Ellen. Is dit wel een huiskat? vragen we ons af. Geen teken van toenadering, geen knipoog kunnen we haar ontlokken. Ook ‘s avonds krijg ik niets van haar cadeau. Ze gaat naar de dierenarts in een dikke deken gewikkeld. Er zijn geen verwondingen te ontdekken behalve een wondje aan haar bovenlip.
Haar eetlust is niet geweldig. Ze heeft Stress. Ze wordt ziek: keelontsteking. Stopt met eten. Medicatie door het voer kunnen we dus wel vergeten. Om de dag krijgt ze een injectie. Dwangvoeren moeten we ook. Elke dag wordt ze gedwongen tot contact met kattenverzorgsters Marlies en Eline.
Haar gedrag verbetert niet echt, maar de keelontsteking komt ze gelukkig te boven. Ze eet weer zelf. We vragen ons een beetje af wat we met haar aan moeten. Maar houden vol.
Op een dag geeft ze ineens een kopje tegen de tralies. Huh? En een dag later, een kopje tegen een hand.
Stapje voor stapje gaat ze vooruit. Het blijft een verlegen en soms schrikkerig katje, maar we weten nu wel wat we met haar aanmoeten. Plaatsen!
Het is twee maanden later. Mensen uit Delft hebben Ellen op de website gezien en komen kennismaken. Op 15 oktober verhuist Ellen naar haar nieuwe huis. Een huis met een zolder. Voor als ze nog eens behoefte heeft om zich op hoogte terug te trekken. En dat ze dan de trap naar beneden kan nemen.
In juni komt Hillary binnen, ternauwernood een zwaar ongeluk overleefd. Een dag later bevalt ze van drie kittens, die het alle drie helaas niet redden. Ze zit weken in een verduisterde afdeling om haar te helpen herstellen van -wat lijkt op- een hersenschudding.
In het begin is ze toegankelijk. We mogen haar aanraken en tijdens de bevalling helpen. In de weken erna verandert haar gedrag rigoreus. Ze blaast naar ons, is bang van alles en valt naar ons uit.
We laten haar maar een beetje. We verzorgen haar goed, maar dringen niks op. Ze verhuist naar een hok in de kattenhal want we hebben de plek in de quarantaine nodig. Een briefje “nog niet beschikbaar” op haar hok. Klanten zien haar over het hoofd. Soms komt een nieuwe vrijwilliger vragen “waarom er een bakje voer in dat lege hok staat”.
Hoektand verwijderen (erfenisje van haar ongeluk). Sterilisatie. Wat moeten we met haar, waar doen we haar een plezier mee? Ze is niet schuw. Zelfs door een héle zware hersenschudding gaat een schuwe kat niet ineens kopjes geven, maar hoe haal je haar uit de schulp waarin ze zich verschanst heeft? Geduld en volharding.
Ze zit in dezelfde afdeling als Toren, dus ik kom daar elke avond. Ik zie haar meestal niet want ze verstopt zich achter haar kattenbak. Ik praat tegen haar. Leg een snoepje in haar hok. Gaandeweg krijg ik haar af en toe te zien. Ze kijkt me aan, zonder grote schrikogen. Een voorzichtige knipoog. Wil iets lekkers van me aannemen.
En dan hoor ik op een avond ineens -als ik me omdraai om weg te lopen- “piep”. Ik kan het geluid niet meteen plaatsen, maar dan zie ik het bekje van Hillary bewegen. Niet “miauw” maar “piep”.
De vooruitgang zet door. Net als Ellen blijft Hillary verlegen maar zoekt ze ook steeds meer toenadering. En deze week, op 18 oktober, gaat ze mee naar haar nieuwe huis. Het is een Goede Week.
Dit blog draag ik op aan alle mensen die, elke dag weer, urenlang bezig zijn om katten zoals Hillary en Ellen op hun gemak te stellen. Hun dierenliefde en doorzettingsvermogen maakt dat we voor vele asielkatten een nieuw thuis kunnen vinden.
Laatste blog & nieuws
Interview met vrijwilligster Indy Verhagen
Ze is opgegroeid tussen de dieren en intern staat ze bekend als “de pup van het asiel”. Vrijwilligster Indy Verhagen komt al sinds haar derde bij Stevenshage over de vloer. Nog altijd gaat ze er elke week op uit met de wat moeilijkere asielhonden. “Het wandelen in de buitenlucht en het spelen met de honden in het speelbos is lekker ontspannend.”
Lees over dieren en mensen in ons Jaarverslag 2023
We vingen vorig jaar maar liefst 830 dieren op. Voor 527 van hen vonden we een geschikt nieuw thuis en 154 zwerfdieren werden herenigd met hun eigenaar. Naast een heleboel cijfers over dieren laat ons jaarverslag ook vooral zien dat het werk in ons asiel en pension in alle opzichten mensenwerk is, met relevante informatie over ons personeel, vrijwilligers, samenwerkingen en nog veel meer!
Intussen in het asiel: Zomertips
Het zomerseizoen is heerlijk, maar brengt voor de dieren in uw omgeving ook risico’s met zich mee. Dorstige oudjes, verbrande voetjes en oververhitting liggen op de loer. Bezorg de dieren in uw huis en tuin een zorgeloze zomer met deze tips!
