Op woensdag zit ik tegenover Nicolette om een deel van de administratie te doen. “We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. “Van mevrouw M. uit Wassenaar.” Bij mij gaan er gelijk alarmbellen af. “Oh nee!” roep ik uit. Mevrouw M. is ‘ons omaatje’, zoals Annika en ik altijd tegen elkaar zeggen als we het over haar hebben.
Gele kever
Mijn gedachten dwalen af naar 2010. We hadden toen Jack Russelltje Max ter herplaatsing. Mevrouw M. was geïnteresseerd in dit hondje. Zij had haar hele leven altijd twee hondjes tegelijk. Er was pas een hondje overleden, dus er was plek voor een tweede hondje. Ze kwam met haar hondje langs om kennis te maken. Mevrouw kwam in haar gele kever het asielterrein op rijden. Ze was klein van stuk en recht door zee: je wist precies wat je aan haar had. En ze was gek op Boerenfoxjes en Jack Russelltjes. Ze vertelde dat ze elke ochtend met de hondjes van haar huis naar Restaurant De Bijhorst wandelde. Daar had ze een vast tafeltje, dronk er een kopje koffie, las de krant en wandelde weer terug naar haar huis. Het klikte tussen de hondjes en daar ging Max, in de gele kever richting Wassenaar.
Billy en Max
Vier jaar later, in maart 2014, kregen we hondje Billy binnen. Zijn bewogen verhaal kunt lezen in Blog met een brok en in ons boek Intussen in het asiel. Een paar weken daarvoor had ik mevrouw M. aan de lijn gehad. Ze vertelde dat ze alleen nog Max had sinds haar andere hondje was overleden. Ik belde haar of ze interesse had in Billy en nog dezelfde middag kwam ze kennismaken met Max. De hondjes moesten even wennen aan elkaar. Billy was nogal een pittig ventje maar Max vond alles best en ging gewoon lekker zijn eigen gang. Mevrouw M. was weer helemaal blij: zij had weer twee hondjes. Daar gingen ze met z’n drietjes, in de gele Kever richting Wassenaar.
Vertrouwd contact
Af en toe kwam ze langs voor een praatje. Als het mooi weer was op de fiets. “Het is zo’n mooi ritje” zei ze dan vrolijk. Ze vertelde hoe het met de hondjes ging. Ook vroeg ze altijd hoe het mijn moeder ging en of ik haar de groetjes wilde doen. Ze kenden elkaar wel niet, maar ze waren beiden in de tachtig en dat schept toch een band. Ik heb haar ook een keertje thuisgebracht omdat het ging regenen toen ze weer terug wilde fietsen. Eigenwijs als ze was wilde ze hier eerst niets van weten maar hup, ik zette haar fiets in de asielbus en toen moest ze wel met mij mee.
Briefje op de deur
Mevrouw M. maakte zich wel eens zorgen over wat er met de hondjes zou gebeuren als zij plots zou komen te overlijden. Natuurlijk kon ik haar geruststellen: de hondjes kwamen dan weer retour naar het asiel. Omdat ze hier meerdere malen over sprak, heb ik een briefje gemaakt met noodnummers die ze aan de binnenkant van haar voordeur kon plakken. Ze nodigde mij eens uit om haar appartement te zien. Er lagen verschillende op elkaar gestapelde hondenpuzzels onder de tafel. Elke dag deed ze daar wat snoepjes in. “Goed voor de hersenen van de hondjes, daar blijven ze fit van,” vertelde ze me dan trots. Het briefje met de noodnummers hing keurig op de voordeur.
Tommie is welkom
Toen Max overleden was, kwam ze langs om dat te vertellen. Er vloeiden tranen, ze miste Max heel erg maar hij was óp. Wat later kregen we Tommie binnen, een hondje dat steeds buiten gevonden werd en al heel wat autobestuurders de stuipen op het lijf had gejaagd met zijn ik-steek-nu-de-weg-over gedrag. Zijn eigenaar was erg verward en dat had impact op het gedrag van Tommie. Dit hondje vertrouwde mensen niet meer en ging uit van het slechtste. Wat Annika en mij betrof duidelijk een kandidaat voor mevrouw M. En daar kwam ze weer, met haar gele kever en Billy. Tommie maakte amper contact met haar en Billy kon een snauw krijgen als hij in de buurt kwam. Maar mevrouw M. zou mevrouw M. niet zijn als ze het niet ging proberen. Tommie was welkom, met geduld en tijd en Billy als voorbeeldhond was ze er van overtuigd dat het goed kwam. En dat kwam het!
De jaren verstreken, Billy overleed, Tommie overleed en nu is de tijd voor mevrouw M. ook gekomen, na een lang en met blije honden gevuld leven. Dag lief ‘omaatje’, u zult voortleven in de toekomstige Maxen, Billy’s en Tommies die we met uw nalatenschap kunnen gaan helpen.
Het verhaal van Billy
Huisdieren hebben bij veel mensen een belangrijke plaats in hun leven. Daardoor krijgen we dikwijls van dichtbij een kijkje in het persoonlijke leven van mensen. Lees in het verhaal van Billy over de ingrijpende gebeurtenissen in het leven van een jong gezin.
Nalaten aan de asieldieren
U kunt, net als mevrouw M., de asieldieren van Dierentehuis Stevenshage op bijzondere wijze een warm hart toedragen door onze stichting op te nemen in uw testament. Er zijn verschillende manieren waarop u dit kunt regelen, bijvoorbeeld via een legaat. Wij denken graag met u mee.
Moerbei van Herinnering
In de voortuin van ons asiel staat een prachtige moerbei. Deze geadopteerde boom heeft een bijzondere betekenis. De boom is een levend monument ter nagedachtenis aan alle bijzondere mensen en dieren die zoveel betekend hebben voor het asiel.
Laatste blog & nieuws
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
