Naast dagelijks veel met dieren bezig zijn, betekent werken in een asiel ook veel met mensen omgaan. Omdat huisdieren bij veel mensen zo’n groot deel van hun leven uitmaken, krijgen we dikwijls van dichtbij een kijkje in het persoonlijke leven van mensen.
Vertrouwelijke details
Soms zijn we zelfs ronduit brutaal, als we willen bepalen of iemand geschikt is voor een bepaald dier. Kijkt u niet vreemd op als we vragen naar een kinderwens, als u tot een bepaalde leeftijdscategorie behoort en interesse heeft in een kat die toevallig kinderen net he-le-maal niks vindt. Ook tijdens afstandsgesprekken krijgen we vaak vertrouwelijke details te horen, want iedereen kan bij ons zonder veroordeeld te worden zijn verhaal doen. Het is immers al moeilijk genoeg, die ziekte, scheiding, overlijden of ontslag. (De doos tissues op de spreekkamer tafel staat er echt niet als accessoire.) De uitspraak “ik zou echt nóóit afstand doen van mijn huisdier” is te kort door de bocht. Want over het algemeen is het niet een kwestie van willen, maar van móeten.
Kindjes met honger
Wat diepe indruk op ons allemaal heeft gemaakt, is de afstand van Billy (naam gefingeerd). Zijn baasje kwam, vergezeld door twee jonge kinderen, afstand doen. De kindjes waren druk, het hondje ook. Meneer was stilletjes en teruggetrokken, alle vier zagen ze er bleek en slonzig uit. Om Marianne de kans te geven het afstandsgesprek zonder al teveel afleiding te voeren, namen we de kindjes mee naar de kantine. “Ik heb honger” zei het meisje zachtjes, terwijl ze mijn hand pakte “heb je iets te eten”. “Ik ook” beaamde het iets oudere jongetje. Normaal gesproken zou ik dit best brutaal hebben gevonden -misschien niet eens geloofd hebben- maar deze kindjes? Na iets doorvragen bleek dat ze die dag inderdaad weinig voedzaams hadden binnengekregen. Uiteraard haalden we wat keukenkastjes overhoop en kregen ze iets eetbaars wat ook nog voor enigszins gezond kon doorgaan. Het meisje nestelde zich bij me op schoot en viel daar bijna in slaap terwijl we op hun vader wachtten. Het hele tafereel zorgde voor een brok in de keel bij mij en diverse collega’s.
Hartverscheurend
Na het afstandsgesprek bleek dat de moeder van het gezin kort geleden na een heftig ziekbed was overleden. Vader was begrijpelijkerwijs totaal van de kaart en niet meer opgewassen tegen de dagelijkse zorg voor twee jonge kinderen plus een -van de weeromstuit drukkere dan normaal- hond. De hond was van zijn vrouw geweest aan wie hij beloofd had om goed voor zowel kinderen als hond te blijven zorgen. Hij vertelde Marianne dat hij helemaal geen afstand wilde doen omwille van haar nagedachtenis, maar dat hij echt geen andere uitweg zag. En nu hij bij ons was, toch weer ging twijfelen. Het was hartverscheurend om te zien hoe dit gezinnetje totaal verslagen was door de gebeurtenissen in hun leven.
Nieuw huis voor Billy
Uiteindelijk kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat het echt beter zou zijn om Billy bij ons te laten, zodat vader alle beschikbare energie op zichzelf en de kinderen kon richten. Gelaten gingen ze naar huis. Allemaal pinkten we traantjes weg, dit verhaal sneed ons werkelijk door de ziel. En we maakten ons zorgen. Ging vader het wel redden? Moesten we ondersteuning aanbieden? Instanties inschakelen? Vader had ons verzekerd dat zijn familie een helpende hand zou bieden. We lieten dat dus even los en richtten onze aandacht op Billy omdat we hen daarmee het meest zouden helpen. Voor Billy ging snel de zon weer schijnen. Binnen een week had hij een nieuw huis. Niet omdat hij nou een heel makkelijk hondje was maar omdat een oude bekende van ons toevallig net op zoek was naar een nieuwe huisgenoot.
Tijd en aandacht
Een paar weken later -ze wisten inmiddels dat Billy een nieuw baasje had gevonden- kwam het hele gezin even bij ons langs. Vader vertelde dat afstand doen van Billy, hoe pijnlijk ook, ruimte had gegeven om meer tijd en aandacht aan zijn kinderen te besteden. Dat was aan de kinderen met duidelijk meer kleur op hun snoetjes goed te zien. Na hun vertrek werden er bij ons verdacht veel kelen geschraapt en neuzen gesnoten. Ook na al die jaren nog een van de treffendste voorbeelden van hoe dieren helpen soms ook mensen helpen is.
Laatste blog & nieuws
Met de nieuwe Beestenbende het najaar in
Die knappe Griekse man op de cover van ons lijfblad is onze Artopoios! Hij zoekt een huis zonder breekbare spulletjes. Poes Vivian en hondje Djacky laten weten hoe het nu met hen gaat, onze hovenier vertelt over de biodiversiteit in ons hondenbos, en voor vrijwilligster Reyhan is eigenlijk elke kat speciaal.
Honderden bezoekers en recordopbrengst op Open Asieldag!
Met een stralend zonnetje, tientallen vrijwilligers, honderden bezoekers en een recordopbrengst van ruim 8000 euro kijken we terug op een fantastische Open Asieldag. Klik snel door voor de foto’s en video’s!
Drukte bij zonovergoten Open Asieldag!
VIDEO | Mede dankzij het mooie weer was het een drukte van jewelste afgelopen zaterdag bij onze Open Asieldag! Lokale omroep Centraal+ maakte er een video over. En vanmorgen vroeg blikte onze asielbeheerder Nicolette terug in de Ochtendshow. Kijk en luister het hier terug!
