Intussen in het asiel: Zwerver of buurtgenoot?

Het blog is deze week geschreven door Marlies, kattenverzorgster bij Dierentehuis Stevenshage.

Gisteren werd er een kitten bij ons binnengebracht door een bezorgde voorbijganger. Kittenlief vond het leuk om steeds een drukke straat over te steken. Gelukkig mankeert hij niks en komen we via de chip in contact met de eigenaar. De vrouw is boos omdat de kat zomaar is opgepakt en ze laat dit ook duidelijk merken.

Een discussie die wij helaas vaker met een eigenaar hebben, want wanneer is een kat een zwerfkat? Wanneer haal je een kat van straat pakken of bel je de dierenambulance? Een duidelijk antwoord hierop is er niet, weet ik uit mijn afgelopen acht jaar bij het asiel. Bijna alle katten die binnenkwamen en al lange tijd waren vermist zagen er echt niet uit alsof ze op straat leefden, maar wat waren de eigenaars blij dat hun kat naar het asiel was gebracht en weer lekker mee naar huis kon.

Tja, en dan krijg je ook wel eens een kat binnen die gewoon in die straat blijkt te wonen. Dat is altijd jammer en niet waar het asiel voor bedoeld is, maar als het dier een goed geregistreerde chip heeft is hij zo weer thuis zonder hoge kosten. De medewerkers van de dierenambulance checken zelfs meteen op straat een eventuele chip, dus als de kat gechipt is en deze goed geregistreerd staat, dan wordt hij niet eens meegenomen. Heeft de kat geen goed geregistreerde chip, dan wordt hij op onze website geplaatst, om via die weg de eigenaar te achterhalen. De laatste jaren valt me op dat steeds minder mensen lijken weten welke katten er in hun straat wonen. Komt dat doordat mensen steeds minder contact met elkaar hebben? Ik weet het niet…

Het is en blijft lastig te bepalen of een kat zwerft of niet. Laatst meldde de dierenambulance dat ze naar ons onderweg waren met een katje van maand of vijf met een halsband om. De kat liep buiten achter de vinder aan, die daarop besloot de dierenambulance te bellen. Tja, daar werd ik niet blij van. Die zal vast wel een eigenaar hebben die morgen boos aan de balie staat omdat zijn kat zomaar is meegenomen. Ik heb de medewerker van de dierenambulance erop aangesproken en de kat Nee genoemd, aangezien ik vond dat hij niet opgepakt had mogen worden. Drie weken later zat hij nog steeds bij ons… Overal aangemeld als gevonden, nooit heeft iemand zich gemeld. Ik ben zo eerlijk om dit door te geven aan de betreffende medewerker van de dierenambulance, die toch ook wel verbaasd is. Inmiddels heeft Nee een nieuw huis en een nieuwe naam.

Er wordt weleens gezegd: doe een potentiële zwerfkat een halsbandje om met het verzoek aan de eigenaar om contact te zoeken voordat je het dier van straat haalt. Een beetje zoals het met fietsen gaat bij treinstations. Dit vinden we zeker goed, maar ook hier zitten haken en ogen aan. Want wat als je betreffende kat na de eerste keer niet meer terugziet? Zo kan ik me nog goed een mevrouw herinneren die opeens een onbekende kat in haar huiskamer zag zitten. Het diertje zag er goed uit en ze heeft hem naar buiten gezet onder het mom van ‘niet zo maar een kat oppakken’. Ze heeft de betreffende kat niet meer gezien, tot ze hem twee maanden later meer dood dan levend graatmager aantrof in haar tuin. Meteen heeft ze de dierenambulance gebeld, maar helaas overleed de kat bij onze dierenarts. Wat heeft die vrouw zich schuldig gevoeld dat ze hem de eerste keer niet meteen naar het asiel heeft gebracht. Dan had hij waarschijnlijk nog geleefd.

Een ander voorbeeld: de dierenambulance belt om te overleggen over een kat die rond zou zwerven op straat. Bij aankomst ziet de kat er goed uit en lijkt niet de weg kwijt. Hij heeft een chip die in Duitsland staat geregistreerd. Het  Duitse telefoonnummer wat er bij staat is echter afgesloten. Wel staat er bij de gegevens dat de betreffende kat vermist is. Wat te doen? Ik adviseer om de kat toch maar naar ons te brengen aangezien hij volgens de chip vermist zou zijn. Als hij eenmaal veilig in het asiel zit, kunnen we meer speurwerk doen. Ik bel met de Duitse organisatie waar de chip geregistreerd staat en probeer in mijn beste Duits (en dat is niet best) meer informatie te achterhalen. Een vriendelijke Duitse meneer zoekt het voor me uit en meldt even later dat kat is verhuisd van Duitsland naar Hilversum. Kijk, dat is al dichterbij! Maar zou hij dan vanuit Hilversum naar Leiden zijn gelopen? Helaas klopt het tweede telefoonnummer wat ik heb gekregen ook niet meer en zoek ik via internet naar een ander telefoonnummer bij het betreffende adres in Hilversum. Er gaat veel tijd in zitten en uiteindelijk krijg ik niemand te pakken die iets van deze kat weet. Ondertussen meld ik hem wel overal aan als gevonden. Als ik de volgende morgen weer op het asiel kom, krijg ik een e-mail van een boze meneer die de eigenaar blijkt te zijn van de kat. Hoe halen wij het in ons hoofd om zomaar zijn kat mee te nemen? Als hij op het asiel komt probeer ik hem nog te overtuigen om de chip goed te laten registeren of in ieder geval de melding van vermissing eraf te halen. Dat zou toch een hoop schelen. Maar nee, hij weigert, want dit is allemaal onze schuld. Uiteraard betaalt hij ook de kosten van de dierenambulance en opvang niet en ik voel me vrij stom dat ik er zoveel tijd in heb gestoken…

Gelukkig zijn er ook mensen die heel blij zijn als ze erachter komen dat hun kat in het asiel is opgevangen. Regelmatig worden er tranen gelaten als dier en eigenaar worden herenigd. Eén van de mooiste aspecten van mijn werk. Een paar maanden geleden was er een gezin met een dochter en een zoon van respectievelijk 13 en 11 jaar oud. Zoon wilde stoer zijn toen hij na weken zijn kat weer zag, maar brak vrij snel en even later deden zijn zus en ouders ook mee.

Ook bij de honden zijn er vaak mooie herenigingen en is het heerlijk om de opluchting te zien bij het baasje, die vaak zwaar in de stress heeft gezeten. En een enthousiaste hond, of hij nu vijf minuten of vijf dagen weg is geweest van de baas. Wel een tip, zeker voor hondeneigenaren: zet niet alleen je huistelefoonnummer op de chipgegevens. Als je je hond kwijt bent zit je niet thuis op de bank, maar ben je buiten aan het zoeken.

Social media spelen tegenwoordig ook een rol in het vraagstuk ‘zwerfkat of niet’. Er wordt vaak snel een conclusie getrokken zonder dat mensen echt weten wat er speelt. Daar heb ik mezelf helaas ook op betrapt toen ik ’s ochtends op Facebook las dat de dierenambulance de avond daarvoor pasgeboren kittens naar het asiel had gebracht, ondanks dat ze de moederpoes niet konden vangen. Er was al een pittige discussie gaande, want je gaat toch niet zomaar kittens oppakken terwijl de moeder in de buurt is? Ook ik raakte geïrriteerd, tot ik op het asiel kwam en het hele verhaal hoorde. De kittens moesten met spoed naar de dierenarts  omdat ze aan elkaar waren verstrengeld. Door goed handelen van de dierenambulance hebben de meeste kittens het overleefd en konden ze dag erna weer worden herenigd met moederpoes en eigenaar! En ik voelde me stom dat ik in eerste instantie meeging in de verwijten op Facebook, terwijl ik niet alle informatie had. Dat gaat me hopelijk niet meer gebeuren…

Nadat ik gisteren een boze eigenaar aan de lijn had omdat we haar kat hadden opgepakt, bel ik naar een mevrouw die haar parkiet kwijt is en deze bij ons als vermist heeft opgegeven. Bij ons is juist een parkiet binnengekomen. We komen er al vrij snel achter dat het helaas niet haar vogeltje is, maar wat vindt ze het fijn dat ik bel. De gedachte dat ze niet alleen staat in haar zoektocht doet haar goed. Ze sluit het gesprek af door mij ‘schat’ te noemen. Als ik ’s avonds naar huis ga denk ik maar aan die woorden terug en aan de dankbaarheid van deze mevrouw voor ons werk, dat wij zo goed mogelijk proberen te doen.

Laatste blog & nieuws