Vrijdag: Annika, Sylvia en Marlies bespreken na het spreekuur van de dierenarts in een ontspannen sfeer nog wat dingen van de dag. Roel, de dierenarts, merkt op “echt hard werken doen jullie hier niet, hè?”. Hij bedoelt het met een knipoog. Denken we.
De dierenartskamer heeft een groot raam tot aan de vloer en kijkt uit op het achterterrein van het asiel. Door dat raam ziet Marlies ineens asielhond Duma langs wandelen. Zonder mens eraan vast.
Marlies springt op en loopt weg. In het voorbijgaan zegt ze: “Duma. Ontsnapt.” Sylvia en Annika zeggen niets, staan op en rennen haar achterna, ongetwijfeld een verbouwereerde Roel achterlatend.
Marlies kiest voor de zij-uitgang. Sylvia neemt daarom de pensiongang om naar buiten te rennen. Annika is door haar zwangere buik iets minder snel, maar volgt Marlies. Samen onderscheppen ze Duma moeiteloos, zonder paniek en zonder gedoe. Dit alles vrijwel zonder één woord met elkaar te wisselen. Annika lijnt hem aan en Duma volgt haar gedwee terug naar de kennel. Zijn uitlater staat klaar om hem mee uit te nemen, ditmaal op de gebruikelijke manier.
Ze keren terug naar de dierenartskamer. Het hele gebeuren heeft nog geen 5 minuten in beslag genomen. “Goh” zegt Roel, “wat een flitsende actie. Ik wist niet dat jullie het in je hadden”. De drie besluiten om dit maar op te vatten als een compliment.
Afgelopen najaar, een donderdagochtend, 11 uur: ik neem de telefoon op. Hondenuitlater Bo. “De hond die ik uitliet, is uit zijn halsband geglipt. En ik krijg hem niet meer te pakken.” Ze noemt de straat waar ze is.
“Blijf waar je bent Bo”, zeg ik. “Probeer hem op dezelfde plek te houden. En NIET op hem jagen”. Ik roep een aantal collega’s. Ook dit gaat in telegramstijl. Hond ontsnapt-adres-mijn aanrijroute. Gauw rits ik nog een vanglijntje en een ongelooflijk smerig ruikende hondensnack uit een schap en spring op de fiets.
Aangekomen in de straat, moet ik eerst de goedbedoelende omstanders overtuigen van het feit dat ze zich Er Niet Mee Moeten Bemoeien. Het hondje is al geïntimideerd genoeg door de diverse vangpogingen.
De stinksnack werkt. Voetje voor voetje komt het hondje dichterbij. “Grijp hem” roept een van de goedbedoelende omstanders. Ik weet beter. Bij dit hondje heb ik maar één kans. Pas als het hondje mij voldoende vertrouwt, maak ik een wijde lus van het vanglijntje. Met een laatste stukje stinksnack laat ik hem zelf zijn hoofd erdoor heen steken. Zachtjes trek ik het lijntje aan. Intussen zijn de collega’s ook ter plaatse gekomen. Marianne neemt het hondje van me over. Sylvia ontfermt zich over Bo. Een half uur na het telefoontje zitten we met z’n allen aan een kopje thee. Nazorg is belangrijk. Nagaan wat er gebeurd is en of we herhaling kunnen voorkomen.
Alweer jaren geleden. Marlies komt terug van de dierenarts met een aantal net gesteriliseerde poezen. Ze doet de achterklep open en ziet tot haar verbazing een kat langs zich heen glippen en het struikgewas inschieten. Het is een cyperse poes. Als je als kat niet gevonden wilt worden in het struikgewas is cypers een prima keuze. Als je een ontsnapte kat in kreupelhout wilt vinden: iets minder prima. Marlies lokaliseert de kat, die zich onder een indrukwekkende stapel takken en stammen heeft verschanst. Ze roept ons erbij.
De hondenverzorgsters leiden de uitlaters van de honden via een andere route langs het gebouw.
Het is lastig bewegen door de wirwar van takken, klimop en braamstruiken die daar jarenlang niet zijn lastig gevallen door een snoeischaar. We proberen de kat te benaderen door takje voor takje te verwijderen.
Minder makkelijk gedaan dan gezegd want de takken, klimop en bramen haken in elkaar en vormen een wankele ondergrond. Uiteindelijk kunnen Syl en ik met een uiterste krachtinspanning een aantal dikke boomstammen een klein stukje optillen zodat Marlies nét de kat aan haar nekvel ertussen uit kan halen. De poes houdt geen nadelige gevolgen over aan haar avontuur. Wij hebben alleen een aantal dagen spierpijn en braamstruikse schrammen. Uit forensisch onderzoek blijkt dat de sluiting van het kattenmandje niet goed gefunctioneerd heeft. Dát overkomt ons geen tweede keer…
Afgelopen zomer. Jonne komt binnen om een vervoerskorf te halen. Er loopt een konijn los achter het asiel. “Kathleen”, weet Sylvia onmiddellijk. Een druk jong ding. Kennelijk heeft ze op de een of andere manier het hok open gekregen. Even later kruipen Syl, Jonne, Marlies en Conny op hun knieën over de parkeerplaats. Zonder paniek en zonder poeha sluiten ze Kathleen in onder een geparkeerde auto. Blokkeren mogelijke vluchtwegen en drijven haar zachtjes richting korfje. Al snel zit Kathleen weer in haar hok, nog enigszins verbluft door de voortvarendheid waarmee haar avontuur is beëindigd.
Tja, als je met dieren werkt, gaan er dingen mis. S#*t happens. Met dit team is het prima poep scheppen.
Laatste blog & nieuws
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
