“Weet jij trouwens hoe lang het asiel al bestaat?” vraagt Suzan. Het is zondag en ik sta in het asielperk in een poging het welig tierende onkruid eronder te houden.*

Zestig jaar

Cijfers, jubilea en verjaardagen onthouden is niet mijn sterkste punt. Ik mompel iets van “meer dan vijftig, al best een tijd, gut, hoe lang eigenlijk”. Het blijkt een strikvraag. “Afgelopen juli was het zestig jaar!” zegt Suzan lachend. Zij is bestuurslid PR en communicatie en wél goed met cijfers. En “of we er nog iets mee gaan doen” en dat “een blog over vroegah misschien wel een leuk idee zou zijn”. Ahem.

Dierenasyl

Op 8 juli 1959 wordt de Stichting Nieuw Leids Dierenasyl (echt, met een Y) in het leven geroepen en een jaar later opent het nieuwe Leidse Dierenasiel aan de Besjeslaan haar deuren. Achttien hondenhokken en zestien kattenverblijven die binnen de kortste keren vol zitten met zwerfdieren. Voor afstandsdieren is dan nauwelijks plaats meer, om nog maar te zwijgen van pensionklanten. In ons 50-jaar-asiel-jubileumboek (hier te lezen!) – in 2009 samengesteld door onvolprezen oud-vrijwilligster Willy Salemink – lees ik over de roerige historie van ‘ons asiel’. Dieptepunten als regelmatig terugkerende financiële problemen, openbare ruzies van diverse dierenhulporganisaties maar ook positieve energie met ‘we gaan ervoor’ spirit en heel veel dieren die geholpen zijn door de ontelbare onvermoeibare medewerkers en vele vrijwilligers.

Besjeslaan

Het woord “Besjeslaan’ heeft welhaast een magische klank in Leiden en omstreken. Van de dieren die daar een nieuw baasje vonden, zijn er hoogstwaarschijnlijk geen meer in leven. Desondanks horen we nog vaak van klanten “onze eerste kat/hond kwam nog bij jullie uit de Besjeslaan vandaan”. Hondenverzorgster Marianne begon er ooit als vrijwilligster en heeft sindsdien het asiel niet meer verlaten weggegaan. Het gebouw is al snel te klein en er is geen geld voor uitbreiding of onderhoud. De zieke katten zitten vrijwel tussen de honden. De dierenarts werkt noodgedwongen aan een keukentafel waar later op de dag mensen koffie drinken. Maar ook is het er landelijk en heerlijk om te wandelen met de asielhonden.

Stevenshof

Vierendertig jaar later volgt de -gedwongen- verhuizing naar de Kenauweg als er woonwijk verrijst rondom de Besjeslaan. Op de nieuwe locatie in de Stevenshof komen 40 gloednieuwe hondenkennels en is genoeg ruimte om een kattenpension te starten voor extra inkomsten. Conny komt in dienst als hoofd kattenpension.

Er komen meer regels, hygiënische voorschriften en meer betaalde krachten. Er vindt een kentering plaats: waar er veel meer honden werden opgevangen, zien we nu meer katten. En het aantal konijnen stijgt ook zienderogen… het totaal aantal blijft al jaren stabiel op rond de 1000 asieldieren per jaar. Gemeenten gaan een -wettelijk verplichte- bijdrage betalen voor de opvang van zwerfdieren. Stevenshage wordt een ‘erkend’ asiel (een asiel-kwaliteitskeurmerk).

Nieuwbouw

Aan vrijwilligers is gelukkig nooit een tekort, kennelijk zijn er in de Leidse regio veel praktisch aangelegde dierenvrienden. De inkomsten zijn beter opgewassen tegen de uitgaven. In 2014 betrekken we na jaren sparen en een klein jaar afzien in portacabins ons spiksplinternieuwe asielgebouw. Van daaruit gaan we rustig door met waar we al die tijd mee bezig zijn geweest: dieren helpen en herplaatsen.

Herinneringen

Ineens is het dan 2019 en bestaat het asiel in Leiden 60 jaar. (En een maand, sorry.) We zijn benieuwd hoe onze asielvrienden, bloglezers en Facebook-volgers die 60 jaar (of een deel ervan) hebben ervaren. Weet naast Marianne nog iemand hoe het asiel aan de Besjeslaan eruit zag? Heeft iemand nog een foto van de Besjeslaan? Of van de bouw van de hondenkennel aan de Kenauweg? Een verhaal over een dier dat bij ons vandaan komt? Of, of, of…? Kom maar door met die verhalen en foto’s! Wij genieten ervan en slaan ze graag op in ons archief.

* Indien iemand zich geroepen voelt te komen helpen met het onderhoud van de groenperken rond het asiel, neem vooral even contact op (klik hier voor meer info)…