Deze week bladerde ik – eerlijk gezegd ben ik de reden alweer vergeten – door ons jaarverslag van 2007. Ook toen al besteedden we veel zorg aan het samenstellen van onze jaarverslagen en voor ik er erg in had, werd ik weer meegezogen in wat we veertien jaar geleden zoal meemaakten in ons dagelijkse asielleven. Aan de ene kant een totaal andere wereld, aan de andere kant voelde het als de dag van gisteren. In dat jaarverslag een aantal stukjes door collega’s over hun wederwaardigheden. Een soort blog voordat het blog werd, zeg maar. Eén van die stukjes plaatsen we vandaag hier.

‘Uit het dagelijkse asielleven’ door hondenverzorgster Marianne – eerder gepubliceerd in het jaarverslag van de Stichting Dierentehuizen voor Leiden en omstreken: editie 2007.

Wat is er toch met Seth?

Ook in 2007 heb ik weer kennis mogen maken met heel wat honden. In alle soorten en maten werden ze binnen gebracht met allerlei uiteenlopende karakters. Uit deze rij wil ik één hond naar voren halen. Niet omdat het nou zo’n ongewone hond is, nee juist omdat het zo’n gewone hond is, maar wel met een ongewoon jaar van zijn leven achter de rug.

Op 6 februari wordt een zwarte hond binnengebracht, zonder baas aangetroffen in het Leidse Hout. Hij heeft iets weg van een Duitse Staande hond met z’n half gecoupeerde staart. Samen met m’n collega verzin ik de naam Seth, een leuke Amerikaanse naam en “ach, hij zal toch wel opgehaald worden want hij ziet er goed uit en is vriendelijk naar ons toe”.

Tevergeefs wachten

Na een paar dagen zit hij nog steeds tevergeefs op zijn baasje te wachten. Bij controle door de dierenarts blijkt hij een gezwel te hebben bij zijn prostaat. Als hij niet opgehaald wordt zal hij geopereerd moeten worden. Inmiddels wordt hij wel wat chagrijniger, maar dat zou ik ook worden als ze me in een kennel stoppen en m’n baas maar niet komt opdagen. Hij heeft toch verdorie ergens 6 jaar lang gewoond, hij moet toch gemist worden?

Seth wordt een blijvertje, met succes geopereerd en op internet gezet, hij wordt klaargestoomd voor een nieuwe baas, leert weer vertrouwen te hebben in de mensen en durft zijn lieve kant te laten zien. Het is al vreemd dat hij niet wordt opgehaald, maar daarna wordt het nog vreemder: niemand reageert op Seth. Op internet staat hij met prachtfoto, verschijnt meerdere keren in diverse lokale kranten.

Week van de Zee

Seth haalt zelfs de krant met Week van de Zee van Noordwijk, waar hij zich helemaal suf graaft om een prijs voor het asiel binnen te halen. Niets mag baten, er is zegge en schrijve één gezin geïnteresseerd geweest in hem, maar uiteindelijk vinden die hem toch te groot. Onbegrijpelijk dat er niet meer reacties zijn. De asielmensen zijn inmiddels aardig verknocht aan de grote zwarte jongen. Geregeld mag ie mee naar het strand en geniet daar met volle teugen van het zand en de zee.

De Grote Dag

Dan eindelijk…in januari komt er een jong stel die als een blok voor hem vallen. Helaas zijn ze met een verbouwing bezig dus zal Seth nog een aantal weken moeten wachten. Wel wordt hij zo veel mogelijk dagjes opgehaald en dan is eindelijk ‘De Grote Dag’. Na precies één jaar en één dag vertrekt Seth naar zijn nieuwe baasjes. Die zijn helemaal verliefd op hem en willen hem voor geen goud meer missen…”

Seth is inmiddels in de hondenhemel na een lang en gelukkig tweede-kans-leven. We zijn blij dat we hem daarbij een beetje mochten helpen door te doen wat we deden en nog steeds doen: met gebruik van hart en verstand dieren opvangen, verzorgen en herplaatsen.