In de nacht van zondag op maandag: de noodtelefoon. Iemand heeft een oude, blinde, doorweekte, wat verdwaasd op de weg zittende kat gevonden. Natuurlijk ga ik mijn bed uit en zorg dat de uit de kluiten gewassen maar behoorlijk magere kater warm, droog en goed gevoed de nacht doorkomt. Fijn dat meneer de moeite heeft genomen om hem te brengen, al betekent het wel dat ik een paar uurtjes slaap inlever.

Dak Kak

De maandag begint om kwart voor acht met koffie zetten. Er heerst al volop bedrijvigheid van mensen die het ‘zetwerk’ van het dak van onze vernieuwde hondenkennel komen doen. Weer een woord geleerd: zetwerk is de afwerking van het dak zodat die waterdicht aansluit op de rest van het gebouw. Overigens niet te verwarren met dákwerk, die door een dakdékker en dakgóten die door een lóódgieter worden aangelegd. Ik dwaal af.

Eline is vrij, Marianne en ik nemen de asielkatten afdeling waar. Om half tien sta ik samen met vrijwilligster Elizabeth in hal 2 om te proberen kat Borre een beetje schoon te maken. Borre heeft wat ehh doorstroom-probleempjes waarvoor hij laxeermiddel krijgt. Laxeermiddel plakt. Krijgt u een beeld?

Zonnepanelen Warmtepompen

Dan staat er plotseling iemand voor het raam. “Ik breng zonnepanelen!’ meldt hij trots. “Nou eh, ik vind de huidige 251 eigenlijk wel genoeg” zeg ik, terwijl ik uit een ooghoek zowel poedel Trip (mijn hond) als Amerikaanse cocker Ravi (nieuwe hond van Marianne) de voordeur, die de transportmeneer even vergeten had achter zich te sluiten, zie uitglippen. “Maa…” begint de chauffeur. Hij zegt het tegen mijn rug want ik heb inmiddels de achtervolging ingezet. Ravi is er nog maar net, ik ben zijn oppas die dag en ik heb geen zin om hem ergens in Hoogeveen te moeten ophalen. Gelukkig koerst Ravi linea recta op de kennel af waar Marianne aan het werk is…

Ik wend me weer tot de meneer van de zonnepanelen. Na een beetje doorvragen kom ik erachter dat het zeker tot de mogelijkheden behoort dat hij warmtepompen vervoert. En die zijn welkom!

Zoet Boos

Vervolgens is er de dierenambulance met een kat. De kat is Boos. Heel Erg zelfs. Alleen maar het vervoerskorfje optillen vereist al handschoenen. We laten hem even betijen maar uiteindelijk moeten Marianne en ik toch ons leven wagen (zo voelt het dan toch) om hem in een hok te zetten. Met vernuftig teamwork, geduld en een deken zit Sprot (want zo heet de kat) even later op zijn plek terwijl iedereen geheel ongedeerd is gebleven. (Dat Marlies Sprot de volgende dag binnen twee minuten in een korfje weet te krijgen, wil ik hier dan weer liever niet vermelden.)

Overal lopen er werklieden rond. We nemen besluiten over de locatie van led-tl balken in de kennels, lichtknopjes en stopcontacten. De telefoon rinkelt vrijwel onafgebroken en met een schuin oog zien we de rij ongelezen mail in onze inbox almaar aangroeien. Mijn eigen computer heb ik zelfs niet aangezet.

Er komt nog een gevonden poesje binnen, dat eveneens –we treffen het niet vandaag– niet zo van ons gecharmeerd is. Ook dit schatje krijgen we zonder bloedvergieten in een hokje, waar ze met grote ogen haar omgeving bekijkt. Het bakje eten dat we voorzichtig naar binnen schuiven, wordt wel in grote dank aanvaard. Haar naam wordt Canderelle, omdat ze semi-zoet is.

Injectie Breinaald

Een van de katten in de quarantaine, Morpheus (spreek uit Morfiejus, niet te verwarren met de klassieke Morfuis) is al een tijdje niet lekker en moet pillen en injecties krijgen. Gelukkig heeft Marlies op haar overzicht gezet dat we éérst de pillen in zijn bekje moeten stoppen en dan pas de injectie geven. “Hij reageert nogal’ heeft ze erbij gezet. Morpheus slikt de pillen gehoorzaam door. We vragen ons af wat nou helemaal het probleem was, tót Morpheus min of meer in Marianne’s handen ontploft na de injectie. Gelukkig hadden we de richting goed ingeschat en eindigt hij met een grote sprong in zijn hok. Geïrriteerd en nadrukkelijk naar mij kijkend omdat ik degene was die met die breinaald in zijn jas aan het prikken was (het spulletje dat hij ingespoten kreeg, is berucht branderig). “Voor je bestwil, jongen” zeggen we ter verontschuldiging. Excuses niet aanvaard.

De volgende dag zijn we benieuwd naar wat Marlies van onze inspanningen vond. We krijgen een teleurstellend zes minnetje.^* We zijn vergeten om ‘nuchter’ bordjes op te hangen bij de katten die onder narcose moeten die dag, er is te weinig diepvriesvoer ontdooid én “we hebben veel te veel katten binnengehaald”. Maar dáár konden we dus helemaal niks aan doen. Want maandag.

^{* Ze zei het met een glimlach.}