Intussen in het asiel: Vijf pechvogels

“Dit katje is er niet goed aan toe” zegt de dierenvriend die het kleine poesje binnen brengt, twee weken geleden, “kunnen jullie alsjeblieft iets doen?” Het kleintje, rond de twaalf weken oud, lijkt te hebben vast gezeten op een lijmplank.

Vergiftiging

Ze heeft stuiptrekkingen en reageert niet op prikkels. Bij De Keerhoeve geven ze haar vocht en – na ruggespraak met het vergiftigingencentrum – medicatie. Daarmee komt er in de loop van de dag weer wat leven in het poesje. De volgende dag zegt de dierenarts “het gaat wel beter hoor, haar infuus slangetje heeft ze al stuk gebeten”. Nori (Japans voor ‘lijm’) mag naar het asiel. Rechtuit lopen is nog een uitdaging maar waar een wil is, is een weg. En een paar dagen later klimt Nori alweer op onze schouders door haar poezelige klauwtjes in onze benen en rug te haken. Dan lijkt ook het gevaar voor blijvende orgaanschade zo goed als geweken.

Gebroken dijbeen

Intussen is er een jong katertje binnen gebracht met een – en dit is de technische term – auwpootje. Foto’s wijzen uit dat zijn dijbeen gebroken is. Dierenkliniek Rijngeest wil opereren om de twee stukken bot die naast elkaar terecht zijn gekomen, weer uit te lijnen. Amputatie is de andere optie maar gezien zijn jeugdige leeftijd geven we John – zoals hij inmiddels genoemd is – graag een kans op een vierpotig leven. De operatie is een succes en over een week of zes gaat John nogmaals onder het mes om de pin te verwijderen.

Wildklem

De volgende dag wederom de dierenambulance. Een zwerfkat is bij een dierenarts gebracht met een wond aan de achterpoot. Of we even willen kijken. Het arme ding blijkt in een wildklem te hebben gezeten. Het achterpootje is volledig verbrijzeld, we zien nare wonden en een open botbreuk. Hoewel het er afgrijselijk uitziet, oogt de kat zelf  ontspannen. Ze lijkt geen pijn te hebben want het pootje is al aan het afsterven. Tijdens het toedienen van de krachtige pijnstillers vragen we ons heel even af of dit technisch gezien nog wel auwpootje is. Om de kat te redden, is amputeren de enige mogelijkheid. We noemen de poes Triur (Iers voor ‘drie’). Triur’s zaak wordt voor onderzoek overgedragen aan de politie. Zelf heeft ze daar geen weet van, noch boodschap aan en huppelt alweer lekker door de afdeling. Iets met in het hier en nu leven…

Aangereden

Dan is het de namiddag van zaterdag 9 oktober. Terwijl we blij zijn dat de evenementen van onze alternatieve Open Asieldag goed zijn verlopen en een mooi bedrag hebben opgeleverd, brengt dierenarts Steven van de Keerhoeve op zijn weg naar huis een aangereden kat binnen die hij even daarvoor in de praktijk behandeld heeft. Tommy, zegt zijn chip. Tommy is behoorlijk gehavend, heeft koptrauma en een gebroken voorpoot, yep, weer een auwpootje. We leggen hem op een stille en donkere afdeling. Terwijl we het behandelplan doornemen, belt de dierenambulance weer.

Gescheurde pootjes

Ah ja, een gewonde kat. Steven besluit om die nog even af te wachten. Als we de achterpoten van het kleine rode poesje te zien krijgen – twéé auwpootjes – halen we allemaal even diep adem. Steven aarzelt niet en geeft haar een roesje om de wonden beter te kunnen beoordelen. Het lijkt alsof de pootjes uit elkaar zijn gescheurd. Het lijkt niet op een verkeersongeluk. Misschien prikkeldraad? Een hond? In een automotor vastgezeten? Het blijft gissen.

Het ene pootje is zo kapot, daar is geen redden meer aan. Het andere maakt een kans maar dan moet de wond wel ter plekke gesloten worden. Dat doe je liever niet met zo’n vieze wond als dit maar nood breekt wet. Steven maakt alles zo goed mogelijk schoon en hecht onderdelen aan elkaar tot die warempel weer op een bruikbare achterpoot beginnen te lijken. Vivian, zoals we haar genoemd hebben, heeft hoge koorts. De amputatie van de andere poot moet wachten totdat die iets gezakt is.

Avondronde

‘s Avonds loop ik heen en weer om patiënten te checken, injecties te geven, maaltijden uit te delen en bemoedigende woorden te spreken. Met aangereden Tommy gaat het niet goed. Hij is duf en afwezig en krijgt een soort stuip, allemaal dingen die op hersenletsel kunnen duiden. Omdat de reparatie van zijn voorpoot niet kan wachten, besluiten we hem in overleg met Dierenkliniek Rijngeest desondanks te laten opereren. Helaas houdt Tommy tijdens de operatie op met ademen. Reanimatie mag niet baten. Al weten we dat we onze uiterste best hebben gedaan, het is voor alle betrokkenen een flinke domper.

Kleine rode Vivian oefent inmiddels (om de hechtingen in haar overgebleven pootje te ontzien) heel gedoseerd met staan en lopen. Ze is koortsvrij, bijdehand, aanhankelijk en eet als een wolf (tijger?). We denken dat ze zich prima gaat redden als driepoot.

Spaargeld

De kosten voor deze behandelingen en operaties zijn niet opgenomen in het standaard budget dat we voor zwerfdieren hebben en moeten daarom uit ons spaargeld bekostigd worden. We hopen van harte dat er lieve dierenvrienden zijn die ons willen helpen deze pechvogels te helpen.

Als u ons wilt steunen, klik op deze link, u kunt dan zelf kiezen wie u wilt ondersteunen met een gift. Namens alle pechvogels alvast héél erg bedankt!

Laatste blog & nieuws