Intussen in het asiel: Suus en Herman

Het blog is deze week geschreven door Marlies, kattenverzorgster bij Dierentehuis Stevenshage.

Laatst werd me gevraagd wie mijn  favoriete asielkat is. Tja, dat is een moeilijke vraag, er is zoveel keus. Gemiddeld krijgen we 600 katten per jaar binnen en ik werk nu acht jaar bij het asiel. Dus dan heb ik een stuk of 4800 katten voorbij zien komen op het asiel. Vaak herinner je je vooral de meest recente bijzondere dieren, maar toch zijn er altijd wel speciale gevallen die sneller boven komen drijven.

Bijvoorbeeld Navidad, die op Eerste Kerstdag binnenkwam en waar we medisch veel aan moesten sleutelen voordat hij weg mocht. Op het laatst verbleef Navidad dagelijks meer in het kantoor van asielbeheerder Nicolette dan in de kattenhal. Hij stelde het gezelschap erg op prijs. Of Graaf, die graatmager binnenkwam. En wij die een tijdlang met onze handen in het haar zaten omdat het ons maar niet lukte om hem aan te laten komen. Uiteindelijk is het helemaal goedgekomen en heeft hij nog een topleven gehad.

Maar wat me misschien nog wel het meest is bijgebleven, is het verhaal van Suus en Herman. Twee katten die afzonderlijk van elkaar het asiel binnenkwamen, maar bij ons weggingen als een klef stel.

Suus kwam toentertijd na een aanrijding binnen bij dierenarts Vestjens. Ze moest meteen geopereerd worden. Toen ze voldoende was hersteld mocht ze naar het asiel komen. Ik herinner me nog een doodsbang zielig hoopje ellende, met grote pinnen in twee van haar poten. Het was duidelijk dat ze lang op straat had geleefd, niet gewend was aan mensen en dan was ze ook nog zo zwaargewond…

Het was verschrikkelijk om haar te zien in de eerste maand dat ze bij ons zat. Ze was zo zielig en ik had serieuze twijfels over haar herstel. Was het niet beter haar te laten inslapen? Dierenarts Emile van de Wouw, toentertijd nog, was positiever en wilde haar een kans geven. Ik heb het niet eerder zo moeilijk gehad met een besluit. Het was zwaar om haar elke dag te zien lijden, maar tegelijk had ik ook vertrouwen in de dierenarts. Als het lijden uitzicht geeft op een goede toekomst, dan gaan we er tenslotte voor.

Twee maanden later was ze zover dat ze voor het eerst uit haar hokje mocht, zodat we voorzichtig konden kijken hoe ze bewoog. Gezien haar angstige karakter besloten we haar eerst onder toezicht in een halletje te zetten. Ergens anders zou ze zich vast en zeker gaan verstoppen en zouden wij haar niet meer te pakken krijgen.

Dierenarts Van de Wouw en ik stonden in het halletje samen met Suus, die ik uit het korfje haalde. Meteen nadat ik haar op de grond had neergezet vloog ze naar het raam, om er vervolgens keihard tegenaan te knallen. Ze had duidelijk geen ervaring met het concept raam en dacht dat ze eindelijk aan het asiel kon ontsnappen.

Toen kwamen de twijfels bij de dierenarts. Hij vroeg zich hardop af of het toch beter voor Suus zou zijn om haar te laten inslapen. Maar nu was ik op een ander punt. “Nee, we zijn al zo ver in het herstel, Suus heeft al zo veel doorstaan. Dat moet niet allemaal voor niks zijn geweest.” Dus gingen we verder.

Suus mocht meer los gaan lopen en ze kreeg een speciale afdeling voor haar alleen. Maar in plaats van rond te lopen lag ze alleen maar de hele dag bang in haar mandje. Geen beweging in te krijgen, terwijl dat juist zo belangrijk was voor haar herstel. Maar leg dat maar eens uit aan een kat.

In die tijd zat asielkat Herman in de kattenhal. Hij had ernstige blaasproblemen die niet makkelijk onder controle te krijgen waren. Hij was er nog lang niet aan toe om een nieuw thuis te gaan vinden want er lagen nog flink wat bezoekjes bij de dierenarts in het verschiet.

Op een middag dacht ik “Goh, ik kan Herman wel bij Suus zetten, kan Herman lekker altijd los lopen en wie weet klikt het wel met Suus.”

Het bleek een match made in heaven. Binnen enkele minuten lagen ze samen in één mandje. Suus was zwaar, zwaar verliefd op Herman. Herman voelde hoe belangrijk Suus hem vond en vond dit helemaal geweldig. Hij waande zich een koning. Als Herman rondliep, kwam Suus achter hem aan en zo hielp hij haar herstellen. Herman de redder, de sterke man, de fysiotherapeut. Het was duidelijk: dit stel moest samen blijven.

De uitdaging die we onszelf daarmee gaven, was groot. Ieder van hen apart herplaatsen zou al een huzarenstukje zijn, maar samen? Herman met zijn ernstige blaasproblemen, Suus met haar schuwe karakter en een lichaam dat nog maar net hersteld was. Voor ons was het echter geen keuze, dit móest.

Er werd een schattige foto van het echtpaar samen gemaakt en opeens kwam iemand met een geweldig plan. Volgens mij was het Syl, ik weet het niet zeker meer, maar die bedacht ineens dat dierenarts van de Wouw geen katten meer had nadat de laatste van ouderdom was overleden.

De dierenarts kenden we al jaren en we wisten dus dat we het beter aan zijn vrouw Mieke konden vragen. En zo kwam ik op een middag op de praktijk en overhandigde Mieke een grote foto van Herman en Suus samen in één mandje.

En dat was dat. Al snel verhuisden ze naar huize Van de Wouw. Beter hadden ze niet kunnen zitten. Herman de knuffelkat en Suus de afstandelijke. Als Emile en Mieke Suus kwijt waren, dan zetten ze gewoon Herman in de kamer neer en dan kwam Suus altijd uit haar schuilplekje. Herman was haar afgod.

Een aantal jaar geleden moest Suus helaas worden ingeslapen nadat ze ernstig ziek was geworden. Ze heeft een goed leven gehad bij haar mensen en natuurlijk samen met haar echtgenoot Herman.

Herman leeft nog steeds en vermaakt zich prima. Hij woont samen met twee honden, maar is toch echt de baas en heeft een prinsheerlijk leven. Als ik op de koffie kom bij Emile en Mieke om weer eens bij te kletsen, krijgt Herman altijd een uitgebreide knuffel van me, die hij dan minzaam in ontvangst neemt.

Dus één favoriete asielkat? Nee, die heb ik niet, maar het verhaal van Suus en Herman zal me altijd bij blijven. En stiekem ben ik toch een beetje trots dat ik degene ben die op intuïtie de twee aan elkaar heeft voorgesteld en daarmee matchmaker werd van twee geweldige katten.

Laatste blog & nieuws