Maandagmiddag half vijf. Ik zit in een ingewikkeld gesprek met een wat onwillige gesprekspartner. Telefoon. Conny. “Er is een probleem. Pension twee.” Sorry, gesprekspartner, ik moet weg.

Pension twee. Conny wijst op Simba V. Ik zie niets bijzonders behalve een cyperse kat in een hokje. Die weliswaar zwaar geïrriteerd is dat we allebei naar haar staan te staren. En die irritatie niet onder stoelen of banken steekt. Maar dat kan het probleem niet zijn. Simba V. komt al jaren bij ons in het pension. En al jaren is ze gedurende haar hele logeerpartij totaal onbenaderbaar.

Thuis is Simba V. de liefste kat van de wereld. Dol op haar mensen en super aanhankelijk. Bij ons dus niet.

“Kijk” wijst Conny, “haar pootje zit door haar halsbandje”. Een beeldig halsbandje, dat wel, met een schattig geel en oranje bloempje erop. Ik buig me iets verder naar de tralies van het hokje toe om te kijken wat er aan de hand is en voel hete adem en een spettertje spuug als Simba V. me duidelijk maakt dat ik Te Dicht Bij ben.

Conny en ik overleggen. Het bandje laten zitten is geen optie. We zien regelmatig zwerfkatten bij wie zo’n verschoven bandje de meest nare wonden heeft veroorzaakt. Simba V. met een dekentje pakken? Aandrukkorfje? Hoe hou je haar zodanig vast dat je zonder schade aan mens of dier het bandje kunt losmaken? We wikken en wegen, nauwlettend gadegeslagen door Simba V. die aanvoelt dat het over haar gaat en nu al besloten heeft dat ze bezwaar heeft tegen onze oplossing. Welke dan ook. Volgens mij heeft ze een triomfantelijke blik in haar ogen.

Het aandrukkorfje is de beste keuze, maar zowel Conny als ik hebben daar weinig (in mijn geval: geen) ervaring mee. Collega Marlies wel, maar die heeft vrij. Toch trek ik de stoute schoenen aan (omwille van het welzijn van Simba V. en alle andere katten in pension 2) en bel Marlies. Zij aarzelt geen moment, springt op de fiets en komt naar het asiel.

Intussen ga ik de katten in het naastliggende pension voeren. Ik zie Marlies met het korfje en een handdoekje langslopen. Drie bakjes blikvoer later zie ik haar en Conny samen de andere kant op lopen. Als klaar ben met voeren, kom ik Marlies weer tegen in de pensiongang.

”En?”

“Simba V. zit weer in haar hokje. Minus bandje. Ze liep zonder morren (wel grommend) het korfje in. Toen wilden we toch even proberen om het bandje door te knippen. Maar we konden er niet zo goed bij. Dus vroegen we haar of ze zich even wilde omdraaien. En dat deed ze. En toen konden we zó het elastiekje van het halsbandje doorknippen. Klaar.”

De volgende dag overhandigt Conny aan Marlies een medaille voor betoonde heldenmoed en collegialiteit samen met een zak drop. Eerlijk verdiend.