In december schrijft hondenverzorgster Annika een mooi blog over de (dan) ruim 16-jarige kruising Poemba. Hoe hij binnenkomt, niet opgehaald maar wel opgekalefaterd en tenslotte herplaatst wordt. Twee dagen na binnenkomst noemt zijn nieuwe baasje Miek hem al  “de liefste hond ooit”.

Innig tevreden

Kort geleden een telefoontje van Miek: na een half jaar innig tevreden bij haar te zijn verwend met lekkere hapjes, wandelingetjes en veel knuffels, is nu de tijd gekomen om Poemba te laten gaan. Na een hersenbloeding kan hij zijn plas niet meer ophouden en hij lijdt daar zichtbaar onder. Wat een geluk dat hij dit laatste stukje van zijn leven bij Miek heeft mogen doorbrengen. Ze zal hem missen.

Verwaarloosd hondje

Miek kennen we al jaren. Ooit, in 2007, komt ze in ons asielleven als ze hondje Agnetha bij ons adopteert. Syl en ik zoeken nog even de foto’s van Agnetha erbij en Syl wordt spontaan weer onpasselijk bij de herinnering aan de geur van het zwaar verwaarloosde hondje. Agnetha bestaat uit een zakje botjes met daarop een vilttapijt dat is samengekit met plas en poep. Ze is gevonden op een plat dak en blijkt blind te zijn. Er meldt zich – ik zou bijna zeggen, uiteraard – geen eigenaar. We wagen er een persbericht aan (ja, jongens en meisjes, want toen was Stevenshage nog lang niet op Facebook) en krijgen een reactie. Van Miek, die zich aanbiedt als gegadigde.

Kennismaken

“Kom eerst maar eens langs” zeggen we “kennismaken”. Miek woont ver weg van Leiden maar komt desondanks al snel Agnetha bezoeken. Ze is een dame die na haar pensioen haar huis en hart (en portemonnee…) heeft opengesteld voor senior dieren die nog een leuke oude dag verdienen.

We vragen Miek het hemd van het lijf. Over hoeveel dieren ze heeft en hoe ze die verzorgt en welke dierenarts ze heeft en waarom ze Agnetha wil en hoe vaak ze gaat wandelen en wat als het niet goed gaat. Miek beantwoordt onze vragen open, spontaan en met humor. Agnetha mag mee en ontpopt zich tot een pittig dametje. Bijna een jaar geniet ze nog van het leven bij Miek. Dan is het kaarsje op.

Onplaatsbare ouwetjes

Als Miek ons op de hoogte brengt van het overlijden van Agnetha maakt ze terloops de opmerking: “Als jullie nog onplaatsbare ouwetjes hebben, laat maar weten hoor, dan kijk ik wel of die ertussen passen”. Wat je natuurlijk geen twee keer tegen ons hoeft te zeggen.

Sindsdien  kan het dus zomaar gebeuren dat iemand zegt “is het niet iets voor Miek?” als we nadenken over herplaatsen van een dier dat speciale aandacht vraagt.

Waardige opvolgers

Agnetha krijgt zodoende in de loop der jaren waardige opvolgers in de gedaanten van Leonietje, Maeko, Viejo, Bobby, Mr. Bojangles, Dico, Minke, Maudy, Snoetje, Caesar, Laura en Poemba. Allemaal vinden ze een warm mandje bij Miek. Helaas soms maar voor een paar weken, zoals Mr. Bojangles (hartkwaal), soms een paar maanden, zoals Minke en Dico (chronisch nierfalen) en soms voor járen zoals Maltezer hondje Bobby, die al sinds 2013 bij haar is. Miek maakt geen onderscheid, vindt ze allemaal even lief en geeft ze allemaal de beste zorg. De dierenarts is bij haar kind aan huis met alle ouwetjes en krakkemikken.

Gezellig dagje Leiden

Bij ons is Miek een graag geziene gast en ze wordt in de loop der jaren bijna familie. Als ze met een vriendin – vrijwillig chauffeuse – onze kant opkomt, maken ze er een gezellig dagje Leiden van. Onderweg koffie met taart, een hapje eten bij onze buren met de toekan op het dak en vervolgens in het asiel een ontmoeting met de kandidaat huisgenoot. Miek let daarbij niet op uiterlijk. Dieren hoeven niet snoezig te zijn of aanhankelijk te doen, maar mogen gewoon zichzelf zijn. Enige voorwaarde is dat ze sociaal zijn met katten en honden en nog een waardevol en waardig leven kunnen leiden.

Als het baasje er niet meer is

Omdat Miek een huis vol dieren heeft waar ze goed voor wil zorgen en ze zelf toch ook steeds een dagje ouder wordt, heeft ze ook al nagedacht over wat er met haar dieren moet gebeuren als ze niet meer voor hen kan zorgen. In overleg hebben we besloten dat haar dieren dan naar Stevenshage mogen komen (zie ook onze regeling Als het baasje er niet meer is). Niet meer dan logisch natuurlijk.

Al hopen we van ganser harte dat we Miek nog heel lang kunnen bellen met de woorden “je weet vast al wat ik ga vragen…”.