Intussen in het asiel: Operatie gans

Ik ben dus terug. Met frisse moed begin ik Tweede Paasdag aan mijn werkweek. In het blog lees ik over alle gebeurtenissen die heb gemist.

Het vogelgeschreeuw waarmee ik donderdagochtend wakker word, is niet afkomstig van mijn kippen. Merk ik als ik hen uit het hok laat en eten geef. Het geluid is afkomstig van een nijlgans en een reiger, die hoog in een eik naast mijn huis oorlog voeren. De nijlgans lijkt met zijn vleugels vast te zitten in de takken. Ik krijg al visioenen van dierenambulances, brandweerlieden en ladders. Met een laatste krijs worstelt hij zich weer vrij en gaat er vandoor. Ik verdenk in eerste instantie de nijlgans van reigerkuiken-roofplannen maar bedenk me dan dat nijlganzen vegetariërs zijn. Heeft hij het reigernest willen kraken? Het nest bevindt zich op zeker 15 meter hoog. Niet zo veilig voor de kuikens…

Het is weer stil. Ik loop met mijn honden naar het hondenbos voor het ochtendrondje. Daar zie ik in de verte iets bewegen en tegelijkertijd hoor ik opnieuw vogelgekrijs. In het bos loopt een panikerende moeder nijlgans met een aantal kuikentjes. Ik roep snel mijn honden terug.

Syl is intussen gearriveerd. Ik parkeer mijn honden in de kantine en Syl haalt een schepnet. Vijf kleine donzige piepende ganzenkuikentjes en hun moeder (of vader, dat verschil kan ik niet zien) zitten in de hoek van het bos. We vangen de kuikentjes en zetten ze aan de andere kant van het gaas. Al snel volgt moeder en gaat de familie richting sloot.

“Maar” zegt Syl “ik hoor nog steeds iets piepen. Misschien een reigerbaby?”. We lopen om naar de tuin en treffen daar de andere helft van het duo nijlgans ouders aan. Die vervolgens onder het hek door ontsnapt. Het piepje van de baby-gans blijft doorgaan.

De bodem is helemaal begroeid met klimop. Daardoor duurt het even, maar Syl vindt hem. Samen brengen we baby nummer zes naar de slootkant. Mama (of papa) gans rent haar blazend tegemoet. Als Syl laat zien dat ze een verloren schaap komt terugbrengen, verandert het gedrag van de gans. Ze houdt onmiddellijk haar snavel en wacht tot Syl het kleintje op de grond zet. Waarna het hele gezin gezamenlijk wegzwemt. Een idyllisch plaatje.

Achteraf denk ik dat de reiger zin heeft gehad in een kuikenhapje. En daarbij geen rekening heeft gehouden met het karakter van een nijlgans. Die met hand en ehh snavel zijn kroost verdedigt, desnoods tot ín het nest van de reiger. De dag is begonnen. Eind goed, al goed.

Om elf uur zoek ik kattenverzorgster Marlies, maar ik kan haar nergens vinden. Of Syl. Of Marianne. Allemaal spoorloos.

Dan krijg ik een app-je. Operatie gans deel twee is in volle gang. Het blijkt namelijk dat er nóg een gansje is achtergebleven in het bos. Marianne komt daar achter terwijl ze met vier (jacht)honden op het hondenbos loopt. Ze weet de honden bedwang te houden terwijl Syl en Marlies het kleintje vangen. Het gezin gans is inmiddels verdwenen uit de sloot naast het hondenbos. De zoektocht naar de familie begint, onder verontwaardigd gepiep van de kleine alleen-op-de-wereld-gans. Om half twaalf zien ze het gezin zwemmen bij de Haagsche Schouw waar onze toegang tot de waterkant wordt versperd door een hek. En dat hek is afgesloten. Marlies schat dat ze er misschien nét onderdoor past. In overleg met de eigenaar van het hek (die pas om twee uur terug kan zijn) en de dierenpolitie waagt ze het erop. Met enige moeite lukt het Marlies om de waterkant te bereiken. Paps (of mams) is dit keer helemaal niet blij met de mens die het verloren kind retour komt brengen. Sissen, blazen, trompetteren, wijd gespreide dreigende vleugels, het hele repertoire komt langs. Het kleintje stort zich onbevreesd van de kade af, het water in. De hele familie zwemt de Rijn op. Het idyllische is er voor ons inmiddels wel een beetje af.

Laatste blog & nieuws