Intussen in het asiel: Naxos

Hij komt binnen als een zwerfkat die weliswaar drie kilo weegt maar ook broodjemager is. Het is dan 15 juni. Marlies noemt hem Naxos, naar een prachtig Grieks eiland. Hij is levendig – druk zelfs – en eet als een dijkwerker. Zijn gedrag en uiterlijk doen ons denken aan een mogelijk schildklierprobleem.

Darmproblemen

Uit zijn eerste lichamelijke onderzoek blijkt niets bijzonders, behalve dan dat hij alles probeert op te eten. Kladpapiertjes, de stethoscoop, vingers, bij alles test hij even of het misschien voedzaam is. En Naxos heeft diarree. Redelijk spectaculair ook wel.

Voordat we de medische molen ingaan, wachten we even af of zich misschien een eigenaar meldt. Hij krijgt speciaal licht verteerbaar voer en ontworming. Na een paar dagen voegen we daar pancreaspoeder aan toe om de vertering te helpen ondersteunen. Het lijkt iets beter te gaan.

Extra maaltijd schoonmaak

Magere katten krijgen ‘s avonds een extra maaltijd. Naxos voeldoet ruimschoots aan dit criterium dus zie ik hem elke avond. Ik ondervind daardoor dagelijks hoe de status van Naxos is. Oftewel: ik maak elke avond zijn hok schoon. Hoewel hij zijn best doet, vindt Naxos het namelijk lastig om zijn behoefte ín de kattenbak te deponeren. Het scenario ontrolt zich aldus.

“Hallo Naxos, hoe gaat het?”. Hij kijkt mij aan. Of ik de beleefdheden wil laten zitten en op wil schieten met zijn eten. Ik kijk of ik het juiste voer bij me heb (zijn dieet wil nog wel eens variëren), check welke toevoegingen nodig zijn en hutsel alles door elkaar.

Zeg dan: “Is je hok nog schoo… oh nee, laat maar, ik zie het al”. Doe het hok open om Naxos eruit te tillen. Ik vind het te hoog om te springen, hij is dat niet met me eens. Er staat immers ETEN! op het aanrecht. Als een aal glipt ie langs me. Meestal kan ik hem mid-sprong onderscheppen.

Terwijl hij eet – al is er meer sprake van inhaleren – ontferm ik me over zijn hok. De eerste maand zit hij in een bovenhok. Het trapje in de afdeling is niet hoog genoeg voor mij dus kan ik nét niet bij de achterste viezigheid. Schoonmaken bestaat daardoor eigenlijk uit de derrie egaal uitsmeren en met een doekje om de poepschep beetje bij beetje naar voren vegen. Een hoger trapje? zegt u. Zeker een goed idee. Maar ja, op de een of andere manier vergeet ik dat steeds.

Bij de temperaturen die deze zomer heersen, loopt het zweet inmiddels tappelings van me af. (En bij mij is het nog avond. Ik benijd de vrijwilligers die overdag hier de katten verzorgen, zeker niet.)

Medische molen

Intussen draait de medische molen. Schildklier? Nee. Pancreas? Nee. Wormen? Nee. Giardia? Nee. Buikecho? Schoon. Coccidiose? Ja! Dat kunnen we behandelen. Heel even denken we het ei van Colombus gevonden te hebben. Heel even maar. En dan pak ik de avond-schoonmaak-routine gewoon weer op. Iemand komt op het slimme idee om incontinentiematjes in zijn hok te leggen. Dat maakt het reinigen iets eenvoudiger, maar nog steeds niet overbodig.

Inmiddels zijn we vier soorten voer, drie soorten medicatie, een aantal homeopathische middelen en diverse voedingssupplementen verder. Het gaat ietsje beter maar een echte oplossing hebben we nog steeds niet gevonden. Naxos blijft zijn eigen vrolijke zelf. Hem maakt het niet uit wat we hem voorzetten, hij proeft het toch niet.

Twee maanden zijn Naxos en wij nu aan het worstelen met zijn darmproblemen. We geven niet op! Want wat onze asieldieren aangaat, hebben we iets weg van terriërs. Koppig en vasthoudend, maar wel op een goede manier…

UPDATE – Alle onderzoeken en behandelingen ten spijt, wordt Naxos magerder en magerder. De dierenarts vermoedt een tumor of lymfoom. Het doet ons pijn om hem zo te zien lijden. Helaas hebben we het uiterst moeilijke besluit moeten nemen hem te laten inslapen. Een gevoel van verslagenheid en onmacht blijft bij ons achter. Rust zacht lieve Naxos.

Laatste blog & nieuws