Als we poes Mia voor het eerst ontmoeten, ziet ze er – op z’n zachtst gezegd – erbarmelijk uit. We gaan altijd uit van de positieve kenmerken van een dier, maar bij Mia blijkt dat toch wel een uitdaging. In aanleg een mooi poesje – slank, leuke vlekjes, grote groene kijkers die verwonderd de wereld bezien – met een kanjer van een huidprobleem. Opengekrabde en ontstoken wonden afgewisseld met mottige pieken vacht. Een vogelverschrikker is er niks bij. Intussen maakt ze er geen geheim van ons stom te vinden. Of we vooral niet aan haar willen zitten en niet al te vertrouwelijk willen doen, is aanvankelijk Mia’s dringende verzoek.
Eeuwige jeuk?
Het is april 2020. Mia krijgt iets tegen de vlooien die vrolijk in de overblijfselen van haar vachtje tikkertje doen, plus een jeukstillende injectie. Doorlopend jeuk hebben is immers verschrikkelijk. Ze wordt gesteriliseerd. Haar baarmoeder is ‘rommelig’ en wordt ook verwijderd (waar normaal alleen de eierstokken worden weggenomen). Even nog hopen we dat haar huidprobleem een hormonale oorzaak heeft.
Maar nee. De injectie werkt uit, de jeuk komt terug. Ze krijgt pilletjes, de jeuk en de plekken worden weer minder en haar vacht beter. We bouwen de medicatie af en de jeuk komt terug. In de maanden erop volgend experimenteren we –uiteraard alles in overleg met de dierenarts – met dieetvoeding en medicatie in verschillende soorten, doseringen en combinaties.
Allergie
Mia verhuist naar de hal met plaatsbare katten, wat haar humeur – waar we zeker verbeteringen zagen sinds het verminderen van de jeuk – geen goed doet. Mia is duidelijk geen fan van andere katten. Of van optillen. Of lang aaien. Of dierenarts bezoek. Als ze een keer een paar snoepjes (die een andere poes was kwijtgeraakt bij een zoekspelletje) te pakken krijgt, blijkt haar hypergevoeligheid. Binnen vierentwintig uur verandert ze in een landloper die een mottige bontjas bij het grofvuil heeft gevonden. Het idee om haar ooit weer ‘gewoon’ voer te kunnen geven, gaat daarmee in rook op.
Zo snel als de allergie plekken verschenen, zijn ze ook weer weg. Niet getreurd, het dieetvoer gaat goed naar binnen. Sterker nog, eten is absoluut een hobby van Mia. (Het zou goed kunnen dat het een bijverschijnsel van de medicatie is.) We besluiten om dat aspect in ons voordeel te gebruiken. Je kunt haar immers ook met haar ontbijtje (of diner) terug het hok in lokken in plaats van haar domweg bij de kladden te pakken (wat natuurlijk niet bevorderlijk is voor de mens-kat verstandhouding).
Hersenwerk
Als blijkt dat ze sommige brokjes (hypoallergeen) en sommige snoepjes (eend) kan verdragen zonder negatieve gevolgen, worden de mogelijkheden alleen maar groter. Voerpuzzels! Hersenwerk! Hindernisbaan!
Mia blijkt een razendsnelle leerling die haar pootje niet omdraait voor een vijfsterren sudoku – of het kattelijke equivalent daarvan – en die met bewonderenswaardige koelbloedigheid in een ballenbak springt om zelfs de meest minuscule snack kruimeltjes op te speuren. Hoe meer Mia leert en onderzoekt, des te gelijkmatiger en toeschietelijker haar gedrag wordt. Het uitdagen van haar intellectuele vermogens is een belangrijk deel van haar (en onze) dag geworden. Wij moeten inmiddels flink ons best doen om steeds nieuwe en interessante puzzels te verzinnen die moeilijk genoeg zijn voor Mia. Dat nemen we dan maar voor lief.
Nieuw baasje
Een nieuw thuis voor haar vinden blijft een uitdaging. Haar chronische medische problemen (soms gaat het echt goed, soms heeft ze toch ineens weer krabplekken) plus haar eigenzinnige gedrag plus een geschikte plek vinden waar ze niet overal eten vandaan kan schooien en tegelijkertijd wel toegang heeft tot een tuin plus iemand zoeken die het leuk vindt om haar steeds een stapje voor te blijven met het ontwikkelen van nieuwe hersenkrakende puzzeltjes maken de zoektocht ingewikkeld. De opgaande lijn in gedrag en huid (al zijn er ups en downs) die we nog steeds zien en het verschil tussen tóen en nú zijn desondanks reden om alle vertrouwen te houden in Mia’s toekomst in een passend en eigen thuis.
Laatste blog & nieuws
Tijd voor Trudie: van suiker-oma tot…zwemdiploma?
Nadat moeder Trudie maar liefst zes pups grootbracht in het asiel, was het eind augustus 2023 eindelijk weer tijd voor Trudie zelf. Ze verhuisde naar haar nieuwe baasjes, die nog altijd stapelgek op haar zijn. Van knuffel-lama tot suiker-oma en van avonturen op het water tot hartgrondige dierenartshater: bekijk snel hoe het nu met Trudie gaat.
Book your English-spoken tour behind the scenes
NEW! Always wanted to take a look behind the scenes of your local animal shelter? Exclusively for our non-Dutch speaking followers, we now offer free tours in English! We are happy to show you all around our premises including our vet room, dog training facilities and our fenced dog forest. And of course you will get to meet many of our furry guests. The first tour will be on Sunday, February 16. Make sure to reserve your spot now!
Hovenier in het hondenbos: Leo van der Valk
In ons hondenbos komen natuurlijk vooral veel honden! Maar we doen ons best om die 3000 m2 bos ook geschikt te maken voor allerlei dieren, planten en bomen en zo de biodiversiteit te bevorderen. Hovenier Leo van der Valk helpt ons daar al jaren bij. Hij vertelt over inheemse struiken, omgevallen bomen en hoe een opvangplek voor regenwater best een uitdaging is in een bos waar menig hond wel van een lekker modderbad houdt…