Even herken ik hem niet als ik hem door de kattenhal zie kuieren. Tijdenlang zat hij in onze quarantaine, een kat die er ouder uitzag dan hij in feite is met een groezelige, wat plukkerige vacht en, vooral, viezelige *) oren. Zijn naam is Kruimel (de elfde volgens ons onvolprezen computersysteem). Hoewel katten berucht zijn om het negeren van hun naam, overwegen we heel even hem te veranderen in Omo of Sunil. We onderdrukken die neiging – hij blijkt goed te kunnen horen – en het blijft bij Kruimel.
*) Ik zou graag een petitie willen indienen om dit woord op te nemen in de Dikke van Dale; het betekent iets als “een zekere mate van viesheid tussen groezelig en smerig in zonder duidelijke oorzaak en zonder een makkelijke manier om het te verwijderen”. Wij gebruiken het hier vaak.
Wondjes
Kruimel eet goed, gedraagt zich netjes en is voor mij vrij onopvallend aanwezig wat betreft extra eten of stoelgang of medicijnen of aandacht. Medisch gezien zijn er wel aandachtspunten. Bij nadere inspectie van de viezeligheid van de oren, vindt de dierenarts geen aarde of drab of kauwgum maar kleine wondjes en korstjes die verdacht veel doen denken aan tumoren van het type plaveiselcelcarcinoom. Huidkanker dus.
Zonnebrand
Kruimel met de Viezelige Oren is een volledig witte kat. Witte of heel lichtrode katten hebben weinig pigment in hun huid. Ze hebben daardoor een dertien keer verhoogd risico om huidkanker te krijgen ten opzichte van katten met een donkergekleurde jas. Het advies luidt om zulke katten binnen te houden in de zomer als de zon hoog aan de hemel staat of in te smeren met zonnebrand. (Niet zeggen dat dat ‘belachelijk’ of ‘onnatuurlijk’ is. De mens heeft deze kleuren vacht laten voortbestaan door een voorkeursbehandeling. En door de mens zijn katten niet langer voornamelijk schemeractieve dan wel nachtdieren. De mens zal zich dus ook moeten inspannen om door hun eigen acties veroorzaakte gezondheidsproblemen te voorkomen.) Voor Kruimel allemaal nogal mosterd na de maaltijd.
Dierenarts
Zijn gebit moet worden gesaneerd (waarschijnlijk medeoorzaak van zijn groezelige en plukkerige vacht). Dit krijgt voorrang: wat kiesjes eruit, grondig schoonmaken. Fluitje van een cent, aldus Kruimel. Een paar weken daarna gaat hij opnieuw naar de dierenarts, ditmaal met het plan om zijn oren te amputeren. Dat klinkt cru maar is eigenlijk de enige manier om te voorkomen dat de tumoren zich uitbreiden en veel pijn en overlast gaan veroorzaken. Zodra hij in slaap is, worden zijn oren kaal geschoren en checkt de dierenarts zijn hele lijf op andere verdachte plekken. Ze vindt bij Kruimel’s bekje inderdaad iets twijfelachtigs. De amputatie gaat ‘on hold’ terwijl een biopt van zijn lip wordt onderzocht in een laboratorium; mocht dat ook een carcinoom zijn, dan is zijn prognose helaas niet gunstig. Kruimel intussen is er na dit kappersbezoek niet bepaald knapper op geworden. (We wilden een foto van deze look bij het blog plaatsen. Dat stuitte op grote bezwaren van Kruimel zelf. Omwille van de lieve vrede hebben we toegegeven en uitsluitend flatterende foto’s geplaatst.)
Zonder oren
Groot is onze opluchting als het biopt uitwijst dat het plekje op zijn bek geen kanker is, waarna we opnieuw een afspraak maken voor amputatie. Ditmaal komt hij terug met oorschelpen van formaat “te heet gewassen” waaruit ook nog eens dikke zwarte hechtingen alle kanten opsteken. Omdat hij daar écht af moet blijven, heeft hij een kap om gekregen die een labrador niet zou misstaan. De ‘ach gossies’ vliegen hem om de gekrompen oren. Zelf is hij nog het meest ontdaan over het feit dat de kap hem danig belemmert bij het eten. Zijn oplossing is om het ding als opscheplepel te gebruiken waardoor het geheel al snel iets weg krijgt van een nog onbekend Picasso schilderij.
Knappe verschijning
Na twee weken mogen de hechtingen eruit en verhuist Kruimel naar de hal voor plaatsbare katten. Als ik hem daar op zijn gemakje zie lopen, herken ik hem dus niet in eerste instantie. Mijn eerste gedachte is “wat een knapperd” dan “oh, het is Kruim”. Ineens heeft Kruimel Swagger! Schwung! Panache! Zwier! Ons lelijke viezelige eendje heeft zich ontwikkeld tot een grote, atletisch gebouwde en na zijn metamorfose uitsluitend zelfvertrouwen uitstralende, spierwitte zwaan kater. Dat van die oren valt nauwelijks nog op (mij dan toch). Er is werkelijk niets meer dat we aan hem zouden willen veranderen. Behalve misschien de neiging om zijn kamergenoten lastig te vallen en hun eten te pikken. Wat vanzelf overgaat als hij eenmaal een nieuw thuis heeft zonder kattelijke huisgenoten. Al garanderen we niks. Behalve dat iemand een geweldige huisgenoot aan hem gaat krijgen.
Laatste blog & nieuws
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
