Plotseling vraag ik me af hoe dat is, altijd je hoofd in je nek te moeten leggen om contact te maken met de wereld om je heen. Ik maak kennis met Josje, een twaalfjarige chihuahua, wier baasje pas is overleden. Josje, die abrupt haar vertrouwde omgeving moest verlaten en een lawine aan nieuwe dingen en mensen over zich heen kreeg.

Rood uitroepteken

Tijdens onze introductie komt ze als een snoek inclusief bijpassende tandjes uit haar schuilplaats geschoten. Met een list en zonder persoonlijk letsel krijgen we toch een riempje bij haar om. Met het hoofd in de nek kijkt ze ons wantrouwend aan. Bij haar vorige dierenarts was haar dossier voorzien van een groot rood uitroepteken; met viereneenhalve kilo Josje valt kennelijk niet te spotten. En de aantekening dat ze kan flauwvallen van kwaadheid belooft al helemaal niet veel goeds.

Pleeggezin

“Vertrouwen opbouwen” zegt hondenverzorgster Marianne tegen me “dat gaat echt het makkelijkst in een pleeggezin, vind je ook niet?”. Subtiel. De menselijke component van mijn thuisfront zegt “goed hoor” op de suggestie en de hondelijke componenten tellen alvast hoeveel extra beloningen ze hieruit kunnen slepen.

Josje komt binnen, eet haar bakje leeg en valt in slaap. Wordt wakker, drentelt een beetje rond en plast op het kleed. Ze blijkt twee jaar binnenshuis op een kattenbak haar behoeften te hebben gedaan, waarna we overgaan tot ‘puppy-regime’. Na eten, slapen of – in het geval van een echte pup – spelen gaan we naar buiten voor een nummer één of twee. Al snel herkennen we de signalen en weet Josje op haar beurt dat ze mág, als ze aangeeft dat ze moet. Met haar neus diep in de dorre blaadjes gestoken, snuffelt ze op haar gemak en korte pootjes de hele tuin door.

Grenzen respecteren

Na de aanvankelijke terughoudendheid – een tuigje omdoen kost in het begin toch een minuut of wat – beseft ze dat we haar grenzen respecteren. Niet aanraken? Dan niet aanraken. Niet optillen? Dan niet optillen. Niet aan je eten zitten? Dan niet aan je eten zitten. Niet van het asielterrein af? Dan niet van het asielterrein af.

Op onze beurt leggen we haar uit dat grenzen twee kanten op werken. Dat ons bord met eten echt van óns is. Dat de mens soms in eenzaamheid gebruik wil maken van het toilet. En dat alle honden in huis zélf hun eigen snoepjes mogen opeten. Ze begint aan te geven dat we haar mógen optillen, zodat ze de wereld iets meer op gelijke hoogte tegemoet kan treden. Dat ze op schoot wil, dat we haar mogen aaien, een voetmassage geven. In ruil vergeeft ze ons dat haar naam soms – geheel per ongeluk – verandert in ‘Worsje’.

Leuker en lichter

We leggen uit hoe het trappetje werkt dat voor de bank staat. Óp snapt ze vliegensvlug met behulp van een paar snoepjes. Voor áf hebben we meer overtuigingskracht nodig in de vorm van een strategisch geplaatste lekkernij (een beetje yoghurt). Na een paar keer omkopen wordt het trappetje naadloos geïntegreerd in het Josje-universum.

Heen en weer hobbelen naar het asielbos, voor me uit van huis naar het asiel rennen, sociale contacten (aaien/snoep) met de vrijwilligers in de kantine, Josje krijgt er steeds meer lol in. Haar bijnaam – die we niet zullen herhalen – doet ze steeds minder eer aan nu de weegschaal al een paar ons minder aangeeft. Niet gering, die ‘paar ons’ zijn wel bijna tien procent van haar lichaamsgewicht.

Schoon gebitje

Op de dag van haar gebitssanering zijn er zenuwen bij ons. Als ze de dierenarts maar niet bijt, als ze maar niet flauwvalt, als het opgebouwde vertrouwen maar niet in één klap weg is…het blijken zorgen om niets. Ze gedraagt zich keurig (oké, met de hulp van een piepklein muilkorfje), is al snel weer bij de pinken en dolblij om ons terug te zien. Hoogstens snurkt ze die nachts iets luider dan anders.

Er zitten hechtingen waar haar hoektanden zaten. Om de genezing van het tandvlees te checken, moeten we af en toe haar lippen optillen. Zolang wij dat doen, laat ze het welwillend toe. Hoewel dierenarts Saar uitsluitend van een respectvolle afstand mag toekijken, ziet ze wel dat alles goed geneest. Plotseling is Josje plaatsbaar!

Nieuwe butlers

Niet lang nadat haar advertentie op het internet is neergedaald, meldt zich een geweldig echtpaar met precies de juiste omstandigheden en precies de juiste combinatie van chill en actief. Bij het derde kennismakingsbezoek gaat Josje luid kwispelend op hen af. Vorstin Wor Josje heeft haar nieuwe butlers gevonden. “Dag Josje” zeggen we als ze met blij gemoed het asiel verlaat “we vonden het machtig mooi om je zo te zien opbloeien.”