Op 9 maart 2015 komt hij binnen, toen nog Djago genaamd. Een kanjer van een hond met een schofthoogte van 60 centimeter, maar vele kilo’s te mager. Via via komen we erachter dat hij een kruising Tosa Inu met een Cão de fila de são Miguel (echt waar!) van 10 jaar oud is. Hij gaat niet worden opgehaald, zoveel is ook duidelijk.

Ondergewicht

Hij  krijgt -mager als ie is- opperbest te eten, gaat lekker wandelen en geniet van alle aandacht. Vol goede moed zetten we hem op de weegschaal en schrikken ons een hoedje als na een paar dagen blijkt dat hij zelfs nóg magerder is. Deze hond die 40+ kilo zou moeten wegen, weegt er nog net 29. Hij wordt medisch binnenstebuiten gekeerd. Uitslag: helemaal niks vreemds te vinden.

Elke avond krijgt hij een extra maaltijd en loop ik een rondje met hem buiten (veel erin betekent ook veel eruit…). Ik besluit hem even mee te nemen naar mijn kantoor, waar dan nog onze geliefde directeur Damocles de scepter zwaait. Hond begroet kat beleefd, vindt speeltje, ragt als pup door het kantoor en valt met diepe zucht in slaap.

Pleegzorg

De volgende dag vertel ik hoe leuk Djago aan het spelen is geweest en hoe zoet hij was met Damocles en hoe lief hij in slaap viel. Is hij dan misschien zo mager door stress? Of heeft hij toch leukemie of een andere nare ziekte? We zitten met z’n allen met de handen in het haar. Hij moet echt niet verder afvallen want dan komen zijn organen in gevaar. Destijds-collega-kattenverzorgster Jonne denkt mee en zegt: “Ik kan echt geen hond in de pleeg hebben. Maar dit ene weekendje kan ik hem wel meenemen.”

Na het weekend bij Jonne is Djago drie (drie!) kilo aangekomen. En mag ‘nog even’ blijven. Overdag in de kennel, ’s avonds mee met Jonne, lekker op de bank slapen. Na een paar weken ‘pleeg-geen-pleeg’ komt Jonne tot de conclusie dat ze hem niet meer wil missen, doopt hem om tot “Kees” en stelt hem voor aan onze honden, zodat hij overdag in mijn kantoor kan zitten.

Kees Astaire

Lichtvoetig dendert hij de trap op en af en tapdanst van vreugde als hij beneden Jonne ziet, wat hem zijn koosnaampje ‘Kees Astaire’ oplevert (hier uitleg voor de wat jongere lezers). Iedereen die binnenkomt, krijgt een lebber ter begroeting (grote hond, veel spuug…) en binnen de kortste keren is Kees in de harten van medewerkers en vrijwilligers verankerd. Zijn gewicht stijgt gestaag. Zelfs bereiken we op een gegeven moment het punt waarop hij een beetje op zijn lijn moet letten.

Niet dat het alleen maar rozengeur is voor Jonne. Kees blijkt aan sommige honden -onder wie mijn poedel Trip- een stevige hekel te hebben. Natuurlijk gaan ze op cursus maar Kees is een grote hond en Jonne moet al haar kennis en kunde in de strijd gooien. Echt makkelijk ontspannen wandelen blijft een uitdaging als ze andere honden tegenkomen. Grappig genoeg klikt het goed met een andere voormalige Stevenshage bewoner, golden retriever Rex. Twee eigenheimers bij elkaar…

Vertrouwen

Een ander probleempje is het ‘alleen thuis’ verhaal. De eerste jaren moet Jonne voortdurend oppassen regelen, wat ze met liefde voor hem over heeft. Gaandeweg leert hij erop vertrouwen dat Jonne altijd, écht áltijd, weer terug komt.

En zo groeit “voor dit weekend” uit tot “nog even” tot “vijf jaar door dik en dun”. Beetje bij beetje zien we Kees ouder worden en grijzer, maar altijd met een grijns van oor tot oor en met volle overgave. Al komt ook bij Kees de ouderdom met gebreken. Zo moet hij drie jaar geleden zijn milt missen; een operatie waarvan hij razendsnel herstelt (al levert hij wel iets van zijn uithoudingsvermogen in). Afgelopen jaar wordt hij getroffen door vestibulair syndroom^*) en moet zijn turbo echt een standje lager. Toch boekt hij ook dan weer stapje voor stapje vooruitgang, trouw terzijde gestaan door Jonne die hem meeneemt naar de fysio en op met zoveel mogelijk snuffelmomenten gevulde uitstapjes. (En snoep niet te vergeten, veel snoep.)

^{*) aandoening aan het evenwichtsorgaan}

Afscheid

En dan is het batterijtje van Kees op vijftienjarige leeftijd definitief leeg en is de tijd voor het afscheid gekomen. Afscheid van de hond die als door een wonder -en door Jonne- vijf jaar reservetijd erbij kreeg en elke seconde daarvan ten volle benutte. Kees, die als een clown door het leven dartelde en bij iedereen die hem leerde kennen een glimlach op het gezicht wist te toveren. Die ons goedmoedig een spiegel voorhield en riep “Het Leven Is Leuk Dus Geniet Ervan!”. Dankjewel lieve Kees. Je wordt gemist.