Soms zie je dingen ver van tevoren aankomen, bijna in slow motion of als in een droom, wetende dat wat komen gaat onafwendbaar is, wat je ook doet. Aybo, steun en toeverlaat van collega Annika, ons aller Apie (beste bijnaam ooit), zeer gewaardeerd Stevenshage medewerker, broer en gids van hond Moes zaliger en beschermengel van Annika’s zoon Samuël moest op 13-jarige leeftijd de handdoek in de ring gooien. Zijn lijfje was domweg óp.

Reservetijd

Eigenlijk is Aybo’s hele leven een tweede kans leven. Een leven lang reservetijd dankzij Annika. Zij vindt hem in 2008 op Aruba in de ‘dodingscel’ van het plaatselijke asiel tijdens haar stage aldaar. Een plek waar mensen anoniem hun honden kunnen neerzetten als ze er niet meer voor kunnen of willen zorgen. De reden waarom hij daar zit is onbekend. Slechts 6 maanden oud is hij dan en zijn lot lijkt bezegeld. Totdat Annika hem daar ziet. Eén blik op het zwart-witte hoopje bontjas is voldoende. Ze neemt hem mee op de dag die anders zijn laatste zou zijn geweest.

“Pap, mam, ik neem een hond mee naar huis van mijn stage.” “Nou doe maar niet, we hebben al een hond.” “Ahh toe.” “Nee, komt niks van in.”  Volgende scene: Annika stapt op Schiphol uit het vliegtuig mét hond.

Mee naar werk

Hij heet nu Aybo, Japans voor ‘vriend’ of ‘maatje’. En dat is hij. Elke stap van haar leven is hij bij haar, bij elke sollicitatie is haar eerste gedachte “mag Aybo mee naar het werk”. Zo niet, dan overweegt ze die baan niet eens. Wij kennen Annika dan al als stagiaire en later als zaterdaghulp. Aybo komt gewoon mee, past naadloos in de groep en is een favoriet bij alle medewerkers, vrijwilligers en bezoekers. (Behalve kinderen, daar heeft hij een hartgrondige hekel aan. In het oude asielgebouw hangt zelfs een bordje op de kantinedeur “geen kinderen in de kantine als Aybo er is”.)

Hondenbroertje

Als kruising Border Collie met een scheutje klipgeit en een snufje aap is hij een superslimme leerling, watervlug en lichtvoetig en met een groot gevoel voor humor. Samen met Annika oefent hij met graagte op het behendigheidsparcours. Samen dwalen ze uren door de duinen en langs het strand, zo’n achtergrond als eilandhond blijft je hoe dan ook bij. Na een aantal jaren doet ‘broer’ Moes zijn intrede. Moes krijgt van Aybo les in de omgang met andere honden – een zwakke plek van Moes – en vooral leert Moes van Aybo dat negeren een uitstekende strategie is. Aybo’s voorbeeld, Annika’s begeleiding en een tennisbal maken het verschil voor Moes die daardoor nog lange en gelukkige jaren beleeft. Lees hier het hele verhaal van Moes.

Jurylid bij Stevenshage’s Got Talent

Tijdens het werk in het asiel kunnen we altijd op hem rekenen. Een oranje shirt met Koninginnedag, een kerstmuts in december, activiteitenbegeleiding voor pensionhonden “hup hup, even het luie zweet eruit, dames en heren!” en mijn persoonlijke favoriet: een gastrol als jurylid in onze video “Stevenshage’s Got Talent”. Voor dat meesterlijke filmpje rollen we hem op een bureaustoel de hele asielhal door (het duurt even voordat we doorhebben hoe we de stoel kunnen omdraaien, oplossing: een hondenriempje) terwijl Apie ontspannen en onaangedaan op de stoel blijft zitten, sterker nog, zich volledig in zijn rol inleeft en een passende laatdunkende uitdrukking op zijn snoet weet te toveren.

Resocialisatie skills

En niet te vergeten het “echte” werk: resocialiseren van asielhonden-met-een-afstand-tot-de-herplaatsingsmarkt. Zo herinneren we ons Frieda, een Amerikaanse bulldog teefje. Zij ging tijdens haar asielverblijf onder de bezielende leiding van Aybo andere honden weer als mogelijke vrienden beschouwen in plaats van als een sappige snack. Niet geheel zonder risico maar Aybo is zeker geen doetje. Hij weet feilloos zijn aanpak aan de andere hond aan te passen: zijn arsenaal varieert van ‘de lolbroek uithangen’ tot ‘een standje uitdelen’ met alle nuances daar tussenin.

Mensenbroertje

Als Annika aankondigt dat ze moeder gaat worden, zijn we superblij voor haar maar houden stiekem ook even ons hart vast. Aybo en kinderen is immers in het verleden geen geweldige combinatie gebleken. Geheel overbodige zorg naar blijkt. Als Aybo baby Samuël voor het eerst ontmoet, snuffelt hij even aan diens hoofdje en kijkt dan Annika aan alsof hij wil zeggen “oké, die is dus nu van ons”. Lees hier hoe Samuël op inmiddels 3-jarige leeftijd helpt in het asiel.

Met het klimmen der jaren blijft de blik in Aybo’s ogen onverminderd sprankelen, ook al wil het lijf soms wat minder meewerken. Totdat we deze week plotseling een stokoude hond zien voor wie het leven een ondraaglijke last is geworden en wiens ogen niet meer stralen. Annika neemt hem mee voor een laatste strandwandeling en neemt dan het onmogelijke en tegelijk het enig mogelijke besluit. Ze laat Aybo gaan. Maar oh, wat wordt hij gemist…