“Hij ademt nog” zeg ik tegen Marlies en ik neem het mannetje in mijn handen. Het is een agapornisje. De oogjes gesloten, koud, vleugeltjes kapot en overal wondjes. Ik probeer wat suikerwater in zijn bekje te druppelen om hem bij zijn positieven te laten komen. Mijn hart breekt bij het zien van dit hummeltje. Lees in het blog Intussen in het asiel van deze week waarom je nooit te snel moet opgeven…