Intussen in het asiel: Een klein wonder

Op 7 juli krijgen we een telefoontje. Of we een vogeltje willen ophalen. Het vogeltje is net gevonden en nog maar nauwelijks in leven. Marlies springt in de auto en komt terug met de mededeling dat ze niet zeker weet of hij nog wel leeft. “Hij ademt nog” zeg ik tegen haar en neem het mannetje in mijn handen. Het is een agapornisje. De oogjes gesloten, koud, vleugeltjes kapot en overal wondjes. Ik probeer een beetje suikerwater in zijn bekje te druppelen om hem weer een beetje bij zijn positieven te laten komen. Mijn hart breekt bij het zien van dit hummeltje.

Ik wikkel hem in een warm doekje en app mijn zus Elita een foto. Elita is een groot vogelliefhebber en heeft regelmatig asielvogeltjes van ons in de pleeg. Ik vertel haar dat ik denk dat hij het niet gaat halen. Of ze het toch wil proberen. Elita schrikt van de foto, maar wil het desondanks proberen. Ze zegt wel meteen: “Verwacht geen wonderen van mij”. Tien minuten later staat haar vriend Marco op de stoep om de kleine man op te halen. Tussen de middag bel ik haar op om voorzichtig te vragen “leeft hij nog?”. Het antwoord luidt “nog wel”. Ik hoor de twijfel in haar stem. Het kleine vogeltje ligt in haar armen in een deken. Hij heeft medicijnen en wat vogelpap gekregen en nu is het afwachten.

‘s Avonds bel ik weer met dezelfde aarzeling en dezelfde vraag. Tegen de verwachting in leeft de minipapegaai nog. Hij ligt inmiddels onder een warmtelamp. Hond Lana (verpleegster in spé) houdt de wacht bij hem. Ze wijkt geen moment van zijn zijde en slaapt naast de kooi. Bij elk piepje kijkt ze meteen in het bakje of het wel goed gaat.

De volgende ochtend krijg ik bericht dat hij de nacht heeft overleefd en min of meer overeind zit. Hij eet pap en heel af en toe probeert hij een trosgierstzaadje te pellen. Hij ziet er nog steeds erg beroerd uit. Zijn vleugels zijn veel te kort afgeknipt. Dat komt nooit meer goed, er is in het bot geknipt (Google maar eens op ‘leewieken’). Zijn vleugeltjes zitten vastgeplakt aan zijn lijfje door bloed en troep. Heel voorzichtig weekt Elita die los en ook dit doorstaat de kleine man.

“Hij heet vanaf nu Rambo” hoor ik tussen neus en lippen door. Tja, ik leg me daar maar bij neer want daar heb ik nu niks meer over te zeggen. Rambo wordt met de dag sterker. Krijgt praatjes. Hipst door de kooi en begint zelf te eten. En hoe!

Wat niemand verwachtte, is gebeurd: Rambo heeft zijn avontuur overleefd. Zijn vleugeltjes fladderen weer (echt vliegen kan hij niet meer) en het blijkt een superlief, tam vogeltje te zijn, die het erg goed kan vinden met de valkparkieten en vooral met hond Lana. Ook na de eerste nacht zoekt Rambo Lana steeds op en zij houdt nauwlettend in de gaten of hij zichzelf niet opnieuw bezeert. We zijn allemaal verliefd op dit kleine  eigenwijze mannetje, dat het levende bewijs is dat je niet te snel moet opgeven.

Het is een nieuwe trend in het asiel, dit groeiende vogelbestand. Het régent werkelijk parkieten, agapornissen en vinkjes. Tot nu toe hebben we in 2017 al 54 tropische vogeltjes opgevangen terwijl we er in heel 2016 in totaal 63 hadden. Waar dat aan ligt? Geen idee. We vinden het heel gezellig, al die vogeltjes, maar deze trend hoeft zich van ons niet voort te zetten. Ook voor vogeltjes geldt dat ze gewoon een fijn huis horen te hebben. Voor Rambo is dat inmiddels gelukt. Pleeggezin Elita heeft weer ruimte voor eventuele nieuwe verschoppelingen.

Kijk hier voor een overzicht van plaatsbare vogels bij Dierentehuis Stevenshage.

Laatste blog & nieuws