Het blog van deze week is geschreven door schrijfster Vilan van de Loo, die 19 jaar geleden rode kater Tim uit Dierentehuis Stevenshage adopteerde en een boek schreef over de periode nadat hij overleed.

In het asiel zei ik: “Deze keer wil ik een moeilijke kater. Iemand die niemand anders wil.” Die was er. Tim heette hij. Ruim twee jaar oud en veel te veel meegemaakt. Hij was schuw en agressief.

“Mag ik hem vasthouden?”

Hij zette zijn nagels in mijn been, het bloedde.

“Ik neem hem,” zei ik. “Tim is welkom.”

Dat ik een moeilijke kater wilde, had een reden. Die heette Amore, de naam van een buitengewoon lieve zwartwitte ex-asielkater die jaren bij me had gewoond. Van Amore had ik zoveel liefde gekregen, dat ik het vage gevoel had iets terug te moeten geven aan de kattenwereld.

Toen we thuis waren, schoot Tim meteen weg.

Dat bleef zo.

’s Nachts sloop hij tevoorschijn om te eten en voor de bak.

Overdag zat hij onder het ouderwetse fornuis.

Daar ging ik bij zitten. Op afstand, maar toch ook in diezelfde keuken. Eerst las ik twee minuten voor, daarna vijf en soms vertelde ik gewoon over de dag. Op die manier kon Tim mij leren kennen, hoopte ik.

Het werkte.

Er kwam een dag, waarop hij door de huiskamer liep. Later mocht ik hem aaien.

Het leek alsof ik geduld had met hem, maar eigenlijk was Tim het die me iets gaf. Het inzicht dat volgen belangrijk is. Het besef, dat ik meer tederheid in mij droeg dan ik dacht. En hoe beschermend ik kon zijn. Een grote liefde haalt het beste in je naar voren.

Zoals ons leven samen begon, zo bleef het. Of nee, het werd beter. Tim bleef alert, maar hij bleek ook van knuffelen te houden. Er waren middagen waarop hij op mij lag te slapen, en ik volstroomde van vreugde over dit heerlijke knusse.

We waren bijna zeventien jaar samen, toen zijn laatste dag kwam. De nieren hadden het begeven. Tim stierf thuis, in mijn armen, veilig tot in de laatste minuut en daarna. En ik?

Ik wist niet hoe ik zonder Tim moest leven. Het huis was zo leeg en mijn hart was zo vol. Missen, verlangen, rondlopen en roepen: “Waar ben je nou?” Het rare was, dat er op die vraag een antwoord kwam.

In een droom zag ik een auto in de straat rijden en op de achterbank zat Tim, in een reiskorfje. Zijn vacht glansde weer. Even mocht ik hem in mijn armen houden, toen moest hij verder. De auto reed de straat uit.

Met die droom begon mijn zoektocht. Waar is hij nu en kan ik daar ook komen? Is het hiernamaals ook voor dieren? En hoe moet ik omgaan met al die emoties die ik ervaar?

Er was haast niks over te vinden. Niet iedereen begreep wat ik doormaakte, er waren harteloze reacties. Degenen die het ook kenden, knikten eens, en dan zag ik op hun gezicht wat ze voelden.

Tim en ik hadden een grote liefde samen. We deelden veel. Over leven met katten zijn heel veel boeken. Maar er is bijna niets over de periode erna, waar je als mens doorheen gaat. Dus heb ik daar een boek over geschreven. Het is een persoonlijk verhaal over liefde, rouwen en over opnieuw liefhebben. Want nu woon ik samen met Bertje, een grote kater (die overigens een eigen Facebook-pagina heeft onder artiestennaam Huiskater Bert). Ook een asieljongen. Er zijn er zo veel, die een thuis nodig hebben, daarom. Tim zit in mijn hart, voor altijd.

Vilan van de Loo

Van Tim naar Bertje. Kleine autobiografie van rouwen en liefhebben.
LM Publishers, 92 pag. 12.50 euro of via bol.com