Soms, niet vaak maar heel soms, verliezen ook wij een klein beetje onze moed. Heel soms. Dan stapelen dingen zich op. Katten die aanvankelijk vooruit gaan maar die je ondanks alle inzet, tijd, zorg en energie toch niet kunt helpen. Honden waarvan je zó gedacht en gehoopt had dat ze hun voor-altijd-baasje hadden gevonden maar die wegens ziekte van de nieuwe eigenaar terugkomen naar het asiel.

Nou kún je op zo’n moment ergens in een hoekje gaan zitten simmen, een gans pak koeken eten óf je kunt tegen een collega aan gaan zeu praten. Die vervolgens een kopje thee voor je zet en eens diep ademhaalt. En je het verhaal vertelt van de drie kleine kneusjes. En dat gaat als volgt.

Kitten uit de sloot

“Er waren eens drie kleine poesjes die naar het asiel werden gebracht. Een duo broer/zus en een eenling. We noemen de eenling Minttu. “Ik heb haar uit de sloot gevist” zegt de vriendelijke vinder. Minttu is nog maar een week of acht en een klein beetje schuw. We vinden steeds plasjes op haar kleedje en in haar mand. Ze loopt wat raar mank. Uit een röntgenfoto blijkt dat haar bekken volledig aan barrels ligt. Een soort tangrampuzzel, maar dan eentje met ruim 300 stukjes.

Pijnstilling en laxeermiddel

Driemaal daags krijgt ze een injectie met zware pijnstilling, wat haar vertrouwen in de mensheid behoorlijk tempert. Eten geven allá maar verder handjes thuis, aldus Minttu.

Het grootste punt is de beheersing over haar sluitspieren. Als ze niet kan plassen en poepen, kunnen we niets meer voor haar doen. We helpen haar met wat laxeermiddel door het voer (en leren al snel dat de dosering vrij nauw luistert…) Stapje voor stapje lijkt er iets van controle terug te komen. Of willen we dat nou zien? Haar gedrag verbetert zienderogen als we de injecties mogen stoppen, alleen tegenover ons prikkende naarlingen, blijft ze wantrouwend. Na een paar weken neemt pleegmoeder Marianne de zorg en de revalidatie van ons over.

Kleine katjes Irma en Corline

Op het moment dat Minttu het asiel binnenkomt, zitten de andere twee hoofdpersonen van dit verhaal al bij vrijwilligster Anna ‘in de pleeg’. Zij komen uit een huis met meer dan twintig katten en zijn nauwelijks aan mensen gewend. Hun namen zijn Irma en Corline en nee, ik weet niet waarom een katertje de naam Corline krijgt. (Het had in ieder geval iets te maken met de doventolken bij de corona-persconferenties van Rutte en De Jonge.) Hun verblijf in het pleeggezin wordt steeds weer verlengd omdat er allerlei opeenvolgende medische problemen zijn. Waarschijnlijk hebben ze als kleine kindertjes niesziekte gehad, waardoor hun gezondheid een flinke knauw gekregen heeft. Irma’s derde ooglid rechts is aan het oog gegroeid, Corline heeft moeite om een longontsteking te boven te komen en allebei krijgen ze een aantal darmparasieten te verwerken. Het is een lange weg, steil bergopwaarts. Bijkomend voordeel is wel dat hun gedrag goed vooruit gaat dankzij het pleeggezin én dankzij hun pleegbroer-kat Sjakie (zelf ook afgestudeerde van de asielacademie).

Geen nieuwe kittens

Voor Minttu zou een oeps-nestje een drama zijn voor haar bekken. Daarom steriliseren we haar voordat we een nieuw baasje zoeken en maken meteen een controlefoto van het bekken. Om de tangram vergelijking vol te houden: de handleiding van de puzzel heeft waarschijnlijk ondersteboven gelegen. Minttu zelf heeft nergens last van, speelt, klimt, springt en is klaar voor avonturen in nieuwe gordijnen. Ook Irma en Corline worden ‘geholpen’. Fijn is dat het dierenarts Colette ook lukt om het derde ooglid van Irma los te maken, zodat ze voortaan met twéé kijkertjes kan zien waar haar broertje zich verscholen heeft.

Dagelijkse werkelijkheid

De collega is klaar met vertellen. De thee is op. “Leefden ze nog lang en gelukkig?” wil ik vragen. Maar dit is niet een sprookje over Drie Kleine Kleuterkneusjes. Dit is onze dagelijkse werkelijkheid. Alle dieren in de Stevenshage familie worden omringd door alle zorg en liefde die we te bieden hebben. En omdat het om levende wezens gaat, zijn er nou eenmaal geen garanties. En mocht je even uit het oog verloren hebben dat er veel vaker wel een happy end is dan niet, zijn er altijd nog collega’s die je daar met zachte dwang aan kunnen herinneren.