Toen Bliksem bij ons binnen kwam, waren er meteen twee dingen duidelijk. In de categorie “leukste kat ooit’ scoort ze 15/10. Helaas gooit ze ook hoge ogen in de categorie “dingen mis met achterpootjes”.

Neurologisch trauma

Het was eind september toen Bliksem in het asiel terechtkwam. Ze paste zich naadloos aan haar situatie aan. Met behulp van haar voorpootjes kroop ze razendsnel door de ruimte, haar achterpootjes nutteloos met zich meeslepend. De oorzaak is een neurologisch trauma. Een behandeling is er eigenlijk niet, waarbij de tijd moet uitwijzen hoeveel herstel er mogelijk is.

Anti-slip

Pijn of last van haar handicap leek Bliksem niet te hebben. Ze begon na een aantal dagen uit zichzelf én op de juiste manier haar kattenbak te gebruiken. Het voorschrift van de dierenarts? Hokrust, gevolgd door oefenen in de quarantaine ruimte en daarna in de quarantainegang. Bliksem zette haar voetjes af en toe weer rechtop neer en liep zelfs. We merkten dat Bliksem op de droogloopmat veel beter uit de voeten kon dan op de pvc vloer. Waarna we er voortaan met kleden en matten voor zorgden dat de vloer stroef genoeg was. (Over de poging met anti-slip sokken zullen we het op verzoek van Bliksem niet meer hebben.)

Fysiotherapie

Vanaf half oktober was het tijd om de therapie naar een hoger plan te tillen. We maakten een afspraak met dierenfysiotherapeut Eva van der Burgt. Die voelde, masseerde en adviseerde: balanstraining en spierversterkende oefeningen. Ze wilde graag proberen of Bliksem misschien ook in de aquatrainer wilde. En jawel; ook onder water zette Bliksem haar beste beentje voor bij de hydrotherapie. Dat houdt in: lopen op een loopband onder water met als voordeel dat spieren en gewrichten minder zwaar belast worden, terwijl het water tegelijkertijd stabiliteit en weerstand geeft. Aan die informatie hechtte Bliksem weinig waarde, aan het tubetje liquid snack voor haar neus des te meer. Elke 14 dagen ging Bliksem naar haar favoriete fysiotherapeut.

Trainingsschema

Intussen was een leegstaande quarantaineruimte omgebouwd tot persoonlijk krachthonk voor Bliksem. Hele parcoursen werden er geconstrueerd met trappetjes, loopplanken, balanskussens, hoelahoeps, tunneltjes, kokosmatten en zelfs een heuse yoga bal. Er werd een schema opgesteld voor wie wanneer met haar trainen mocht. Mócht ja, want Bliksems zonnige natuur en haar onverschrokken en enthousiaste medewerking aan alles wat je haar maar vroeg, zorgden voor een grote schare fans onder medewerkers en vrijwilligers.

Besturing van de achterpootjes

Bliksem intussen genoot van de aandacht, snoep, knuffels en trainingsspelletjes. We zagen haar steeds weer met sprongen stapjes vooruitgaan. Zolang ze haar aandacht er maar bij hield, deden haar achterpoten netjes mee. Zodra iets anders haar belangstelling vereiste, werd de besturing ineens een stuk lastiger. Dan viel ze terug op haar vertrouwde manier van voortbewegen waarbij haar achterpoten ieder een andere richting op lijken te gaan.

Waslijst aan eisen

Bliksem werd gesteriliseerd, wat toch even voor een deukje in haar voortgang zorgde. Toch moesten we langzamerhand de volgende stap onder ogen gaan zien: het zoeken naar een nieuw thuis. Afgelopen woensdag stelden we een waslijst aan eisen op. Niet om een plaatsing te belemmeren, maar omdat Bliksem de beste kansen moet krijgen. Vaste vloerbedekking, afgesloten tuin, ervaring met oefentherapie en nog veel meer. “Het zal vast wel even duren voordat een geschikte kandidaat zich meldt” zeiden we tegen elkaar. Om vervolgens nog geen twintig minuten later een mailtje binnen te krijgen van iemand die werkelijk aan alle, en dan ook echt álle, vereisten voldoet. Vierentwintig uur later verlaat Bliksem – met haar werkelijk perfect passende nieuwe baasjes die ook nog ontzettend aardig zijn – het asielgebouw en hebben we last van een gemeenschappelijk lege-nest-syndroom. Tegelijkertijd geven we elkaar – op afstand – een high five. Zelfs als we het hadden mogen verzinnen, zou dit verhaal niet beter hebben kunnen eindigen…