“Wat is ie klein” zegt Arlette. Ze staat met hondenverzorgster Marianne bij de kennel van Benji, ons enfant terrible Amerikaanse cocker spaniël van Tsjechische komaf.

Asielhonden naar werk

Ooit plaatsten we Moeilijke Hond Macho bij Arlette. Na het overlijden van Macho, jaren geleden alweer, neemt Arlette af en toe een asielhond mee naar haar werk. In de buurt van het asiel zit haar bedrijf, waar ze op zondag vaak werkdingen gaat doen. (Iets heel slims en ingewikkelds met scheikunde. Of natuurkunde. In ieder geval een vak waar ik vroeger heel slecht in was. Ik dwaal af.) Op zo’n zondag komt ze dan hele andere dingen te weten over zo’n hond. Of ze de rust nemen om op een kleedje een botje gaan liggen knagen. Of ze mensen zonder billenbijten het kantoor laten binnenkomen. Of dat ze het behang van de muren gaan scheuren als ze zich vervelen.

Probeerhonden

Van die probeerhonden blijft er soms eentje plakken. Als laatste was dat Floris de boxer die twee gouden jaren bij Arlette beleeft totdat hij in juni vorig jaar op bijna 14-jarige leeftijd komt te overlijden. Arlette heeft een zwak voor herders. Na het overlijden van Floris geniet ze van successievelijk Tom en Snuf, twee Duitse-herder-heren van een zekere leeftijd. Zij gaan graag zondagjes mee (al zijn er hele verhalen te vertellen over wennen aan liften en niet in auto’s willen stappen en biefstukken…). Hierna zijn er weinig geschikte kandidaten voor haar, waarop Marianne besluit dat het tijd is om Arlette’s (en Benji’s) horizon te verbreden en stelt haar voor aan Benji. Hij zit dan al bijna een jaar in het asiel.

Uitdagingen

“Ruim een jaar in het asiel?” zult u zeggen “hij ziet er toch schattig uit. Leuk formaat. Jong. Wat is er mis met hem?” Waarop het antwoord luidt “van alles…” Zowel qua gedrag als qua gezondheid én qua vachtverzorging ondervindt Benji, en daardoor ook wij, vele uitdagingen. Oogproblemen, oorproblemen, niet aangeraakt willen worden, niet willen wandelen, hekel aan andere honden, niet getrimd willen worden, niet alleen kunnen zijn, de lijst is lang. (Lees het blog ‘Kostbaar vertrouwen‘ waarin Benji voor het eerst naar de oogarts gaat).

In het jaar dat Benji in het asiel verblijft, leren we samen met hem de uitdagingen te trotseren en om te buigen. Hij krijgt medicatie voor zijn fysieke problemen. Leert dat hij ons kan vertrouwen bij het tweemaal daags schoonmaken van ogen en oren. Hij laat zich kammen en borstelen en knippen (scheren doen we nog onder sedatie), hij vindt sommige andere honden inmiddels best oké, hij heeft vele fans onder de vrijwilligers (en het vaste personeel), gaat graag mee wandelen en wordt helemaal blij van alle tennisballen in het hondenbos en in zijn kennel (zoveel tennisballen! helemaal voor mij alleen? wat een weelde!).

Benji naar kantoor

En zo staan nu Marianne en Arlette bij Benji, een Amerikaans cockertje dat minder dan de helft van een doorsnee Duitse herder meet. Arlette is ook de beroerdste niet en wil best eens een Amerikaanse cocker een pleziertje doen. Voorzien van een bedje, trainingssnoepjes, kauwmateriaal en de favoriete tennisbal -of gewoon zomaar een tennisbal, Benji doet daar niet moeilijk over- lopen ze samen het asielterrein af en mag hij een zondagje kantoor doen.

Pleegzorg

“Hij is eigenlijk best heel leuk” zegt ze bij het terugbrengen. Er volgt nog een zondagje, en nog één. Er gaat een bench mee naar de zaak want Benji blijkt baat te hebben bij vaste rustmomenten. De zondagen groeien uit tot “in de pleeg”. Overdag zit hij bij ons in de opvang (nog snel overprikkeld heeft hij de kunst van het dwingblaffen uitgevonden) en de rest van de tijd mag hij mee naar huis. Waar Arlette erachter komt dat hij houdt van uitslapen. Dat hij soms spoken ziet. Plotseling een enorme hekel kan krijgen aan een kastje waar hij al tientallen keren is langsgelopen. Dat hij hard moet blaffen als de takken van een boom die in de wind bewegen ’s avonds Heel Griezelig zijn. Maar ook dat hij lollig, gezellig en speels is.

Baasje gezocht

U verwacht misschien een happy end aan dit verhaal, maar nee, dit blog kent een open einde. Terwijl we wachten op een nieuw baasje spelen, wandelen, kammen en trainen we rustig door. Wachten op iemand die net als Arlette en wij de tijd neemt om Benji’s  -soms in onleesbare tekens geschreven- gebruiksaanwijzing te ontcijferen. En die hem accepteert voor wat hij is: een blij ei met een aantal stekelige kantjes…