Het is maandagmiddag. Ik sta op het punt eindelijk een begin te maken met het schrijven van stukjes voor de komende Beestenbende (niet dat ik dat ooit voor me uitschuif ofzo). Dan komt Conny zeggen dat Yvonne van de Dierenambulance er is. Yvonne is altijd welkom en vandaag komt ze haar splinternieuwe collega Daphne voorstellen.
Hert in het hondenbos
We maken een praatje en ik stel voor een uitleg-rondje te lopen. “Dit is de nachtopvang waar jullie altijd terecht kunnen” “en hier is de deur naar buiten en dan zie je daar… een h-hert?!”. “Zag jij hem ook?” vraag ik aan de lege plek naast me. Yvonne is al in actie gekomen en met Daphne in haar kielzog in de richting van de kennel gerend. De omheining van ons kleine bos is sinds een paar jaar Duma-proof en blijkt –helaas– nu ook Bambi-proof. Het beestje doet vergeefse pogingen om over het hek de vrijheid tegemoet te springen, faalt daarin jammerlijk en raakt steeds meer in paniek, overal bloedsporen achterlatend.
Gewond en gestrest
Uiteindelijk kunnen Yvonne en Daphne het hertje tegen de grond worstelen, zorgvuldig balancerend tussen doortastend genoeg om menselijke gewonden en zachtaardig genoeg om reeëlijke gewonden te voorkomen. We binden de poten (weet u hoe schattig en dun en volmaakt die beentjes zijn? en hoe ook best gevaarlijk als ze aan een panikerend dier vastzitten?) provisorisch aan elkaar.
Het arme beestje is volledig gestrest en hijgt als een postpaard. Bij huisdieren kan kalmerend toespreken of heel rustig aanraken helpen, bij wilde dieren is dat echter volkomen contraproductief. Het enige dat zou helpen is als al die Enge Mensen zo ver mogelijk uit hun buurt blijven. Sorry, Bambi. Een geluk bij een ongeluk: er zijn geen bouwwerkzaamheden die dag, de kennel is daarom rustig en kunnen we donker maken. We verplaatsen het diertje daar naar toe, al maakt het qua paniek niet veel uit. Het beestje heeft allerlei schaafwondjes op het lijfje opgelopen en een scheurwond op de borst. Haar hele gezichtje zit onder het bloed (en wij inmiddels ook). “Welkom bij Stevenshage” zeg ik bij wijze van grap tegen Daphne, als zij en Yvonne naar hun volgende klus vertrekken.
Wilde-dieren-arts
We bellen dierenarts Marie-José van Lochem, die we al heel lang kennen en MJ mogen noemen. Zij heeft niet alleen vlakbij ons in de Stevenshof haar praktijk maar is ook geschoold en geoefend in het behandelen en hanteren van wilde dieren. Haar dienst zit er eigenlijk al op als we bellen. Toch aarzelt ze geen moment en is binnen de kortste keren bij ons, samen met assistente Sabine die ook al heel wat egeltjes, zwanen, eekhoorns, hazen, meeuwen, reigers en ander wildlife in handen heeft gehad.
Levensgevaarlijke stress
MJ sedeert, onderzoekt en behandelt de ree. De verwondingen zijn niet levensbedreigend, de stress wel degelijk en de vraag is nog maar of ze dit avontuur zal overleven. Reeën staan er om bekend dat ze door stress razendsnel last kunnen krijgen van vocht en bloed in de longen en kunnen stikken. Wat we in dit geval hopen te voorkomen door haar een beetje in slaap te maken. Maar slapend of niet, in de kennel kan ze natuurlijk niet blijven. Het is tijd voor MJ om haar netwerk aan te spreken voor een passende plek. Intussen worstelt Bambi zich onder de sedatie vandaan en krijgt nog wat meer slaapzand toegediend.
Verduisterde ambulance
Uiteindelijk vinden we een geschikt opvangplekje. MJ wijst de weg, Eline rijdt, Sabine en ik begeleiden de patiënt in een verduisterde ambulance. Op een niet nader te noemen locatie overhandigen we Bambi aan de bevoegde instanties. Vervolgens besluit ik om het los te laten. We hebben onze uiterste best gedaan en de uiteindelijke afloop doet er eigenlijk niet meer zo toe. Namens het reetje – wat? het was een jonkie – dank aan Yvonne en Daphne van Dierenambulance Leiden en Marie José en Sabine van Dierenkliniek Stevenshof – Valkenburgse Meer.
Jagende hond?
Hoe komt zo’n reegeitje (een term die ik eigenlijk meer associeer met een huisdier, ‘hinde’ zou wellicht ook kunnen maar voelt toch een tikkeltje 19e-eeuws) in hemelsnaam in ons hondenbos terecht? Gezien de aard van de verwondingen en de grote angst van reeën voor honden, zou een jagende hond de oorzaak kunnen zijn, ook al omdat je als ree toch niet voor de lol over een twee meter hoog hek gaat springen. Andere dingen die ik afgelopen maandag leerde: het is ‘het ree’, zilverspray (desinfecterende spray om de wond af te sluiten) geeft nogal af, ach, die beentjes! en wat is reebruin toch een prachtige kleur.
Update: na het schrijven van dit blog vernamen we dat het Stevenshage-ree het helaas niet gered heeft.
Laatste blog & nieuws
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
