Intussen in het asiel: Heino

Als je dit werk kiest, dan weet je dat het geen 9 tot 5 baan is en dat je pas weg kan als alle dieren goed verzorgd zijn.  De werkdagen op het asiel kunnen hierdoor nog wel eens langer zijn dan je van tevoren plant. Nu vind ik dit helemaal geen probleem en blijf ik gerust wat langer als dat nodig is. Maar soms zijn er momenten dat je wat eerder weg wilt en hoopt dat het rustig is. Zo was het vorige week vrijdag. Die avond heb ik een afspraak in Heino, een plaatsje in Overijssel, zo’n 160 km van Leiden. Ik heb van tevoren vrijwilliger Ans gevraagd om de katten te voeren zodat ik om 16:15 uur weg kan rijden.

Chip uit Rusland

Om 16:00 uur gaan we dicht en doe ik nog even snel de laatste administratie voordat ik nog één afdeling eten moet geven en dan weg kan. Moet lukken, kwart over vier. Dan zie ik de dierenambulance het terrein oprijden. O nee, niet nu… En jawel hoor: een nieuwe kat. Met een chip uit Rusland. Huh? Helaas niet in Nederland geregistreerd. Ik zet de kat veilig in de quarantaineruimte, kijk hem even na, geef hem water en eten, maak een foto van hem, kijk op internet of hij vermist is – helaas ook niet het geval – en plaats hem daarom bij de gevonden dieren op onze website.

Verstoppertje

Dan komt Syl naar me toe. Ze is een pensionkat kwijt, of ik haar wil helpen zoeken. In onze pensionkamers zijn veel fijne knusse plekjes voor de katten waar ze kunnen liggen en zich verstoppen. We checken tweemaal daags of al onze pensiongasten present zijn en dan zoek je je soms een slag in de rondte. Zoals nu dus. Gelukkig vinden we hem uiteindelijk in een krabpaal in de buitenren. Nu snel mijn afdeling eten geven en dan moet ik echt weg! Het is inmiddels al ruim na kwart over vier. Niet geheel verrassend dat ik het niet gehaald heb.

Gevonden kater

De volgende dag moet ik weer werken en kom ik uit Heino naar Leiden gereden. Gelukkig mag ik van mijn collega’s wat later beginnen en is er genoeg hulp van vrijwilligers. Als ik om kwart over elf binnenkom zijn alle dieren al verzorgd en heerst er rust in het asiel.

Fijn, want ik ben wel een beetje moe en van mij mag het zo rustig blijven. Dat blijft het ook, totdat er in de middag een mevrouw belt die een ernstig verzwakte kat langs de kant van de weg heeft gevonden. Normaal gesproken rijdt de dierenambulance hiervoor, maar die hebben het druk. En als ik dit verhaal zo hoor, is haast geboden. Omdat het toch rustig is, stap ik snel in de asielbus en rijd naar de kat. Aangekomen blijkt hij achter een gesloten hek te liggen en moet ik nog best wat moeite doen om bij de kater te komen. Hij heeft duidelijk hulp nodig. Hij leeft nog wel maar beweging zit er niet meer in. Snel breng ik hem naar de dierenarts. De kat is ernstig onderkoeld en krijgt een warm infuus. Daarna neem ik hem mee naar het asiel zodat hij onze couveuse in kan.

Heino

We houden de zwarte kater de hele middag goed in de gaten. Jammer genoeg knapt hij niet goed genoeg op en moeten we hem aan het einde van de dag weer naar de dierenarts brengen. Hij krijgt weer een infuus en blijft die nacht in de praktijk. Dierenarts Roel vraagt mij hoe de kat heet. Tja, dan moet ik snel een naam verzinnen. Doe maar “Heino” zeg ik, ter ere van mijn uitstapje gisteren.

Op zaterdag ga ik om zeven uur naar huis. ‘s Zondags ben ik vrij, maar wil toch wel graag weten hoe het met Heino gaat. Van Syl krijg ik een update: hij is nog steeds erg zwak maar heeft inmiddels wel zelf een paar hapjes gegeten. Nu maar hopen dat hij helemaal op zal knappen.

Maandag krijg ik een appje met slecht nieuws. Na zijn aanvankelijke herstel, is Heino ondanks alle zorg sterk verslechterd. Zodanig dat het beter is om hem te laten inslapen. Het is verdrietig maar we hebben allemaal ons best gedaan.

Heino heeft me wat overuren bezorgd, maar ik besteed met liefde een beetje vrije tijd aan de asieldieren. De uitkomst verschilt, de inzet blijft hetzelfde.

Laatste blog & nieuws