Vrijwilligers zijn onmisbaar voor onze asieldieren. Ze zijn de boter op het dagelijkse brood, de slagroom op de chocolademelk of, om een vermoeide beeldspraak van stal te halen, de kers op de taart.

Niet alleen voor de dieren echter. Ook voor ons medewerkers kunnen vrijwilligers een bron van vreugde en vermaak zijn.

Dit blog wordt geboren als Marlies met Marianne meeloopt naar asielhondje Sem. Zoals Marlies (katten namelijk) gewoon is te doen, begint ze zodra ze de kennel binnenstapt een heel verhaal op te hangen tegen Sem. Collega Marianne (honden dus) wijst haar terecht. “Niet zo druk doen. Rust! heeft hij van je nodig. Niet zijn opwinding verder aanwakkeren door je gekwetter.”

Marlies slikt gehoorzaam de rest van haar tekst in en benadert Sem vervolgens op de gewenste, kalme manier. Hardop lachend doen ze naderhand verslag. Immers, katten vereisen een andere benadering dan honden. Waar katten kunnen ontspannen door een op zachte toon verteld verhaaltje, worden honden juist drukker van teveel verbale input.

Wat ons aan het denken zet: wat we allemaal niet eisen van onze vrijwilligers.

We vertellen hoe ze moeten schoonmaken (het schuursponsje alléén voor de voerbakjes!), wat ze voor kleding aanmoeten (géén korte broeken bij het honden uitlaten!), hoe ze zich moeten gedragen (katten nóóit aanstaren!), hoe ze zich moeten bewegen (blijf stáán als Femke je schoenen aanvalt!), wat ze mogen doen (nóóit iets uit de bek van een hond pakken), waar ze mogen komen (géén toegang op deze afdeling!). Werkelijk álles schrijven we voor. Het is bijna een wonder dat er nog vrijwilligers overblijven.

Gelukkig zijn het doorzetters, onze vrijwilligers en vormen ze doorlopend entertainment voor asieldier en -medewerker. Ondanks onze regeltjes.

Vrijwilligster Carla is lid van een koor. Ik loop langs de quarantaines en zie Carla op de grond liggen, op haar buik. Ik schrik, maar dan zie en hoor ik dat ze een kat die zich tijdelijk onder een hok verschanst heeft, aan het toezingen is.

Meer muziek. Terwijl Marlies in quarantaine H bezig is, maakt Monique schoon in pension 1. Samen met Blöf trakteert ze Marlies op een mini-concert. Want de wanden tussen de quarantaines en het kattenpension houden vrijwel alles tegen, behalve geluid.

Vrijwilligster Bo maakt kennis met het fenomeen jawel-er-zit-echt-een-einde-aan-een-rolriem. Ze laat nog snel even Hachi plassen in het hondenbos. Hachi ziet er niet heel sportief uit maar blijkt verrassend snel ter been. Ze racet in no-time naar het einde van de lijn. Bo ontdekt het grote nadeel van een bos: al die bomen die in de weg staan. Het loopt met een sisser en een blauwe wang af.

Na een lange dag op haar voeten staan wil Laura wel eens wat anders. Ineens zie ik een paar voeten boven de balie uitsteken. Laura maakt ter ontspanning even een rondje door de asielhal. Op haar handen.

Philip is een XL labrador. Hij is dol op water. Als je langs een sloot loopt, houdt hij zich heel even van de domme om vervolgens met een aanloop in het water te belanden. Hij berekent daarbij nauwkeurig zijn moment, route en snelheid, zodat alle vrijwilligers die hem hebben uitgelaten bij wijze van ontgroening minstens éénmaal een nat pak halen. Eén van hen heeft uitgerekend die dag zijn partner meegenomen. Om te laten zien hoe leuk het is om asielhonden uit te laten. Nadat we hen hartelijk hebben uitgelachen, brengt Marianne ze thuis met de asielbus, zo zijn we dan ook wel weer.

Hieronder een paar foto’s van asieldieren en hun entertainers…lang leve onze vrijwilligers!

Toby checkt of Carolien het logboek naar waarheid invult

Kitten Cash gebruikt Laura als voetenwarmer

Rilana en Marja (nog net zichtbaar), Milinou’s privé-schoonheidsspecialistes

Hoe komt Marlies toch aan die kattenharen op haar shirt?