Intussen in het asiel: Voors en tegens

Vorige week was ik met vakantie. In Griekenland. Waarschijnlijk informatie waar u niet direct op zit te wachten. Maar leest u even verder.

Begin april is het zover. Om half vijf ’s ochtends van huis weg, om zeven uur in het vliegtuig en om even over drie uur in de haven van het eiland Aegina, pal voor de kust van Athene.

Had ik al verteld dat we in het asiel gaan helpen? Collega Marlies gaat daar al bijna 10 jaar elk jaar minstens een week vrijwilligerswerk doen en ik ben nieuwsgierig geworden door haar verhalen. De combinatie van vrijheid en vrijwilligerswerk trekt me wel aan. Na wat onderzoek blijkt Animal Protection Aegina & Agistri een solide organisatie, die zorgvuldig werkt en zowel verstand  als gevoel gebruikt bij hun hulp aan zwerfdieren.

Om 8 uur ’s ochtends komen we bij het asiel aan. De zon schijnt, we staan op een berghelling en zien de Middellandse zee. Overal bloeien de voorjaarsbloemen. Ik kijk mijn ogen uit.

De weg naar het asiel is wat ehh… rotsig. Met kuilen en stof. Marlies heeft de autoverhuurder niet verteld dat het asiel ons doel is. Inmiddels snap ik waarom.

We worden met open armen ontvangen. Niet alleen door Elena en Andreas, de beheerders, maar ook door de 140 asielhonden. 140? Hon-derd-veer-tig? Horen en zien vergaat ons, want de honden hebben allemaal iets te zeggen over onze komst.

Meer dan twintig jaar asielervaring ten spijt, moet ik even slikken als ik de eerste keer het hek binnenstap. We waden door een zee van honden. Maar het grootste risico dat we blijken te lopen is een té enthousiaste kwispel of een iets te natte lebber. Deze honden zijn over het algemeen heel erg blij om kennis met ons te maken.

We maken een bergwandeling met een paar honden die tijdelijk in een kennel verblijven. We spelen met jong volwassen honden die wachten totdat ze naar hun nieuwe thuis (meestal in Duitsland) gaan en we proberen een stel pups duidelijk te maken dat mensen ook best leuk kunnen zijn. Houden pauze op het terras in het zonnetje, factor 30 bij de hand.

Dit doen we een week lang elke ochtend en de week vliegt voorbij. We besluiten om asielhond Marcel te gaan sponsoren. Marcel kan niet mee naar Nederland omdat hij Leischmania (een bloedparasiet) positief is. Hij toont totaal niet ziek, is een belangrijk onderdeel van de asielroedel, een prachtig dier met een heerlijk karakter.

We hebben een heerlijke vakantie, mooi weer, vriendelijke mensen, lekker eten en prachtig natuurschoon. Marlies maakte een prachtige video die een indruk geeft van het Griekse asiel, die je hieronder kunt bekijken.

Inmiddels zijn we terug. Met de Griekse asielhonden Tommi, Sue en Ramona in ons kielzog. En ik zal uitleggen waarom we besloten hebben om een aantal honden mee te nemen naar Nederland.

In de Nederlandse asielen zitten best veel honden. Helaas wel vaak honden met een gebruiksaanwijzing. En hoewel ook honden met een gebruiksaanwijzing hele leuke honden zijn, vragen die toch vaak een speciale situatie voor herplaatsing. Daardoor hebben we meestal een stuk meer aspirant-baasjes dan geschikte honden.

Er is dus een gebrek (in dit kader een raar woord maar ik gebruik het toch) aan leuke, sociale, middenslag, gezinshonden.

Honden overnemen van Nederlandse collega asielen, zowel binnen als buiten de regio, is geen optie want die zitten met hetzelfde punt. In beslag genomen honden opnemen is een ander idee. Dat hebben we geprobeerd. Die zitten in de juridische molen waarbij het vaak onzeker is of ze herplaatst mogen worden.

Een andere optie is: honden uit het buitenland halen. Een optie die aanleiding is tot vele discussies, zeker ook hier in het asiel. Gelooft u mij: alle argumenten vóór en tégen zijn in de loop der tijd de revue gepasseerd. Natúúrlijk moet de situatie ter plekke aangepakt worden, natúúrlijk kun je niet alle dieren redden, inderdaad zijn er risico’s van ziekte insleep en zeker moet je je afvragen of zo’n dier hier wel kan aarden en een leuk leven zal hebben.

Aan de andere kant: het zijn over het algemeen zachtaardige dieren die prima sociaal zijn met andere honden, die getest en ingeënt kunnen worden en die in veel gevallen het plaatselijke asiel nooit zullen gaan verruilen voor een thuis in het land van herkomst. En wellicht kun je voorkomen dat mensen een pup uit broodfok gaan kopen als er een leuk hondje uit een buitenlands asiel beschikbaar is.

Voors en tegens. Van een afstandje is het makkelijk beredeneren. Ditmaal hebben we besloten om Tommi, Sue en Ramona een nieuwe kans te geven. Of er meer honden zullen volgen, weet ik niet.

Een druppel op de gloeiende plaat? Ongetwijfeld. Onbegonnen werk? Dat denk ik dan weer niet…

Zodra Tommi, Sue en Ramona plaatsbaar zijn, vindt u hen op onze website.

Bekijk hieronder de prachtige video van het bezoek van de ‘Stevenshage-delegatie’ aan het asiel in Aegina.

Laatste blog & nieuws