Wie de laatste weken een beetje de binnengekomen zwerfdieren op ons Instagram account @stevenshage heeft gevolgd, zal het opgevallen zijn: er zijn veel doden gevallen. Van de 12 dieren die er opstaan, heeft een ongekend groot aantal het niet gered. Niet omdat we ons snel gewonnen geven en zomaar de handdoek in de ring gooien. Nee, omdat er soms gewoon geen redden aan is.
Alles op alles
Zoals zwerfkater Willem. Hij is aangereden en heeft neurologische schade en een gebroken kaak. Hij kan niet staan zonder hulp, laat staan lopen en het is de vraag af of hij kan zien met zijn rechteroog. Dit zijn allemaal dingen die -met tijd en medische hulp- kunnen herstellen dus we gaan ervoor. Zijn kaak wordt gezet, hij krijgt pijnstilling, antibiotica, infusen en een voedingssonde in zijn neus.
Een week lang zetten we alles op alles voor Willem. Viermaal daags sondevoeding, een scala aan medicijnen en zoveel liefdevolle verzorging en aandacht als hij nodig heeft. Er komt een krukje op de afdeling, want met z’n allen brengen we veel tijd bij hem door. Mijn avondronde is aanzienlijk verlengd door de zorg voor Willem. Na een aanvankelijke opleving, gaat het ineens bergafwaarts. Hij trekt zich terug, heeft duidelijk veel pijn, kan nog steeds niet staan en begint dan ook nog over te geven. Hij lijdt. Samen met dierenarts Saar besluiten we om dat lijden te beëindigen. Naast hem zittend tijdens zijn laatste momenten, wens ik hem fluisterend een goede reis.
Moeilijk besluit
Behalve voor Willem moeten we, namens afwezige baasjes, in een tijdsbestek van veertien dagen voor drie katten, twee vogels en een rat dit moeilijke besluit nemen. Rationeel staan we volkomen achter elk van deze beslissingen, toch is het ook even slikken.
Kater Sinatra
’s Avonds loop ik langs de quarantaines waar mijn vaste klanten op me zitten te wachten. Grote rode kater Sinatra zingt me van verre tegemoet “I did it my waaay” en dat did hij zeker. Volgens zijn chip zou hij tien jaar zijn, maar bij binnenkomst ergens in december schat ik hem op minstens zeventien. Broodjemager, braken, diarree, niet eten, afvallen, buikpijn, doffe ellende. Echo bij de dierenarts: heeft maar één nier en die is vergroot. Een ontsteking of een tumor? Bloedonderzoek, dieetvoer, schildkliermedicatie. Verbetering, beetje aankomen, voorzichtige blijdschap.
Dan plotseling weer braken, diarree, afvallen. Weer bloedonderzoek, gevolgd door een hogere dosering schildkliermedicatie. Honger als een paard, bunkert als een beer, prima ontlasting. De afspraak voor gebitssanering (die we tot nog toe voor ons uit hebben geschoven) kan eindelijk doorgaan. Wij houden het hart vast, een narcose voor zo’n kwetsbaar lichaam kan listig zijn. Sinatra zelf heeft dat hoofdstuk overgeslagen en staat me ’s avonds -een aantal tanden en kiezen lichter- alweer luid zingend op te wachten. Als ik vraag of hij toe is aan een lichte versnapering, lacht hij me vierkant uit. “The usual big one please, lady”.
Poes Cherinda
Een paar quarantaines verder wacht Cherinda semi-geduldig totdat zij ein-de-lijk aan de beurt is. In luttele ogenblikken schuift ze een maaltijd naar binnen die niet onderdoet voor de portie van overbuurman Sinatra. Toekijkend herinner ik me hoe Marlies en ik in koor zeiden “toch maar even naar de dierenarts” vlak nadat ze graatmager, kortademig en apathisch werd binnengebracht. De dierenarts kon geen acute kwalen vinden, wel kreeg ze voor de zekerheid een infuus. Bij de avondcheck vind ik vervolgens een snurkende Cherinda naast een brandschoon leeg gelikt voerbakje. Licht aan, geen reactie. Als ik haar voorzichtig wakker maak, blaast ze “lamenouslape” tegen me. Ik begrijp de hint. Laat onopvallend nog snel een barstensvol etensbakje bij haar achter. Eten en water zijn de volgende ochtend schoon op. “Slapen. Eten. Toilet. Herhalen.” zijn voorlopige de enige items in Cherinda’s agenda. Pas na een paar dagen krijgt ze belangstelling voor de buitenwereld. Mogen we een beetje knuffelen. Komt ze zienderogen aan in gewicht en wordt, op een lichte blaasontsteking na, gezond verklaard.
Volhouden loont
Na de ellende en teleurstellingen met de sterfgevallen van de afgelopen weken, zou je gemakkelijk gefrustreerd en in de put raken en je gaan afvragen of het überhaupt wel zin heeft om te doen wat we doen en er zoveel tijd, moeite en energie in te stoppen. Totdat je na een goed gesprek met Sinatra en Cherinda stilstaat bij de andere kant van de medaille. En dan besluit -na een diepe zucht, dat wel- toch gewoon maar weer vol te houden.
Laatste blog & nieuws
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
