Om de een of andere reden zat ik deze week door een stapel Beestenbendes (ons asielblad) uit 1998 te bladeren met daarin een stukje over mijn allereerste hond, Laila, die ik adopteerde uit ‘Stevenshage’. Misschien een beetje makkelijk om een verhaaltje uit 1998 te recyclen maar ik vond het toch blogwaardig…

“Wat doe je als je al vier katten hebt en een man die overtuigd kattenliefhebber en bijna net zo overtuigd niet-hondenliefhebber is? Precies, je gaat vrijwilligerswerk doen in een asiel om zo toch veel met honden te kunnen omgaan.

Dat gaat al een tijdje (een jaar of vier) goed, zonder met een hond thuis te komen, maar uiteraard mét af en toe de onvermijdelijke discussies: “maar waaróm wil je dan geen hond?”. “Nou daarom, ik hou gewoon niet zo van honden.” “Waaróm dan niet?” “Nou, ze stinken, ze kwijlen, ze zijn ongehoorzaam, ze verharen, je moet ze uitlaten bij weer en wind en nacht en ontij, ze maken een hoop rotzooi”. Tegen zoveel (eerlijk is eerlijk, reële) argumenten kun je gewoon niet op, maar steeds na een tijdje, probeer je het -bord voor je kop- gewoon weer.

Totdat…Laila de Golden retriever haar intrede doet in het asiel. Bijna alles wat hem tegenstaat in honden, heeft ze. Ze is onzindelijk, ruikt nogal uit haar bekkie, ze luistert nauwelijks, ze is oud, in slechte conditie en kwijlt enorm als ze gedronken heeft.

En toch, ze hééft iets. Iets wijs, iets sereens, iets wat iedereen op het eerste gezicht aanspreekt. Behalve mijn man, dan.

Ondanks dat ze overduidelijk getraumatiseerd is, ondanks uitbuiting door iemand die haar jarenlang twee nesten per jaar liet grootbrengen en daar zelf lekker aan verdiend heeft, ondanks een zodanig slechte conditie dat de dierenarts aanvankelijk vreest dat hij haar moet laten inslapen, ondanks een baarmoederontsteking, ondanks alles wat tegenwerkt, lijkt ze vastbesloten niet op te geven. En wij dus ook niet.

Ik probeer (samen met mijn man, zij het onder zachte dwang) haar zoveel mogelijk te helpen door haar ’s avonds en in het weekend mondjesmaat aan nieuwe prikkels bloot te stellen (strand, bos, terrasjes). Ondertussen wordt er in het asiel heel hard aan gewerkt om haar te helpen herinneren hoe het voelt om zindelijk te zijn. Toch is mijn man nog niet ‘om’. Hij ziet Laila nog als een project, een uitdaging; leuk om haar er bovenop te helpen brengen en dan een nieuwe baas te zoeken.

Totdat… we op een zondagochtend in het asiel komen, Laila naast hem op de bank springt en hem in zijn gezicht likt. Bij mijn weten de eerste én de enige keer dat ze ooit heeft gedaan. Dat is de omslag van ‘project Laila’ naar ‘onze hond Laila’.

Ze is nu kraakzindelijk (dankjewel asielmedewerkers), ruikt nog steeds uit haar bekkie, verhaart behoorlijk en moet inderdaad in weer en wind en bij nacht en ontij worden uitgelaten. Toch willen we haar voor geen goud meer kwijt. Het is goed te merken dat er heel wat krassen op haar ziel zitten, maar de echte Laila komt steeds meer tevoorschijn en dat is prachtig om mee te maken. De eerste keer dat we haar zagen rennen op het strand en spelen met een andere hond of graven in een muizenholletje was ongelooflijk mooi. Voor ons, maar vooral voor haar.

Laila is nu waarschijnlijk een jaar of tien en hopelijk heeft ze nog lang te gaan. Maar of dat nu maanden zijn of jaren, we zullen proberen haar gedurende die tijd een goed thuis te geven en haar vernieuwde en groeiende vertrouwen in mensen niet te beschamen.”

Vier geweldige jaren hebben we van Laila, bijgenaamd ‘de freule’, mogen genieten. Toen was het kaarsje op en moesten we haar laten gaan. Haar erfenis: vier opvolgers, vele asielhonden ‘in de pleeg’, voor mij een baan in het asiel en voor mijn man al jarenlang vrijwilligerswerk bij de asielhonden. Grappig toch wat één zo’n likje voor gevolgen kan hebben…