Ons asiel heeft ook pensionmogelijkheden voor honden, katten, konijnen, knagers en vogels. Deze week schreef Syl een blog over ons kattenpension, waar het weer drukker wordt nu de zomer eraan komt.

‘s Morgens om 8:00 uur loop ik het kattenpension binnen. We hebben op dit moment drie redelijk volle kamers en ik begin in kamer 1 het licht aan te doen. Vrolijk word ik begroet door een aantal kattenkinderen. Ze krijgen een aai over hun bol en ik vertel dat hun vakantiejuf er zo aankomt.

Ditzelfde doe ik in kamer 2. Daar zitten een paar gasten nog een beetje ongemakkelijk in hun hok. Met een geruststellende blik begroet ik hen en vertel ze dat ook zij een eigen vakantiehulp krijgen.

Dan kom ik bij kamer 3, die ik mezelf heb toebedeeld. Als ik het licht aan doe zie ik in één oogopslag dat mijn vakantiegangers er een gezellige avond van hebben gemaakt. De moed zakt me bijna in de schoenen. Kennelijk wisten een paar van onze vakantiekinderen niet hoe ze de kattenbak moesten gebruiken, dus daarvoor hebben ze maar de hele afdeling gebruikt. Er is ook een spelletje apenkooien gedaan; de inhoud van een kattenbak ligt door de hele afdeling verspreid en ook de papierrol moest het kennelijk ontgelden, want deze hangt er wat zielig bij. De geuren van urine, ontlasting en blikvoer vullen mijn reukorganen. Al snel komt er een heel blij kind miauwend op mij af met een uitdrukking op z’n gezicht van “ik was het niet, maar het was wel leuk”. De andere 15 katten denken er precies zo over en kijken me allemaal heel onschuldig aan.

Aangezien we in het pension een kat met suikerziekte hebben en een kat met nierproblemen, krijgen zij eerst hun insuline en andere medicijnen. Dan begin ik rustig mijn emmer te vullen met Biotex. Dit ruikt een stuk lekkerder en het maakt ook goed schoon. Terwijl ik aan het schoonmaken ben, komt de een na de ander uitrekkend en geeuwend uit z’n mandje gekropen. Eén komt al even checken op het aanrecht of daar al ontbijt klaar staat. Al snel wordt er uitgebreid geknuffeld met alle katten die dat willen en ben ik de troep om mij heen even vergeten

Er zitten ook twee katten bij mij in de kamer die nog niet zo blij zijn met hun tijdelijke verblijf. Met een 1 op 1 gesprek gaat dat al snel beter en kan ik in elk geval één van beide overtuigen dat het eten best lekker is bij ons.

Dan ga ik gauw weer verder met de besmeurde kamer. Ik veeg de ergste troep op een hoopje. Op dat moment word ik geroepen door collega Marlies. Ik loop even met haar mee. U begrijpt dat die keuze niet heel slim was. Als ik terugkom blijkt dat de kinderen het natuurlijk leuk vonden om mijn hoopje vuil weer uit te smeren over de afdeling. Stiekem moet ik er hard om lachen en pak maar weer de bezem en daarna de dweil. Er is meestal minstens één kat die graag wil helpen met dweilen. Het wordt een leuk spelletje tussen de katten en mijzelf.

Een lege kattengritzak doet ook zijn werk; het blijft een leuk spel om daar in te gaan liggen met een muis. Het ritselt zo lekker zullen we maar zeggen.

Terwijl ik aan het spelen ben hou ik ook de andere katten in de gaten, omdat ik toch graag wil weten wie de wildplasser is. De urine was donker van kleur en je weet nooit of een kat toch misschien een blaasontsteking heeft.

Ik kom er die dag niet achter wie het geweest is, maar ik heb wel een verdachte op het oog. Ik besluit om urine van hem op te vangen en dat na te laten kijken bij de dierenarts.  Die constateert dat deze kat inderdaad een blaasontsteking heeft. Hij krijgt pijnstilling en speciaal voer. Hij zal zich vast snel beter voelen.

Om 10 uur trek ik de deur achter me dicht en drink gauw een kop koffie. Ik hoop dat als ik straks terugkom de kamer er nog net zo schoon uit ziet als dat ik het heb achter gelaten.

Gelukkig is dat ook zo. Alle kinderen liggen uitgeteld in de zon te slapen. Het is tenslotte vakantie…