Elke avond loop ik mijn rondje door een stil asiel waar alles op één oor ligt. Hoewel…? De langzitters in onze kattenhallen zijn best genegen tot een praatje.

Kater Pim

Ik vraag Pim of het misschien een beetje saai wordt voor hem, hij zit tenslotte al tíjden bij ons. “Nou mevrouw, wás het maar een beetje saai. Op dit moment heb ik twee kleuters als kamergenoten. Ze vliegen als idioten de hele tent door en stelen nondeju het eten van m’n bord. Dus dan zoek ik maar troost bij mijn schildpadvriend.” Voorzichtig probeer ik Pim uit te leggen dat hij misschien sneller een nieuw thuis zou vinden als hij zich wat meer zou kunnen ontspannen. En niet meteen z’n mens hoekt als hij niet aangeraakt wil worden. “Ja, kijkes hier dame, mijn nieuwe mens moet dat gewoon aanvoelen, begrijpjewel, dat we samen elkaar begrijpen zonder woorden.” Ik beloof hem om dit aan kandidaat-baasjes over te brengen.

Oude dametjes

In de hal naast Pim zitten de oude dametjes Tijger en Hebbes. In een driegesprek leggen ze uit hoe ze het hier vinden. Hebbes staat vanuit haar hokje uitnodigend naar me te mieuwen. Ik probeer haar neusje te aaien, wat niet echt gewaardeerd wordt. “Ik hou er gewoon niet zo van als mensen met hun vingers aan me zitten” zegt Hebbes “je weet nooit waar die vingers geweest zijn”. “En ze snappen het niet als je gewoon subtiel ‘nee’ zegt” valt Tijger haar bij “dus dan moet je wel met je handtasje meppen.” Ik snap de hint en hou voor de zekerheid verder mijn vingers maar bij me.

Lady PomPom

Bij Tijger en Hebbes in de kamer zit ook Lady PomPom (officiële naam: Pommetje) die elke avond wat extra’s te eten krijgt. Ze eet met mes en vork en het pinkje omhoog. “Waar is mijn linnen servet?” vraagt ze. En antwoordt “de service laat echt wel wat te wensen over” als ik haar vraag hoe ze het hier vindt. Nadat ik haar beddengoed recht heb gelegd, zucht ze zacht en merkt fijntjes op “dat er zeker geen pepermuntje op het hoofdkussen afkan”. Diep buigend loop ik achteruit de gang in, alsof ik op audiëntie ben geweest bij Hare Majesteit. Dat kan Lady PomPom dan wel weer waarderen.

Moppie de molenaar

Aan de overkant zitten Boncuk en Moppie. Moppie zit al anderhalf jaar bij ons in het asiel en is dus met recht een langzitter te noemen. Hij is altijd in voor een praatje en kan niet wachten om mij het grote nieuws te vertellen. “Ik word molenaar!” Ik schiet in de lach en zeg “ja, je loopt wel met molentjes inderdaad”. Gelukkig is Moppie in een goed humeur en negeert mijn opmerking.  “Nee, echt! Ik ga zaterdag verhuizen. Naar een molen. Molenmuizen vangen! Cool hè?”. Dat ben ik helemaal met hem eens. We geven elkaar een high five en samen zingen we de klassieker Ik zag een muis als afscheid.

Gebarentaal

Zijn kamergenoot Boncuk negeert Moppie en mij. Hij is doof, dus ons lied is niet echt aan hem besteed. Mijn gebarentaal is wat roestig, ik moet moeite doen om ook aan hem te vragen hoe hij het hier vindt. “Wel oké” gebaart hij terug. “Goed van eten en drinken, aardige lui, niet teveel gezeur aan mijn kop.” Wat hij minder kan waarderen? “Al die honden die langs de ren lopen. Ik háát honden. Hartgrondig.” En z’n kamergenoten? “Ja, die wit-rooie is wel oké. Ik pik soms z’n eten en dan durft hij niks terug te doen. Watje.” Als ik Boncuk vertel dat Moppie gaat verhuizen, proef ik enige jaloezie. “Maar voor jou komt er ook iemand hoor!” zeg ik met overtuiging. En dat geldt voor al onze langzitters, dat weet ik absoluut zeker.

Lees in ons eerdere blog Voor elke kat een huisje dat veel asielkatten doorgaans snel herplaatst worden, ongeacht hun leeftijd of eventuele gebreken. En ook al lukt dat soms niet meteen, bij Dierentehuis Stevenshage mag ieder dier net zolang blijven totdat we een geschikte nieuwe eigenaar hebben gevonden.