Het blog is deze week geschreven door Suzan, vrijwilliger in het bestuur van Dierentehuis Stevenshage.

‘Heeft u een kat die Moshi heet?’ vraagt de vrijwilliger van de Dierenambulance die ik aan de telefoon heb. Ik voel de tranen prikken achter mijn ogen. ‘Ja’ zeg ik, ‘en hij is vannacht niet thuisgekomen.’ ‘Ik heb helaas slecht nieuws.’ zegt de man. ‘We hebben hem gevonden. Hij is aangereden en heeft het niet overleefd.’

Na ruim tien jaar komt er een onverwacht einde aan het leven van onze zwarte kater Moshi. En aan ons leven samen met hem. Nog maar twee maanden eerder lieten we onze andere kater Banzai met pijn in het hart inslapen na een lange ziektegeschiedenis. Deze katten zijn langer in mijn leven geweest dan wie ook – op familie na uiteraard. Verhuizingen, dierenartsen, kopjes, krabbels, muizen, vlooien, kartonnen dozen, nieuwe banen; alles hebben we samen meegemaakt. Ze waren voor mij ruim tien jaar lang een reden om net iets harder naar huis te fietsen na een werkdag. Nu is het ineens stil in huis. Ik hoef niet meer zo hard naar huis te fietsen. Ik hoef geen etensbakjes meer te vullen.

Maar ik wil wel etensbakjes vullen. En extra hard naar huis fietsen. Ik mis de dagelijkse kroelsessies. Een paar weken gaan voorbij. Ik slaap slecht. Als een soort junkie ga ik af en toe naar het asiel voor een kattenknuffelsessie.

Als vrijwilliger externe communicatie ben ik veel bezig met de nieuwe website van het asiel. Ik klik onwillekeurig door naar de plaatsbare katten. ‘Even kijken of de pagina er wel goed uitziet op mobiel’ vertel ik mezelf. Ik lees het verhaal van Bilou. Een prachtig beestje met een indrukwekkende staat van dienst: teruggekomen van verschillende eigenaars omdat mensen bang voor haar waren geworden. Een projectkat. Ik ben nieuwsgierig geworden en vraag de asielmedewerkers of ik kennis met haar mag maken.

Ik neem mijn vriend mee, want waar ik voor elke kat door de knieeën ga, is hij wat selectiever. Of verstandiger. We horen de historie van Bilou aan. Woedeaanvallen, intimiderend gedrag, wanhopige baasjes. Terwijl we op de vloer van haar quarantaineruimte zitten, kijkt ze ons wat onzeker aan. Ze schurkt met haar mooie grijze koppie langs onze schoenen en laat zich voorzichtig aaien. ‘Dat je je door zo’n lief klein beestje laat intimideren’ zegt mijn vriend. ‘Dan ben je toch een watje?’ Nog geen minuut later hangt Bilou in zijn broekspijp, luid grommend als een boze waakhond. De duivel is los. Op hoge poten en met haar dikke staart hoog in de lucht blokkeert ze de deur terwijl ze mijn watje vriend onafgebroken aanstaart. Het zweet breekt hem inmiddels uit. De quarantaineruimte is toch ineens wel heel klein…

Toch maar geen projectkat. Voor Bilou meldt zich ongetwijfeld een geschikte projectmanager. Zonder partner.

Een week na het avontuur met Bilou zijn we toevallig weer op het asiel. Kattenverzorgster Marlies zegt: ‘Er zijn van de week twee katten binnengekomen. Ik moest aan je denken want ze zijn klein, net als jij.’ We lopen met haar mee en één van de twee kleine cyperse dotjes krioelt meteen om onze benen. Zonder grommen. We worden op slag verliefd. Inmiddels wonen Jackie & Whisper twee weken bij ons en het gaat heel goed. Ze vliegen door het huis achter elkaar en hun speelgoedmuizen aan. Genieten uitgestrekt in de vensterbank van het zonnetje. Marlies heeft haar rol als matchmaker weer met glans vervuld.

Het verdriet om onze geliefde katers blijft, maar met dit lieve duo begint er tegelijkertijd een nieuw avontuur. En ik fiets weer net iets harder naar huis, met twee katers in mijn hart en twee poezen achter de voordeur.