Voor elk asieldier hebben we een ideaalbeeld van hoe zijn nieuwe baas en thuis eruit zouden moeten zien. Als een soort meetlat om een belangstellende langs te leggen. Voor asielhond Tommy lukte het maar niet om een ideaalbeeld te creëren. Tommy is druk, blaft veel en hard, gaat als een idioot tekeer tegen andere honden als hij aan de lijn loopt, trekt eveneens als een idioot aan die lijn, heeft nauwelijks belangstelling voor training, voer of speeltjes en is niet moe te krijgen met welke lengte wandeling dan ook.

Op het hondenbos heeft hij zichzelf aangeleerd om over het hek te springen als hij zich verveelt, als hij aan de andere kant honden hoort of zomaar, omdat het kan. Als hij aan de fiets loopt, ben je heel snel in Wassenaar. Terugkomen naar Leiden is dan een ander verhaal.

Tommy, Tommy, wat moeten we met je beginnen. Op ons wekelijkse ‘hondenoverleg’ is hij een vast item om toch nog maar weer met creatieve ideeën te komen om hem niet alleen blij en bezig te houden maar ook om hem min of meer klaar te stomen voor een nieuw baasje.

Totdat Syl zegt “zou hij geschikt zijn om te speuren?”. Er gaat een aantal wenkbrauwen omhoog. Enige aarzeling is merkbaar. “Dat ongeleide projectiel? Speuren?”

Niet geschoten is altijd mis. En het geval wil dat we op onze Open Asieldag een aantal werk- en speurhonden met hun geleiders over de vloer krijgen. Als één van hen de demonstraties komt voorbereiden nemen we haar (eerlijk is eerlijk, wel een beetje lacherig) mee naar Tommy. En zeggen “is ’t wat?”.

Ze neemt hem nog net niet in haar armen maar het scheelt niet veel. Ze neemt hem mee naar ons bos. Even later brengt ze hem weer binnen en zegt “ik ga hem testen op het werk”.

Uhm, we hebben het over dezelfde Tommy hè? Er zit namelijk ook nog een Jack Russell Tommie in de kennel, een vergissing is snel gemaakt. Wij bedoelen die zwart witte met een keiharde blaf, de aandachtsspanne van een mug en enigszins motivatie beperkt… jazeker, de jachthond met superneus Tommy! (wat we op dat moment nog niet weten, is dat Dien ooit met een soort Tommy heeft gewerkt en die speurde de sterren van de hemel…)

Na de Open Asieldag komt Dien en haalt Tommy op voor een dagje Schiphol. Hij mag in de loods laten zien wat hij waard is. Nu worden de superspeurneuzen van de hobbysnuffelaars gescheiden.

In de loop van de dag komen er via de asielapp filmpjes binnen van Tommy. Althans, deze hond ziet er uit als Tommy maar hij gedraagt zich als een (bijna) volleerde speurhond. Op zoek naar de bal werkt hij methodisch en grondig alle kisten, pallets en dozen af. Heeft geen angst voor achteruitrijdende heftrucks (piep-piep-piep) en duikt zonder aarzelen de laadruimte van een vrachtwagen in om zijn geliefde bal te zoeken. Dit is dus wat Tommy kan, wil en móet gaan doen!

De eerste avond neem ik Tommy in ontvangst van Dien. Ik moet de riem bijna uit haar handen trekken, want het liefst had ze hem meteen mee naar huis genomen. Liefde op het eerste gezicht, zeg maar. Ze zegt dat ze nog contact opneemt over hoe het verder gaat.

Twee weken gaan voorbij. We vragen ons al bijna af of het nog wel iets gaat worden met Tommy. Dan komt ineens het verlossende en verrassende bericht: Dien gaat zelf Tommy trainen en met hem werken. Speciaal voor hem heeft ze intussen een nieuw huis gezocht en gevonden. Ze laat hem echt nooit meer gaan, zegt ze.

De verhuizing gaat nog een of twee maanden duren. Intussen mag Tommy al een paar keer per week mee naar Schiphol om te trainen, heeft hij een hoofdrol gekregen in een demonstratie filmpje over speurhonden en vele vrienden gemaakt in de loods. Niet slecht voor een asielhond toch?