Intussen in het asiel: Teamuitje

We gaan als team zelden met z’n allen op een uitje. Immers, elke dag, 365 dagen per jaar, moeten minstens twee van ons in het asiel aanwezig zijn om de lopende zaken af te handelen. Zwerfdieren moeten worden aangenomen, vrijwilligers begeleid en klanten te woord gestaan. Zelfs onze jaarlijkse BHV oefening moeten we zorgvuldig lang tevoren plannen en hulptroepen inroepen voor de noodzakelijke dagelijkse verzorging terwijl wij staan te blussen en reanimeren.

Tienduizend katten

Toch, dit keer, vonden we dat we écht iets met z’n allen moesten doen ter gelegenheid van het jubileum van Conny, die op 1 januari 2022 vijfentwintig jaar ‘bij de zaak’ was. En geloof me, dat is echt een prestatie! We hebben eens een rekensommetje gemaakt. Conny zal in die jaren toch meer dan tienduizend katten hebben verzorgd (niet dat die daar allemaal dankbaar voor waren, trouwens) plus natuurlijk alle ontelbare andere taken die ze in die jaren heeft uitgevoerd. Daar mag best even bij stil gestaan worden. Naast de taart – met een gestileerd portret van Conny’s hond Loetje – kreeg de viering de vorm van een teamuitje.

Virtual reality

Conny koos voor een virtual reality escaperoom (actual reality escapes proberen we in ons dagelijks leven zoveel mogelijk te voorkomen). Met corona en zorgvuldige planning kwamen we op afgelopen dinsdag. Na wat lekker ongezond eten togen we in ganzenpas naar Leiden Centrum. “Wat willen jullie?” was de vraag. Mogelijkheden als zombies schieten (wat!), over wolkenkrabbers lopen (dacht het niet) en bokswedstrijden (te gevaarlijk) komen langs. Dan zegt iemand “Jungle Quest”. Daar gaan we gezamenlijk onmiddellijk mee akkoord – dieren, hoe kan het ook anders.

Enorme helm

We krijgen een gigantisch mechaniek op ons hoofd (voor Startrek fans: denk Borg) dat stevig op de schedel wordt vastgedraaid. We zijn nu via een soort navelstreng onverbiddelijk aan het plafond en onze standplaats gebonden. “Eerst even oefenen” zegt plotseling een zwoele stem in mijn oor. Op de achtergrond hoor ik iedereen giebelen en elkaar aanwijzingen geven. Knopje voor vastpakken, knopje voor lopen en blijf vooral binnen de lijntjes. Braaf doorlopen we alle instructies. En dan nog een keer omdat het systeem moest worden herstart.

Puzzeltocht

Dan begint het echte werk. Plotseling staan we in een bijna-echte jungle, met papegaaien, buffels, futuristisch zwevende looppaden en vrijwel onherkenbare collega’s. Zo blijkt Conny plotseling weelderig lang blond haar te hebben gekregen. Het is maar goed dat onze namen boven onze hoofden zweven. Na te zijn uitgelachen over de manier waarop iedereen wel voeten en handen maar geen armen en benen lijkt te hebben, begint de daadwerkelijke queeste. Het doel van het spel is om van het begin van de landkaart via allerlei puzzels naar het einde te komen (pas na afloop hoor ik dat er ook ‘trofeeën’ te verdienen waren). We verzamelen diamanten, trotseren krokodillen, bedwingen een klimwand en schieten op amuletten.

Fluitende vogeltjes

Als het einde van de speeltijd nadert, hebben we een derde van het parcours gelopen (het andere team zit op drie kwart). Ter verdediging kan ik aanvoeren dat het enorm afleidt als er achter je leeuwen aan het brullen zijn of er grommende gorilla’s staan en dat ik regelmatig werd gebiologeerd door fluitende vogeltjes, me intussen afvragend of er nou echt geen slangen of spinnen in het struikgewas zouden zitten.

Het was jammer dat we onze zoektocht niet konden voltooien al was ik opgelucht dat die helm weer af mocht. Ik ben al aan het nazoeken wie de volgende jubilaris in ons team is…

Laatste blog & nieuws