Op 9 augustus wordt een Brits korthaar poesje binnengebracht. Iemand vergist zich, betitelt haar als kater en geeft haar de naam Lancelot. Want we hebben al een King Arthur. Lancelot blijkt een poesje (jammer, want wat een supergoede naam voor een Britse korthaar!) en we herdopen haar tot… “Guinevere!” roep ik. “Nee” zegt Marlies “Syren, want die naam komt ook voor in de Koning Arthur legende, zegt Google.”

“Echt nooit van gehoord, Google weet niet waar ze het over hebben” probeer ik nog, maar Marlies is onvermurwbaar. Het is Syren en het blijft Syren.

Ze heeft geen chip maar we verwachten elk moment een eigenaar op de stoep te hebben staan. Het is duidelijk een raskatje en raskatjes zijn niet goedkoop, toch?

Het is een uiterst schattig blauw poesje. Schattig en magertjes, met vieze oogjes, oormijt, een verstopte neus, weinig bespierd én voorzien van een tonnenrond buikje. Op z’n zachtst gezegd niet in topconditie, en op het oog de 10 jaar al vér voorbij.  “Drachtig?” oppert iemand bij het zien van haar buik. Niet uitgesloten volgens de dierenarts. Hmm.

Op tafel bij de dierenarts wacht ons een verrassing: een stralend wit en jong uitziend gebitje, volledig in tegenspraak met de rest van haar uiterlijk. Haar leeftijd wordt ietsjes naar beneden bijgesteld.

Ze eet met lange tanden. Dat komt waarschijnlijk door een zwelling in de bek. Dus medicatie.

We wachten maar even af en verwennen haar met lekkere hapjes. We bespreken een eventuele dracht en bevalling. Ze is zwakjes, dus de vraag is of ze dat überhaupt wel aan zou kunnen.

Daarom, en dat doen we niet vaak, besluiten we bij Syren tot een drachtecho om te kijken of we inderdaad Britse kindertjes mogen verwelkomen. Die blijken er -gelukkig- niet te zijn, maar haar alvleesklier is wel duidelijk vergroot.

Dus doen we ook een bloedonderzoek. Haar glucose is normaal, haar eiwitten zijn normaal, haar alvleesklierwaarden zijn normaal, haar leverwaarden zijn normaal, haar nierwaarden zijn zelfs laag. Nu we toch bezig zijn, doen we ook een test op kattenaids en kattenleukemie. Want dat laatste komt wel vaker voor bij raskatten van dubieuze afkomst. Beide zijn negatief.

Kerngezond dus als je naar de testuitslagen kijkt. Zwakjes als je naar de kat zelf kijkt. Syren is inmiddels verhuisd naar de ziekenboeg omdat het snurken toch verdacht veel op niesziekte gaat lijken.

Syren vindt onze voorzorgen maar onzin. Niezen? Wie dan? Weetikniksvan. Ze mept eens tegen haar pingpongballetje en eet netjes haar bordje leeg. Blij met alle aandacht, dat wel.

’s Avonds krijgt ze nog wat eten. “Jij wint” zeg ik met een knipoog “katten zijn altijd al mysterieuze wezens, maar jij bent werkelijk één groot raadsel.”

Ze kijkt me triomfantelijk aan en geeft me een waterige knipoog terug. “Voor als je dacht dat je alles al een keer gezien had” zegt ze.