Intussen in het asiel: Sweet memories

Dinsdag. Asielhondje Arie gaat naar haar nieuwe baasje. Ze loopt aarzelend mee en kijkt nog even om. Ik verbeeld me dat ik een verwijtende blik van haar krijg. “Hé, ik hoor nu toch bij jou?” Ik weet dat ze een geweldig nieuw thuis heeft gevonden en knip het draadje tussen haar en mij door.

Als je een tijdje in een asiel rondloopt (in mijn geval meer dan 19 -ahem- jaar), zie je een enorm aantal dieren langskomen. Sommige daarvan blijven langer je langer bij dan andere.

Arie is er eentje voor het langetermijngeheugen. De staat waarin ze het asiel binnenkomt en waarin ze ons weer verlaat, is een wereld van verschil. Natuurlijk qua uiterlijk (minstens twéé kilo en een aantal tanden en kiezen lichter) maar ook qua gedrag. Ze rént weer en loopt “staart in de lucht” te snuffelen in het bos. Ze is weer een hond aan het worden.

Een ander dier dat me bij is gebleven, is kater Figaro. In maar liefst drie afleveringen van ons asielblad Beestenbende maakt hij zijn opwachting in de rubriek In en Om het asiel.

“In de tijdelijke huisvesting is het ’s avonds heerlijk rustig als ik mijn avondronde maak. Er rijden geen vrachtwagens bij de buren, de honden liggen in de kennel allemaal op één oor en er rinkelen geen telefoons. Uitgelezen moment om te proberen vriendjes te worden met Figaro. Als ik langs zijn hok loop, kijkt hij angstig in mijn richting. “Néé” zie je hem denken “Niet aaien!!” “Ik vind jou echt eng” of iets van gelijke strekking. Toch probeer ik het en hij laat zich aaien. Maar leuk? Fijn? Nee, dat niet. De volgende avond blaast hij naar me als ik mijn hand uitsteek. Hmm, dat gaat achteruit in plaats van vooruit. Tijd voor plan B.

De weken erna laat ik hem met rust. Ik kijk naar hem, niet recht in z’n gezicht maar zo’n beetje in z’n richting. Elke avond vertel ik hem een verhaaltje, terwijl ik asielkatten Denise, Minoes en Gena hun extra maaltijdjes geef. Hij kijkt me meesmuilend aan terwijl ik rondloop. “Geen groot talent aan verloren gegaan” lijkt hij te denken.

Totdat ik op een avond ineens een subtiele verandering merk in z’n houding. Iets minder gespannen, wat opener. Ik vraag aan asielpoes Minoes of ik een paar van haar brokjes mag lenen. Dat mag en ik hou er eentje voor aan Figaro. Nog steeds ontspannen pakt hij het brokje van me aan en wil er nog wel één.

Dit spelletje spelen we een paar avonden achter elkaar. Vervolgens durft hij ook wel mijn vinger af te likken. Op dat punt zijn we nu aangeland als ik mijn stukje schrijf. De volgende stap? Geen idee. Dat is aan Figaro. Hoe het eindigt? Ja, dat weet ik wel. Het eindigt ermee dat Figaro een geweldige nieuwe baas gaat vinden en dat wij hem daarbij gaan helpen.

De In en Om rubriek van de vorige keer eindigde met het verhaal van Figaro, en hoe hij en ik kleine vorderingen maakten. Niet lang nadat ik het stukje schreef, kreeg ik het eerste kopje. Kort daarna was het ijs gebroken en kwam hij uit zichzelf vragen om aandacht. Uitgebreide aaisessies volgden, zelfs op zijn buik mocht ik kriebelen.

Maar, alléén ’s avonds. Overdag was het hem nog te druk. Mijn verhaal dat Figaro zich liet aanhalen (en dat ook zelf kwam vragen) werd met enig ongeloof ontvangen. Moderne technologie echter bracht uitkomst. Het bewijs werd onweerlegbaar geleverd door een korte video op mijn mobieltje. (Eén hand aaien, één hand filmen. Figaro vindt ’t wel vreemd, maar besluit de telefoon te negeren.)

De volgende stappen? Aandacht overdag, wennen aan meer mensen tegelijk in de kattenhal, brokjes vangen, spelen.

Zo is het nu. Figaro is weliswaar niet de dapperste kat, maar blijft nu overdag gewoon op zijn krabpaal zitten als er iemand (ook mensen die hij niet kent) de kattenhal binnenkomt, laat zich portretteren door fotografe Maud en komt enthousiast naar me toe rennen als ik ’s avonds de kattenhal binnenkom. Onze taak zit er bijna op. Alleen nog een nieuw thuis.

Het is moeilijk om niet té veeleisend te worden. Ik bemoei me er daarom maar niet teveel mee, vertrouw op het inzicht van mijn collega’s en wacht rustig af. Intussen zeg ik hem elke avond persoonlijk goedenacht en stuur mijn wens voor die ene perfecte baas voor Figaro het universum in.

Figaro geplaatst!

Niet lang nadat de vorige Beestenbende was verzonden aan onze donateurs, kwam er een echtpaar het tijdelijke asielgebouw binnen. Ze hadden over hem gelezen en kwamen speciaal voor Figaro…

Natuurlijk gingen we met hen in gesprek om erachter te komen of de plaatsing kans van slagen zou hebben. Lang verhaal kort: hij ging dezelfde dag nog mee naar huis. Het wennen ging niet zonder slag of stoot, begrepen we uit de berichten. Maar ook in zijn nieuwe huis gaat hij stapje voor stapje vooruit, al wordt het nooit een held. Bezoek vindt hij nog erg eng. Soms blijft hij een nachtje weg om vervolgens weer thuis van een maaltijd te komen genieten.

Figaro, het ga je goed bij je nieuwe baasjes, ik vond het een voorrecht dat ik mocht helpen om voor je te zorgen en een nieuw thuis voor je te vinden.

Laatste blog & nieuws