Maandagavond half tien: telefoon, Dierenambulance. Ze hebben een kat opgehaald en zijn onderweg. Het beestje is al wat ouder en aan de magere kant. Heeft geen chip. De chauffeur van de ambulance wil graag weten wat ik ervan vind.

We halen het poesje uit het mandje. Ze is niet onderkoeld, een klein beetje uitgedroogd en inderdaad wel wat mager. Maar ze ademt zwaar. Dat komt vaker voor, door de stress van de autorit, door de vreemde omgeving of soms door een ongeval. In ieder geval heeft de chauffeur gelijk dat het niet helemaal goed is met de kat.

We wachten even af of het verbetert. Poes is wel alert, aanhankelijk en heeft prima eetlust. Ik vermoed een schildklierprobleem. Iets wat je uiteraard helemaal niet met het blote oog kan vaststellen. (Als we een dergelijk vermoeden hardop uiten tegen onze dierenarts Roel, volgt meestal zijn -terechte- uitspraak “zeg, wie is hier eigenlijk de dierenarts?”. Maar in het bijzijn van de ambulancemedewerkers durf ik het wel te zeggen.)

Poes is duidelijk benauwd en het wordt eerder erger dan beter. Inmiddels is het tien uur geweest en ik bel de dierenarts voor overleg. Marije heeft dienst. Op haar aanwijzing tellen we de ademfrequentie. We komen op meer dan 50 per minuut. “Zo veel?” zegt ze “dat kan eigenlijk bijna niet”.

Nou is tellen niet mijn sterkste kant maar ik weet wel: dit is niet goed. Ik vraag of ze toch even naar de kat wil kijken, want ik durf zo de nacht niet in. Misschien loopt poes al langer zo rond en misschien haalt ze het best tot de volgende ochtend. Maar toch.

De mannen van de dierenambulance zijn zo vriendelijk om de kat naar de praktijk te brengen. Dierenarts Marije trekt haar jas weer aan en gaat aan de slag. Ik laat het gebeuren even los. Voor het slapen gaan staat de benauwdheid van de poes nog wel op mijn netvlies.

De volgende ochtend horen we dat 1) poes nog leeft en 2) inmiddels Sobat is gedoopt. (Door iemand van Dierenartsenpraktijk de Keerhoeve. Ik heb het gegoogeld, het betekent ‘vriend’ in het Indonesisch. Goede naam.)

Marije heeft de avond ervoor ruim 60 ml vocht uit de borstholte van Sobat gehaald en vochtafdrijvers gegeven. Er is geen hartruis hoorbaar maar de hartslag is schrikbarend hoog.

Sobat heeft de nacht doorgebracht in een zuurstoftent en voelt zich inmiddels ietsjes beter. Tja, als er een beker vol vocht uit je borst wordt gehaald, lucht dat natuurlijk best op.

Dinsdag geven we toestemming voor nader onderzoek. Een röntgenfoto van de borst en bloedonderzoek. Het hart is bijna niet zichtbaar vanwege al het vocht dat er omheen zit. Uit het bloed blijkt een veel te hoog niveau aan schildklierhormoon: normaal is 10-60 nmol/L, Sobat heeft hoger dan 104. Het apparaat kan niet eens hoger meten…  Als de schildklier te hard werkt, raakt het hele lichaam van slag. Alle organen slaan als het ware op hol. Door de hoge hartslag ontstaat er vocht in de borstholte en wordt het dier benauwd. De behandeling met schildkliermedicatie wordt gestart en de vochtafdrijvers voortgezet.

Op woensdag komt Sobat naar het asiel. We geven haar medicatie en zoveel eten als ze lust (en dat is heel wat…). Op donderdagmiddag meldt zich de eigenaar. Samen komen we tot de conclusie dat het beter is als we Sobat in laten slapen. Ze is negentien jaar oud en heeft een mooi leven gehad. 

Daarom nog even dit. Oudere katten worden niet zomaar mager, door ouderdom. Daar is meestal een medische reden voor. Laat uw kat nakijken door een dierenarts als hij of zij magerder wordt, meer of minder gaat eten of drinken of verandert van karakter. En maak familie of vrienden erop attent als het u opvalt dat hún oudere katten vermageren. Zoiets valt een buitenstaander vaak eerder op, omdat die de kat met andere ogen zien dan de eigenaar. Het is een kleine moeite en kan veel dierenleed voorkomen.