Woensdagochtend deelt kattenverzorgster Marlies zichzelf in voor kattenhallen 1 en 2, samen met vrijwilligster Annemarie. Dat betekent de katten verzorgen, kattenbakken schoonmaken, de hokken schoonmaken en inrichten, de krabpalen ontharen, de vloer dweilen, de buitenrennen vegen. In de hallen zitten bij elkaar 15 katten (Ostara, Bobbie, Alieze, Zenga, Hobbes, Onana, Set, Canaillou, Shakira, Snoes & Minoes, Ali, Moppie, Lilly en Camping) . Alles bij elkaar een beste klus.

Marlies begint aan de klus. Ze maakt een emmertje sop, haalt de vuilnisbak van buiten en zet alles klaar.  Annemarie heeft dispensatie want een jetlag en begint rond half negen. We zijn allang blij dat ze er is. Het is vakantietijd en dan zijn de vrijwilligers soms iets dunner gezaaid.

Welgemoed gaan ze aan de slag en spreken een taakverdeling af. Annemarie heeft net een poepschep ter hand genomen als de telefoon op de balie gaat. Marlies rent er naartoe om op te nemen. En ja, er bestaan handsets. En die hebben we zelfs ook ter beschikking. Om vervolgens te vergeten die mee te nemen naar de afdeling.

Pleegmoeder Marianne belt over poes Ebony die niet lekker is. Marlies neemt de symptomen door met Marianne en belooft met de dierenarts te overleggen. Intussen is Annemarie aan het tweede hok begonnen.

Marlies pakt een vaatdoek. Dan gaat haar alarm af. “Oh ja, poes Camping moet naar de dierenarts voor haar sterilisatie”. Ze haalt een korfje en pakt Camping in. “Zo terug” zegt ze tegen Annemarie. Die staat net met haar hoofd in een -nogal vies- kattenhok en knikt berustend.

Op de terugweg van de dierenarts gaat Marlies toch maar even bij Marianne en Ebony langs. Samen besluiten ze dat Ebony echt naar de dierenarts moet. Later blijkt dat een goed besluit: Ebony was bezig een miskraam te krijgen van een niet levensvatbaar kitten.

Om vijf voor tien is Marlies terug in kattenhal 1, waar Annemarie al aardig vordert met de hokken. Ze is bezig met de krabpalen en wat dies meer zij. Dan ziet ze door het raam mensen bij de balie staan. O ja, 10 uur: pensionklanten! Marlies staat hen te woord totdat collega’s Conny en Tamara het van haar overnemen.

Het is half elf. Annemarie wil nu wel even pauze, en terecht. Tot nu toe heeft ze alle werkzaamheden solo verricht…

Na de theepauze is hal 2 aan de beurt. Overigens hebben alle bewoners al wel een maaltijd geserveerd gekregen. Dat u niet denkt dat onze roomservice te wensen overlaat…

Als Marlies de hal in wil stappen -om nu eindelijk eens de handen uit de mouwen te steken- vindt Moppie dat een mooie gelegenheid om voor Houdini te spelen en probeert langs haar heen door de deur te glippen. Als Marlies hem tegenhoudt met haar been, stuit dat op tegenstand. Moppie zet zijn argumenten kracht bij met alle scherpe uiteindjes die hij heeft. In het been van Marlies.

Bloedend zit ze even later in het hondenbad in de trimsalon waar Syl vakkundig de wonden uitwast. Intussen gaat Annemarie onverstoorbaar verder met hal 2, nadat ze eerst even de bloeddruppels van de vloer gedweild heeft.

Als het verband op z’n plek zit en de huisarts is gebeld voor een afspraak later die dag, betreedt Marlies kattenhal 2 voor een nieuwe poging. En jawel, het lukt haar om een aantal voerbakjes af te wassen en te drogen.

Dan wordt er op het raam geklopt: telefoon van de dierenpolitie om te overleggen over een kat die in het asiel zit. “Sorry Annemarie, ik moet even weg”. “Geen verrassing” zegt Annemarie, die net bezig is om hal 2 van schone kleedjes te voorzien.

Als het gesprek met de dierenpolitie is afgerond, vraagt collega Eline aan Marlies of ze even meeloopt naar hal 3 om een kaal plekje op het hoofd van een kat te bekijken. Samen besluiten ze dat het een wondje geweest moet zijn en Marlies loopt terug naar hal 1 en 2. Net op tijd om te zien hoe Annemarie de afvalbak naar buiten rijdt. De kattenhallen liggen er stralend schoon en prachtig ingericht bij, met kleedjes in precies de juiste kleuren (Annemarie is styliste van beroep). Marlies bedankt Annemarie en belooft haar plechtig om de volgende keer, echt, heus waar, gezellig sámen de hal te doen.

En met z’n allen realiseren we ons dat onze vrijwilligers echt meer dan goud waard zijn!