Ons asielterrein mag zich in de warme belangstelling verheugen van wilde vogels in de meest uiteenlopende soorten. Het roodborstje is daar één van.

Rookworstje

In wat wel de meest flauwe woordspeling ooit moet zijn, noem ik al van kinds af aan het roodborstje een rookworstje en kan daar maar niet mee stoppen, tot verdriet van mijn omgeving. Ook het vogeltje zelf zal die grap inmiddels wel beu zijn. Ik acht de kans dat ik al die jaren hetzelfde rookworstje op ons terrein ontmoet heb daarom bijzonder klein. Bijna altijd als ik over het terrein loop, is zij/hij ergens luidruchtig in de struiken of het hek aanwezig en kan ik aan het geluid onderscheiden of mijn kater Aslan een rondje met me mee loopt. De alarmroep van een roodborst lijkt namelijk verdacht veel op een viswijf scheldpartij.

Bij navraag blijkt het hele Stevenshage team de kleine drukteschopper ook dagelijks te ontmoeten en is ervan overtuigd een speciale band met hem/haar te hebben. Leest u maar.

Gekraakte hondenkennel

De kennel van asielhond Bink (30 kilo Stafford) is gekraakt. Roodborst zit ons doodgemoedereerd vanuit de tralies aan te staren en fladdert eens naar het raamkozijn. Hij weigert gehoor te geven aan het verzoek om het pand te verlaten. Pas als hij ervan overtuigd is dat er werkelijk niets anders te halen is dan een buffelhuid kauwbot (tja, hadden zijn voorouders nou toch maar een gebit geëvolueerd in plaats van een snavel) verlaat hij op zijn zelfgekozen moment de kennel, Bink verbouwereerd achterlatend.

Gedragstherapie

Afgelopen zondag helpt de roodborst gedragstherapeut Frans Brouwer en asielcollega Marianne met de gedragsbeoordeling van een labrador. Vanaf een boomstronk in het hondenbos geeft hij blijk van zijn Kynologische Kennis. “Geen enkel probleem” luidt het oordeel “totaal onschuldig. Geen spatje rood op de borst namelijk.” Om zijn gelijk te bewijzen, nadert hij de labrador in kwestie tot héél dichtbij en inderdaad, de lobbes doet geen vlieg roodborst kwaad.

Autospiegel

Op een mooie winterdag laden we de honden in de auto voor een strandwandeling. Roodborst vliegt langs en raakt gealarmeerd. “Pas op” schreeuwt hij “ik zie een levensgevaarlijke Rivaal Roodborst! Ik zal jullie beschermen!” En vol overtuiging begint hij in de zijspiegel van onze auto met zijn spiegelbeeld te knokken. “Hij is jij sukkel” zeggen we “het is veilig”. “Jazeker zijn we veilig” zegt hij “omdat ik die engerd heb weggejaagd.” Waarna hij quasi-nonchalant het dichtstbijzijnde voederhuis opzoekt.

Tussen de katten

Zoals alle vogels, moet ook Roodborst veel eten om warm te blijven. Tijdens zijn zoektocht zien we hem regelmatig de buitenrennen van de asielkatten trotseren op zoek naar gemorst kattenvoer. Of hij daarbij gesnorhaard publiek heeft of niet, dat boeit hem niet zo. Roodborst weet dat hij toch sneller is dan de gemiddelde asielkat. Tenzij de katten tot nu toe het bewijs verdonkeremaand hebben, heeft roodborst nog steeds gewonnen…

Paniek in de schuur

Op een steenkoude winterdag ben ik bezig met voer voor de buitenvogels en de schuurdeur staat op een kier. Roodborst sluipt ongezien naar binnen om de voorraad te plunderen. We schrikken ons allebei een hoedje als ik de schuur inloop. Omdat ik de ingang blokkeer, probeert Roodborst door het deurraampje te ontsnappen, wat jammerlijk mislukt. Na enig gemanoeuvreer lukt het Roodborst om ongedeerd de schuur te verlaten, met als troost een paar meelwormen.

Groepsreizen

Roodborstjes zijn niet zulke sociale schepsels, heb ik altijd geleerd. Ik ben dan ook enigszins sceptisch als collega Syl meldt dat “er minstens vijftien roodborstjes van het vogelvoer op het voorplein zitten te eten”. Maar ze heeft gelijk.* En eindelijk hebben we een verklaring voor het feit dat we op het terrein van Stevenshage over de roodborstjes lijken te struikelen.

*) Als ik het Google, lees ik dat onze vaste Roodborst waarschijnlijk ergens aan de Costa Brava verblijft, terwijl de Scandinavische Stumpers hier hun vleugeltjes komen warmen. Kennelijk houden die noordse lui wel van groepsreizen.