Een paar weekjes is ze nu bij ons, Quinty de kruising Westie/Maltezer. In het begin moeten hondenverzorgers Marianne en Annika behoorlijke toeren uithalen om vriendjes met haar te worden. Grommend zit ze achter haar mandje, zonder vertrouwen ín en boos óp de hele wereld. Eenmaal uit de kennel gelokt, draait ze als een blaadje aan een boom om tot het liefste en knuffeligste hondje van de wereld.
Plasjes met bloed
Al snel valt ons op dat ze veel plasjes doet, waar ook bloed in lijkt te zitten. Urine onderzoek: blaasontsteking, advies: pijnstilling en antibiotica. Na afloop van de kuur zien we totaal geen verbetering en om erachter te komen waar we precies mee te maken hebben, maken we een afspraak voor een blaasecho.
Nu moet u weten dat Quinty mensen best oké vindt. Ze is dol op Marianne en Annika en als je haar in het dagelijks leven tegenkomt, wil ze ook best even dag zeggen. Er zijn echter personen die ze uit de grond van haar hart háát: dierenartsen. De standaard check-up bij aankomst in het asiel is een drama en nog maar net uitvoerbaar zonder pleisters en cognac*). Luisteren en voelen is uitgesloten, het enige dat dierenarts Saar met zekerheid kan vaststellen is dat haar gebitje een fikse onderhoudsbeurt nodig heeft.
*) voor de schrik, begrijpt u
Enorme blaassteen
Met enige twijfel zien we daarom uit naar de blaasecho. Marianne valt in de prijzen want 1) zij is hondenverzorgster 2) Annika is vrij 3) ze is vriendjes met Queen Q. en 4) het is haar taak. Quinty heeft de hele dag niet mogen eten (want moet nuchter zijn voor de narcose) en haar humeur is niet top. Veiligheid voor alles, dus: een muilkorfje. Marianne heeft Quinty als een baby in haar armen en assistente Hanneke weet op slinkse wijze het snuitje om te glippen. De echo daarna gaat van een leien dakje. Dat wil zeggen: Quinty gedraagt zich keurig. Maar waar een echo voor leken vaak nog wel iets weg kan hebben van abstracte kunst in grijstinten (welke kant moet eigenlijk boven?) is bij Quinty de boosdoener duidelijk te zien: een blaassteen en geen kleintje ook… De blaaswand is behoorlijk verdikt, een veeg teken dat die steen het zich al een tijdje gemakkelijk heeft gemaakt daar.
Tweede operatie
De operatie kan meteen. Al snel vliegt een staatsieportret van een indrukwekkende steen over de asielapp, begeleid door uitspraken als “jeutje” en “ieuuuw” en “ach gossie”. Marianne installeert de patiënte in de trimkamer van het asiel waar ze als ik ‘s avonds ga kijken, alles grandioos heeft ondergekotst. Toch wil ze best even een rondje met me lopen om te plassen. Vrijdag krijgt ze haar injecties met pijnstilling en antibiotica, maar knapt niet zo lekker op als we hoopten. Op zaterdag hoor ik via de app dat ze terug moet naar de dierenarts, waar ze met spoed een tweede keer geopereerd wordt. De incisie op de blaas is gaan lekken en moet opnieuw gehecht worden. Buik spoelen, infuus, nog meer injecties. Het kan vriezen, het kan dooien, het komt aan op de vechtlust van Quinty.
Dekentjes
Marianne appt me een foto van Q. ingepakt in de dekens. Mocht het bij de avondronde slechter zijn, -koorts, onrust, hijgen- moet ik direct bij dierenarts Colette aan de bel trekken. Ik tref inderdaad een zielig hoopje hond aan, met een voorheen helderwit en nu smoezelig vachtje (ik zal niet in details treden). Ze is zelf onder haar dekentje vandaan gekomen, heeft een klein plasje gedaan, is rustig en maakt oogcontact. Als ik haar benader, vertelt dat oogcontact me zelfs “je bent nu dichtbij genoeg” (want tja, ik vreemd mens in kennel, niet oké).
Infuus en dwangvoeding
Op zondag gaan Marianne en Eline aan de slag met de patiënt. Wat min of meer uitdraait op een klucht waarbij ze de grote flessen infuusvloeistof over het hoofd zien, dan maar kleine flesjes pakken en die in de lucht moeten houden terwijl het infuus loopt. Marianne, die de nog steeds met braaksel en diarree bedekte Quinte -want wassen gaat nu eenmaal even niet- op schoot in bedwang houdt terwijl Eline injecties geeft en bijna onpasselijk wordt van de geur die Q. verspreidt. En tenslotte pogingen tot dwangvoeren waarop Queen Quinty’s antwoord pertinent “NEE” luidt. ’s Avonds ligt ze er tevreden en bijna triomfantelijk bij. Wil een klein stukje snoepstaaf van me aannemen. En nog wel eentje.
Veerkracht
En dan gaat het razendsnel. Ze gaat weer eten (ja ho, wel echt lekkere dingen hè) en in verzet tegen de injecties. Dinsdag zie ik haar op topsnelheid een vrijwilligster voorttrekken over het terrein. En als Marianne te lang wacht met eten serveren, krijgt die een verontwaardigd “kef” te horen. De veerkracht van dieren is werkelijk bewonderenswaardig en heeft me ook nu weer versteld doen staan…
Laatste blog & nieuws
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
