Op de allereerste dag na mijn vakantie gaat de telefoon. Het is bestuurslid Suzan die een cavia op het bedrijventerrein bij haar werk heeft gevonden. Cavia laat zich alleen niet vangen, ook niet met hulp van twee collega’s. Of we willen komen helpen. Eline en ik springen snel in de auto en rijden er naartoe. Aangekomen snappen we heel goed waarom Cavia niet te pakken is. Er zijn erg veel dichte struiken waaronder hij kan schuilen.
Ruim een half uur ploeteren we door bosjes en struiken – bij een temperatuur van bijna dertig graden – waarbij de takken in mijn gezicht steken en het zand tot in mijn beha komt. Ik bedenk dat ik nog geen 24 uur geleden in Athene rondliep en nu op mijn buik tussen de struiken schuif, op zoek naar een bruine (heerlijke schutkleur) cavia. Een collega van Suzan voegt zich spontaan bij ons, zodat we uiteindelijk met vier man sterk in de struiken staan, tot grote hilariteit van enkele studenten die buiten zitten te werken. Helaas moeten we concluderen dat het niet gaat lukken om het dier te pakken te krijgen. We besluiten de cavia niet nog meer stress te bezorgen en geven het op. Wel zet ik nog even een bakje water voor hem neer, wat hij hopelijk gaat vinden. Suzan belooft hem in de gaten te houden – wie weet kunnen we hem op een later tijdstip nog vangen.
Die avond gaat vrijwilliger en cavialiefhebber Laura naar de plek om het beestje te zoeken, maar tevergeefs. En dan is het opeens vrijdag en heb ik er al twee werkdagen opzitten. In de ochtend stuurt Suzan me een berichtje dat de cavia weer is gesignaleerd. Zelf heb ik de hoop al opgegeven dat het mogelijk is om hem te vangen, maar Laura haalt me toch over om er na werk nog een keer langs te rijden en een nieuwe poging te wagen.
Zo zitten we op vrijdagmiddag om half zes met zijn tweeën in de auto. Suzan belooft om na haar werk te komen helpen. Aangekomen is het inmiddels een stuk kouder dan een paar dagen geleden. Ik realiseer me dat ik geen jas heb meegenomen en merk dat het gras inmiddels ook een stuk vochtiger is. In Griekenland kon ik in de avond gewoon zonder jas buiten lopen, maar dat is hier toch anders…
Tijdens de intensieve zoektocht van woensdag heb ik de favoriete verstopplekjes van de cavia wel ontdekt en al snel zie ik hem weer. Verscholen tussen een hoop dichte struiken. Laura zegt dat ze pas weg gaat als ze de cavia heeft gevangen en ik maak me op voor een lange avond. Inmiddels ken ik haar goed en ik weet dat ze het meent.
Cavia wil niet meewerken en loopt een aantal keer weg tot ik opeens Laura hoor roepen: “Ja, ik heb hem!” Ik zie haar nog net een grote snoekduik tussen de struiken maken – Van der Sar is er niks bij – en verdomd, ze heeft hem. Zodra Cavia doorheeft dat hij gevangen is, laat hij zich rustig oppakken en vasthouden door een glunderende Laura. We bellen Suzan dat haar hulp niet meer nodig is.
Terug op het asiel helpt Syl met het verwijderen van de teken die zich op de cavia hebben verzameld. Daarna mag hij lekker mee naar huis met Laura, die hem in de pleeg neemt totdat zeker is dat hij geen baasje heeft. En ook daarna mag hij bij haar blijven wonen. Hij krijgt de naam Max, naar Max Verstappen aangezien hij zo snel was.
Een goede afloop voor Project Cavia!
Laatste blog & nieuws
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
