De rust is enigszins weergekeerd in het asiel. De meeste pensiongasten zijn vertrokken, na Nieuwjaar zijn er meer dan 20 asielkatten met hun nieuwe baasjes meegegaan en is ook een mooi aantal asielhonden geplaatst.

Desondanks is de lijst voor de avondronde behoorlijk lang. Een groot deel van mijn avondklanten valt in de categorie ‘ouwe taaien’. De reden dat ze bij ons zitten is vaak triest: eigenaar overleden of opgenomen in een verpleeghuis. Maar hun uitstraling is meestal verre van droevig.

Oude dieren zijn vaak lekker relaxed. Mensen hebben geen geheimen meer voor hen. Heb je het naar je zin, dan ga je spinnen. Vind je iets stom, dan keer je je rug toe. Of deel je een mep uit, al naar gelang waar je zin in hebt.

Heb je zin in iets lekkers, dan eet je gewoon niet en komt er vanzelf iets beters.

En wat nou mindfulness. Wat is er nog meer dan het moment van nu dan? Niks geen “vorig jaar kon ik nog in 1x op de eettafel springen maar nu moet ik via een stoel” geklaag, maar een “wat handig dat die stoel er staat” mentaliteit. Ze missen uiteraard hun mensen en hun oude omgeving, maar ach, ze maken er gewoon het beste van.

Neem nou Tuppie en Joep, twee cyperse broers van 18 (serieus, deze katten zijn acht-tien jaar oud). Als ze het asiel binnenkomen, zie je dat ze zich heel even afvragen in welke heksenketel ze nou toch beland zijn. Denken daar heel even over na en besluiten dan voortvarend dat we wel oké zijn. We brengen tenslotte eten…

Na bloedonderzoek komen we tot de conclusie dat er weinig op hun gezondheid aan te merken is, behalve wat oorsmeer en tandsteen.

Of het trio Pluk, Dora en Simba, respectievelijk 15, 14 en 15 jaar oud. Ze vertonen een paar lichamelijke mankementjes. Niet genoeg om op de avondronde lijst te komen, maar ik ga toch even een praatje maken in kattenhal 3. “Goed van eten en drinken hier”, zeggen ze “en dank voor het dagelijks wisselende entertainment. Om sommige mensen kunnen we erg lachen. Iets meer zonneschijn zou eventueel wel lekker zijn.” Als ik uitleg dat we veel kunnen, maar dat het laten schijnen van de zon helaas niet tot de mogelijkheden behoort, accepteren ze dat zonder morren. Het zijn waarachtige zen-katten. Een kwartiertje met Pluk, Dora en Simba en je kunt de hele wereld weer aan.

 

Moortje (rood/witte poes, de naam hebben we ditmaal niet zelf verzonnen) is een andere oudere jongere. Zij heeft nierproblemen en een te snel werkende schildklier en krijgt hiervoor dieet en medicatie. Helaas eet ze niet altijd goed. Madame Moortje houdt van afwisseling. Voor haar doe ik extra mijn best, leg nog net geen takje peterselie op haar bordje. Vol verwachting zet ik haar bakje neer. Moortje snuffelt er even aan en begint dan vol overtuiging te eten. Van het bakje brokjes dat er naast staat. Nou ja, ze eet in ieder geval, zeg ik knarsetandend tegen mezelf.

Een invasie bejaarde katten. Wat nu? zult u zeggen. Voor ons is dat geen vraag, wij gaan, zodra we hebben uitgezocht hoe ze er aan toe zijn, op zoek naar een nieuw thuis. Bij Dierentehuis Stevenshage doen we niet aan leeftijdsdiscriminatie.

Wat mij soms ergert (ik ben ook maar een mens) is dat sommige mensen er klakkeloos van uitgaan dat een seniorkat “toch geen kans meer maakt op een nieuw thuis” en dat “het asiel oude katten laat inslapen”. Zo jammer, dit soort verhalen.

Dat het soms wat langer duurt om een baasje te vinden, zal ik niet ontkennen. (Zeker als je, zoals wij, probeert om het trio Pluk, Dora en Simba samen te herplaatsen) Maar dat het gaat lukken, weet ik zeker. En tot die tijd genieten we zelf van onze gouwe ouwen en ga ik lekker ’s avonds bij hen op de thee…