Op 7 oktober komt hij binnen: een schattig klein wit fluffy kitten. Marlies noemt hem Olaf. Van een balkon gevallen. We kijken hem helemaal na, maar zien geen enkele verwonding. Hij is heel grappig, druk en aanhankelijk, duidelijk helemaal op z’n gemak bij mensen.

We verwachten diezelfde dag nog een bezorgd baasje. Maar de dag gaat voorbij en nog een en nog een. Niemand meldt zich om hem op te halen.

Hij zit vaak op de kattenbak. En we vinden kleine plasjes in zijn hok. Vooral op zijn dekentje. We vermoeden dat hij urine lekt als hij ligt te slapen. En slapen kán hij…niets stoort hem als hij in dromenland is. Na een paar dagen komen we tot de realisatie (duhh…) dat hij stokdoof is.

We leveren al snel een plasje in bij de dierenarts. Makkelijker gezegd dan gedaan, want Olaf vindt de plastic korrels die we gebruiken om urine mee op te vangen heel erg leuk. Om mee te spelen dan.

Hoewel hij volgens de boekjes erg jong is voor blaasproblemen luidt de uitslag: blaasontsteking. Bloed en eiwit in de urine. Pijnstilling.

Hij wordt ingeënt. Verhuist naar de plaatsbare kattenafdeling. Daar wil íedereen hem wel adopteren. Voorlopig mag hij nog niet weg vanwege zijn gezondheid. En daarna? Vanwege zijn doofheid plaatsen we hem niet zomaar. Hij zal “binnenkat” moeten worden (u weet wel, zeven sloten).

Maar tegelijkertijd moet hij wel ergens wonen waar hij al zijn energie (en dat is best veel) kwijt kan. Bij mensen die het niet erg vinden dat hij af en toe binnenhuisarchitect speelt. Of binnentuinman.

Olaf vermaakt zich intussen prima in hal 3. Andere katten komen, houden hem een tijdje gezelschap en vinden een nieuw thuis. Olaf vindt het best, hij groeit als kool en sluit  vriendschap met alle verzorgers en bezoekers.

Bijna een maand verstrijkt. We vinden nog steeds kleine plasjes in zijn hok, op zijn dekentje. Vermoedelijk ‘lekt’ hij dus nog steeds urine. Na drie of vier mislukte pogingen (kattenbak met plaskorrels, kattenbak met niks, kattenbak met een stukken geknipte plastic tas, dat werkt) slagen we erin om weer een plas in te leveren en de uitslag is niet goed: eiwit en gruis. Ook de zuurgraad is veel te hoog.

De dierenarts wil de blaas aanprikken om de urine op kweek te kunnen zetten. Maar Olaf is nog maar een klein ventje. Daarom gebeurt de punctie in combinatie met een blaasecho.

Na een paar dagen volgt de uitslag: bacteriële blaasontsteking. Het verbaast ons niet echt, ondanks dat dit niet vaak voorkomt bij katers. En al helemaal niet bij katers van Olaf’s leeftijd. Een kuur met de juiste antibiotica doet wonderen. Bij zijn volgende urine onderzoek op 29 november is alles helemaal normaal. Geen gruis, geen bloed, geen eiwit. Ook het lekken is gestopt.

Nu kunnen we op zoek naar dat speciale baasje dat snapt dat hij echt niet naar buiten zal kunnen, veel (véél) afleiding moet hebben, door zijn doofheid een aangepaste opvoeding nodig heeft, bereid is om voorlopig blaasdieet te voeren en regelmatig zijn urine te laten checken.

Afgelopen donderdag lukt dat. Aan alle voorwaarden is voldaan, de mensen snappen waar ze aan beginnen en ook Olaf ziet het helemaal zitten en begint zijn koffertje te pakken.

Maar vrijdagochtend meldt Olaf zich ziek. Hij is sloom, heeft geen eetlust en bijna 40 graden koorts. Natuurlijk gaan we meteen zijn urine nakijken en ditmaal doet hij zonder fratsen een plas in zijn lege kattenbak. We slaken een zucht van verlichting als de uitslag helemaal goed is. Waarschijnlijk een virusje, denkt de dierenarts. Jonge dieren zijn snel ziek, maar meestal ook snel weer beter. Op vrijdagmiddag zien we vooruitgang als hij alweer een beetje lekker blikvoer wil eten.

Olaf is denk ik nooit van een balkon gevallen, maar komt toch helemaal op zijn pootjes terecht.