De eerste week van het nieuwe jaar. Op 1 januari lukt het nog om elkaar ‘de beste wensen’ te wensen maar op dag 2 en daarna denken we daar eigenlijk al niet meer aan. Niet dat we het elkaar niet gunnen, maar er gebeurt gewoon te veel.
Op maandag komt er een echtpaar binnen met een leuke kat. Ze willen afstand doen. Normaal gaat dat op afspraak maar ik besluit het diertje meteen in ontvangst te nemen. Hun dochter laat de kat niet met rust en zij willen graag voorkomen dat er gewonden vallen. Ik ben dat met hen eens, al vermoed ik dat zij op hun kind doelen en ik op de kat. Ze betalen (onder protest) de kosten voor afstand en entingen.
Dinsdag val ik in bij het asielspreekuur van de dierenarts. Een paar nieuwe zwerfkatten nakijken en inenten, drie afstandkatten nakijken en chippen, een aantal herhalingsentingen, hechtingen verwijderen uit de oren van Soesje (briljant gekozen naam, kijkt u maar eens naar haar foto), bloedafname bij Humpy en nog zo wat dingen. De dierenambulance brengt op de valreep nog een mager katje binnen. Gevonden onder een motorkap. Dierenarts Roel checkt haar en zegt met gevoel voor understatement: “de darmen klotsen een beetje”.
En inderdaad: spectaculaire diarree. Die dag krijgt ze een keer of vijf een schoon hok. En een eigen set schoonmaakspullen, want je weet nooit of het iets besmettelijks is. Het is een lief, wat ouder, meisje. Ik noem haar Jacquetta (echt, ik schrijf nog een keer een blog over de namen van de katten).
Dinsdagavond neemt ons bestuur met een etentje afscheid van bestuurslid Sarah. Ik mag mee. Het is erg gezellig en lekker. Na de avondronde in het asiel (met nog weer een schoon hok voor Jacquetta) ga ik vrij laat naar bed. Kwart voor één schrik ik ineens wakker. Het kattenluik kleppert. Niet één, maar twéé keer. En we hebben toch echt maar één kat.
Ik hoor onheilspellende geluiden uit de bijkeuken. Onze kater Aslan heeft een kat gevangen. De kat is hem door het luik naar binnen gevolgd. Maar het luik dat staat op “in”, dus aftocht geblokkeerd.
Ik pak een handdoek en scheid de strijdende partijen, dirigeer Aslan de gang op en sluit de deur van de bijkeuken. Vervolgens maak ik kennis met de gast, een pikzwart katertje met grote verbaasde ogen. Het is een lief ventje. Ik haal een reismandje en breng hem naar het asiel. Tja, ik kan hem ook wel weer de straat opsturen, maar het komt helaas voor dat er dieren op het asielterrein worden losgelaten. Mocht hij een baasje hebben, dan kan die hem bij ons ophalen. Ik verbaas mezelf door midden in de nacht de coole naam Midnight voor hem te verzinnen. (Dat namenblog komt er heus hoor.)
De volgende dag krijg ik een telefoontje van de dierenpolitie. Of ze een kat mag brengen van iemand die er niet zo goed voor kan zorgen. Natuurlijk mag dat. We bespreken de voorwaarden en een uurtje later zit Marlies met de kat bij de dierenarts. Het diertje, Sali, is er vrij slecht aan toe. Hij krijgt uiteraard alle zorg en benodigde medicatie en verder moeten we afwachten of hij het gaat redden.
Die avond rond tien uur brengt de dierenambulance een oude, magere, uitgedroogde en onderkoelde poes binnen. Ik overleg met de dierenarts, geef het dier vocht en een beetje dwangvoeding en warm haar op met kruik en warmtemat. Ik leg haar in een mandje en hoop er het beste van. De volgende ochtend blijkt helaas dat we haar niet kunnen redden.
Jacquetta doet het inmiddels wel redelijk maar is toch al vele verschoningen verder. Ze riekt inmiddels behoorlijk. Marlies en vrijwilligster Petra doen haar in bad, want je ziet dat ze last heeft van haar viezigheid. Ze knapt er zienderogen van op, al kost het haar heel wat kracht. Met een kruik en warmtematje mag ze bijkomen. De rest van de donderdag houdt ze haar hok en zichzelf schoon. Hoopvol, (al moet ik de ronde van donderdagavond nog doen).
Donderdagochtend komen er 5 katten binnen die we overnemen uit een andere opvang. We hebben de afgelopen week veel katten geplaatst en deze geven we ook graag een kans. Ze zijn er allemaal goed aan toe en mogen meteen naar de hal waar de plaatsbare katten zitten. Gezellig, nieuwe gezichten.
Sali intussen, knapt enorm op. Hij eet goed en wil graag gezelschap tijdens zijn maaltijd. Dus blijft Marianne wat langer hangen in de ziekenboeg. We durven hem nog geen vlooienmiddel te geven, dus hanteert zij de (DE!) vlooienkam en ontdoet hem zo van heel wat plaaggeesten. Ook voor hem zijn we voorzichtig optimistisch.
Terwijl ik de avondronde doe en iedereen welterusten wens, hoop ik op een happy end voor al onze gasten. Ook al weet ik dat dat misschien niet helemaal realistisch is.
Laatste blog & nieuws
Kunstveiling brengt ruim 300 euro op voor de asieldieren!
Begin mei waren we uitgenodigd bij de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. Er werd enthousiast geboden op de unieke werken van verschillende (internationale) kunstenaars. Bekijk hier de foto’s én maak kennis met ex-asielkonijn Bobo, die één van de werken maakte.
Babs
Wanneer Babs in het asiel terechtkomt, blijkt er van alles mis met haar ogen. We vragen ons af of ze überhaupt nog wel iets ziet. Ze gaat linea recta naar onze ziekenboeg en ontpopt zich daar tot een ontzettend lieve poes. Helaas blijkt een operatie onvermijdelijk, maar Babs geeft niet op. Lees hier het verhaal van Babs.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
